Έζησε 8 χρόνια και τα 5 πάλεψε με τον καρκίνο! Εδώ υποκλινόμαστε όλοι…

Είναι αδύνατον να συγκρατήσεις τον λυγμό. Είναι δύσκολο να μην νιώσεις θυμό. Η λέξη στενοχώρια, δεν αποδίδει στο ελάχιστο τα συναισθήματα που προκαλεί η είδηση: «έφυγε από τη ζωή ο 8χρονος Χρήστος χτυπημένος από τον καρκίνο».

Είναι Παρασκευή απόγευμα και διαβάζω μηνύματα που έχουν στείλει αναγνώστες της στήλης, όταν βλέπω την είδηση. Σταματώ την ανάγνωση και το μυαλό μου «καρφώνεται» εκεί. Δεν το χωράει ο νους μου.

Πώς να εξηγήσεις σε αυτούς τους γονείς και στην αδελφούλα του την Βανέσσα, γιατί δεν θα ξαναδούν τον Χρήστο. Τον Χρήστο που από τα οχτώ χρόνια που έζησε, τα 5 έδινε μάχη με τον καρκίνο.

Αυτή η υπέροχη φατσούλα ζωγραφισμένη με το χαμόγελο, παρότι λείπουν τα μαλλάκια του. Και ξέρουμε γιατί λείπουν…

Μπροστά του υποκλινόμαστε όλοι. Και μπροστά στην περίπτωση του Χρήστου, η ταλαιπωρία όλων ημών που παλεύουμε με τον καρκίνο, δείχνει παιχνίδι. Μπορεί ένα κακόγουστο, ένα στενάχωρο, ένα παιχνίδι με προβλήματα. Αλλά, παιχνίδι…

Τι να πεις για τις παρενέργειες των χημειοθεραπειών, τι να πεις για τις ανεπιτυχείς θεραπείες; Τι από αυτά μπορεί να είναι σημαντικότερο από το γεγονός ότι ένα 8χρονο παιδί, πάλεψε για πέντε χρόνια με τον καρκίνο και τελικά έφυγε; Τίποτα απολύτως δεν είναι σημαντικότερο. Τίποτε δεν είναι σημαντικότερο από τη ζωή ενός 8χρονου, από τη μάχη που έδωσε στην ηλικία που θα έπρεπε να χόρταινε παιχνίδι .

Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τις διασημότητες. Είναι όμως από τις ελάχιστες φόρες που κάθε λέξη από τις ακόλουθες  μιλάει κατευθείαν  στην καρδιά μου:

«Κάθε φορά που σε συναντούσα έτρεχες στην αγκαλιά μου. Με υποδεχόσουν με το πιο φωτεινό σου χαμόγελο δείχνοντας μου την αγάπη σου. Καθόμασταν μαζί και μου ψιθύριζες στο αυτί τα μυστικά σου. Τι δώρο περιμένεις από τον Άη Βασίλη, ποιο παιχνίδι σου αρέσει περισσότερο, κάποιες φορές ακόμα και την τελευταία σου σκανταλιά.

Η δύναμή σου να ξεπερνάς όλες τις δυσκολίες με έναν τρόπο μοναδικό είχε διαψεύσει ακόμα και τους ίδιους τους γιατρούς. Και οι στιγμές αυτές ήταν πολλές. Γιατί για 5 ολόκληρα χρόνια πάλεψες σαν αληθινός ήρωας. Κάθε φορά και ένα νέο εμπόδιο. Κάθε φορά και ένας νέος αγώνας.

«Εγώ δεν θα πεθάνω. Θα το νικήσω» μου είπες πριν από ένα μήνα όταν τα πράγματα ήταν πια πολύ δύσκολα. Και το πίστεψα γιατί στα μάτια μου ήσουν ένας πραγματικός ήρωας. Και ακόμα και αν έφυγες, είσαι νικητής για όλους μας: για τους γιατρούς σου, για τους νοσηλευτές, τους ανθρώπους του Ξενώνα και για τους ανθρώπους της «ΕΛΠΙΔΑΣ».

Στο σπίτι σου στη Γαστούνη, όπου επέστρεφες όταν ένιωθες καλύτερα, όλοι μιλούν για το χιούμορ και το χαμόγελό σου. Στο δεύτερο σπίτι σου, στον Ξενώνα της ΕΛΠΙΔΑΣ, που πέρασες πέντε ολόκληρα χρόνια κανείς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει την απουσία σου.

Γιατί στο βλέμμα σου είδαμε όλοι την ΕΛΠΙΔΑ. Ο αγώνας σου απέναντι σε έναν σκληρό εχθρό συμβολίζει για εμένα τον αγώνα κάθε παιδιού και κάθε οικογένειας απέναντι στον καρκίνο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί μας δίδαξες το πιο σπουδαίο μάθημα: πως ποτέ δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Αυτό έκανες μέχρι την τελευταία στιγμή.

Εκφράζω την αγάπη μου και την λύπη μου την μητέρα σου Έρη, που στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια ακούραστα στο πλευρό σου, χωρίς ποτέ να δυσανασχετήσει, χωρίς ποτέ να ρωτήσει γιατί σε εμένα, χωρίς ποτέ να πει κουράστηκα. Κρατώ μέσα στην καρδιά μου το χαμόγελο και τη ζεστασιά της ψυχής της.

Στον πατέρα σου, τον Παναγιώτη, ο οποίος ήταν ο βράχος ολόκληρης της οικογένειας σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι .

Και στην αδελφούλα σου Βανέσσα που ξέρω πως πάντοτε θα σε έχει στην καρδιά της.

Αγαπημένε μου Χρήστο. Ήσουν μόλις 3 ετών όταν πρωτοαρρώστησες.

Σε κάθε μας συνάντηση σε ρωτούσα τι δώρο θέλεις να σου φέρω. Τώρα, που δεν είσαι πια κοντά μας να μου απαντήσεις, διάλεξα εγώ ένα δώρο για εσένα: μια παιδική χαρά κοντά στο σπίτι σου.

Μια παιδική χαρά για όλες τις ώρες που δεν πρόλαβες να παίξεις. Μια παιδική χαρά που πάντοτε θα συμβολίζει την χαρά των παιδιών και την ελπίδα τους για ζωή.

Να πας στο καλό φίλε μου. Παίρνεις μαζί σου ένα κομμάτι από την καρδιά μου. Θα είσαι για πάντα ο μικρός μου άγγελος».

Είναι το μήνυμα με το οποίο αποχαιρέτισε τον Χρήστο η Μαριάννα Βαρδινογιάννη,  Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Παιδιών με καρκίνο «ΕΛΠΙΔΑ».

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Χαίρομαι που ο καρκίνος βρήκε εμένα κι όχι το παιδί μου»

Πόσο με άλλαξε ο καρκίνος σαν άνθρωπο…

Αν έχεις καρκίνο σε κοιτάζουν λες και …ζεις παρανόμως

Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς