Όταν ο καρκίνος χτύπησε την Χρυσούλα, στα 29 της χρόνια

Κυριακή 14 Ιουνίου. Συμπληρώνονται κοντά δέκα ημέρες με τη νέα θεραπεία, που αντικατέστησε την ανοσοθεραπεία. Ευτυχώς, δεν υπάρχουν παρενέργειες, η θεραπεία είναι εύκολη και μακάρι να αποδειχτεί και αποτελεσματική. Απολαμβάνοντας κατά κάποιον τρόπο, την ευκολία της θεραπείας, βρίσκω το χρόνο να ασχοληθώ περισσότερο και να διαβάσω μηνύματα που μου στέλνουν αναγνώστες της στήλης μας.

Με χαρά διαπιστώνω ότι εξελίσσεται σε «στήλη μας» και δεν αποτελεί «στήλη μου». Νιώθω χαρά γιατί ακριβώς αυτό θέλω, να αποτελέσει αυτό το Ημερολόγιο χώρο που θα φιλοξενεί εμπειρίες, σκέψεις, συναισθήματα, προβλήματα ανθρώπων που περνάνε την ίδια ταλαιπωρία με έμενα, ή ανθρώπων που φροντίζουν και συμπαρίστανται σε καρκινοπαθείς.

Χθες, έστειλε μήνυμα  η κ. Χρυσούλα Ζ., στο οποίο γράφει: «Πριν ακριβώς από ένα χρόνο διαγνώστηκα με καρκίνο του παχέος εντέρου. Στα 29 μου. Σπάνια περίπτωση για μια κοπέλα σε αυτή τη νεαρή ηλικία.

Είχα συμπτώματα για περίπου δύο μήνες, μέχρι να αλλάξω τρεις γιατρούς και να μου βρουν το πρόβλημα. Όταν το έμαθα έπαθα το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου, έκλαιγα συνέχεια, το μυαλό μου ήταν μόνιμα κολλημένο εκεί. Χειρουργήθηκα δύο μέρες απ’ την ημέρα που διαγνώστηκα και μετά από δύο μήνες ξεκίνησα το χειρότερο πράγμα που έχω περάσει στη ζωή μου, τις χημειοθεραπείες.

Είχε γίνει μετάσταση στους λεμφαδένες οπότε έκανα αρκετές θεραπείες, δύσκολες και βαριές. Χάρη στους δικούς μου ανθρώπους, φίλους μου, τον σύντροφό μου και την δουλειά μου (δεν σταμάτησα να δουλεύω σχεδόν καθόλου, ήταν η παρηγοριά μου και με έκανε να ξεφεύγω και να ξεχνιέμαι) είμαι σήμερα εδώ δυνατή, υγιέστατη με τους ανθρώπους μου που κατάλαβα πόσο μα πόσο πολύ με αγαπούν και με στήριξαν.

Ο καρκίνος είναι ότι χειρότερο μπορούμε να φανταστούμε, αλλά όλα πια μπορούν να νικηθούν με θέληση και πίστη στο Θεό. Κουράγιο και καλή δύναμη σε όλους τους ανθρώπους που κουβαλούν αυτό το βάσανο στη ζωή τους».

Με τόσο λίγα και απλά, αλλά τόσο μεστά λόγια η Χρυσούλα (ας μού επιτρέψει τον ενικό, μεταξύ μας νομίζω ότι δεν είναι αναγκαίοι οι τύποι) μας δίνει να καταλάβουμε τι πέρασε, μια νέα κοπέλα μόλις 29 χρονών. Βλέπετε, δεν κάνει εξαιρέσεις ο καρκίνος, δεν κοιτάζει χρόνια, δεν εξαιρεί ούτε τους νέους, ούτε καν τα μικρά τα παιδιά. Μόλις χθες, διαβάσαμε για τον 8χρονο Χρήστο που έφυγε από τη ζωή , αφού έδωσε μάχη για 5 χρόνια.Όσο επώδυνο κι αν είναι, είναι μια μάχη που καλούνται να δώσουν κάποιοι άνθρωποι στο ξεκίνημα της ζωής τους, όπως και οι 25χρονοι με τους οποίους προ καιρού κάναμε μαζί θεραπεία (ΗΜΕΡΑ 352η με καρκίνο: Στην Ογκολογική για θεραπεία με τρία νέα παιδιά).

Έτσι και η 29χρονη Χρυσούλα.

Μένω στην πρώτη της αντίδραση: «Όταν το έμαθα έπαθα το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου, έκλαιγα συνέχεια, το μυαλό μου ήταν μόνιμα κολλημένο εκεί». Όπως, ξεχωρίζω την αναφορά της στις χημειοθεραπείες «το χειρότερο πράγμα που έχω περάσει στη ζωή μου».

Νομίζω, ότι με τόσο λίγες, απλές λέξεις, τα λέει όλα, περιγράφει αυτό που ακριβώς συμβαίνει σε ανθρώπους που έχουν βρεθεί στη θέση της. Όμως ιδιαίτερη αξία έχει η κατάληξη. Η Χρυσούλα είναι καλά. Όπως η ίδια λέει: «Είμαι σήμερα εδώ δυνατή, υγιέστατη με τους ανθρώπους μου που κατάλαβα πόσο μα πόσο πολύ με αγαπούν και με στήριξαν».

Είναι εδώ υγιέστατη, όπως χιλιάδες ακόμα καρκινοπαθείς, που πίστεψαν ότι μπορούν να νικήσουν και νίκησαν. Απολαμβάνοντας, υγιής πια,  την παρουσία των ανθρώπων που στάθηκαν στο πλευρό της. Πράγματι, δεν υπάρχουν πιο δυνατοί σύμμαχοι σε αυτόν τον αγώνα, από τους δικούς σου ανθρώπους (είτε συγγενείς είναι, είτε φίλοι) που δίνουν μαζί σου τη μάχη.

Μια δύσκολη επιλογή γατί περνούν μαζί σου όλες τις άσχημες στιγμές. Δύσκολη, αλλά σωτήρια για τον άνθρωπό τους, επιλογή. Νομίζω, ότι είναι τρομακτικά δύσκολο να δίνεις μια τέτοια μάχη, μόνος σου. Γι αυτό είμαστε τυχεροί όλοι εμείς, που έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας φροντίζουν και μας στηρίζουν.

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Χαίρομαι που ο καρκίνος βρήκε εμένα κι όχι το παιδί μου»

Έζησε 8 χρόνια και τα 5 πάλεψε με τον καρκίνο! Εδώ υποκλινόμαστε όλοι…

Πόσο με άλλαξε ο καρκίνος σαν άνθρωπο…

Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς