Πάτρα: Βιωματικό εργαστήρι με ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη διοργανώνει η Κοινο_Τοπία

Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία (www.koinotopia.gr) στο πλαίσιο των δράσεων της για την προαγωγή του πολιτισμού, οργανώνει βιωματικό εργαστήρι μουσικοποιητικής βραδιάς πάνω σε κείμενα του Οδυσσέα Ελύτη με την επιμέλεια της εκπαιδευτικού και εμψυχώτριας Αλέκας Ράπτη στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας (στην οδό Καραϊσκάκη 153) μεταξύ Πατρέως και Γεροκωστοπούλου. Το εργαστήρι λόγω των περιοριστικών μέτρων του Covid-19 και του περιορισμένου αριθμού θέσεων θα πραγματοποιηθεί – επαναληφθεί 3 διαφορετικές μέρες, την Τρίτη 16, την Τετάρτη 17 και την Πέμπτη 18 Ιουνίου στις 9 μμ.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να συμμετάσχουν μόνο με δήλωση συμμετοχής στο 2610.622250 τις μέρες λειτουργίας της γραμματείας Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 11-2μμ και Πέμπτη, Παρασκευή 7-9 μμ και αποδοχή των κανόνων όπως ορίζει ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας (ΕΟΔΥ). Λόγω του περιορισμένου αριθμού θα ισχύσει σειρά προτεραιότητας στις δηλώσεις.

Στο ποιητικό μέρος του βιωματικού εργαστηρίου ο Ανδρέας Λάζαρης Διδάκτωρ Ν. Ελληνικής Φιλολογίας θα κάνει ανάλυση ποιητικών κειμένων και απαγγελία & η Αλέκα Ράπτη αφηγηματική ποίηση τα δε μελοποιημένα ποιητικά κομμάτια θα υποστηρίξουν ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος μουσικοσυνθέτης και η Βασιλική Τζάρα φωνή.

Η προσέγγιση του Οδυσσέα Ελύτη θα γίνει μέσα από τις ποιητικές συλλογές Προσανατολισμοί, Τα ρω του έρωτα, Μονόγραμμα και Ο Μικρός ναυτίλος.

Ο λόγος του Ελύτη επίκαιρος και διεισδυτικός σε μια πραγματικότητα που για πρώτη φορά ζήσαμε, ένα τραγικό αφήγημα -αβεβαιότητας και κοινωνικής αποστασιοποίησης- όπου η εγγύτητα ήταν απειλή και η απόσταση προστασία, φαντάζει τόσο αναγκαίος όσο ποτέ. Όπως και ο ίδιος άλλωστε μας παραθέτει στο βιβλίο του Ανοιχτά Χαρτιά «Πρώτα πρώτα η ποίηση».

«Να γιατί γράφω. Γιατί η Ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε ν’ ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος και ο Άδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη φορά προς το φως το Φυσικό που είναι ο Λόγος, και το φως το Άκτιστον που είναι ο Θεός.

Γι αυτό γράφω. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ’ αυτόν που δε γνωρίζω, που είναι ο εαυτός μου ολάκερος, όχι ο μισός που ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους και «φέρεται εγγεγραμμένος στα μητρώα αρρένων του Δήμου». Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει. Να γιατί πρέπει να γράφουμε.

Γιατί η Ποίηση μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε: τον κόσμο της φθοράς, που έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο Θάνατος είναι η μόνη οδός για την Ανάσταση».