Αγαπητοί υποψήφιοι...

Θαυμάζω τους ηθοποιούς για έναν και μόνο λόγο. Άνθρωποι είναι κι αυτοί, έχουν την δική τους προσωπική υπόσταση και ζωή, την οικογένειά τους, τα προβλήματά τους, τις χαρές και τις λύπες τους, όπως όλοι οι άνθρωποι.

Κι όμως όταν εργάζονται, βρίσκουν τη δύναμη, ξεχνούν ποιοι είναι και τι έχουν, μπαίνουν στο πετσί του ρόλου που ερμηνεύουν  και για την ώρα της εργασίας τους γίνονται άλλοι άνθρωποι, για να αποδώσουν, όσο καλύτερα μπορούν, τον ρόλο τους.  

Όπως λέει ο τίτλος απευθύνομαι στους υποψήφιους. Υποψήφιοι υπήρχαν,  υπάρχουν και θα υπάρχουν, πάντοτε, για πολλά και διάφορα πράγματα. Όμως από την Δευτέρα 15 του μηνός Ιουνίου και για μερικές ημέρες, οι υποψήφιοι είναι συγκεκριμένοι . Αρχίζουν, όπως είναι ήδη γνωστό, οι Πανελλήνιες εξετάσεις. Εκατό χιλιάδες παιδιά είναι υποψήφια να γίνουν φοιτητές και φοιτήτριες. Διεκδικούν μια από τις ογδόντα χιλιάδες περίπου θέσεις των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.

Αγαπητά μου παιδιά. Όπως βλέπετε φθάσατε σε ένα ακόμα τέλος, ενός ακόμα μεταβατικού σταδίου της ζωής σας. Βλέπετε τα χρόνια περνούν και δεν ρωτάνε κανέναν, έτσι είναι, ξημερώνει βραδιάζει και η ζωή μας κυλάει.

Για προσπαθήστε να θυμηθείτε, γυρίστε τη μνήμη σας πίσω, όσο μπορείτε, τι θυμόσαστε ; Τα πρώτα  ή δεύτερα γενέθλιά σας; Το πρώτο πλατσούρισμα στη θάλασσα; Τον Παιδικό σας σταθμό; Το Νηπιαγωγείο σας; τις γιορτές που μικρούλια τότε, κάνατε με τις οδηγίες της Κυρίας σας; Μεγαλώσατε πήγατε Δημοτικό. Για θυμηθείτε γιορτές, εκδρομές, παρελάσεις, μαθήματα, βαθμοί. Ποια Δασκάλα ή Δάσκαλο θυμόσαστε; όλους; Κάποιον ιδιαίτερα; Πέρασαν έξι χρόνια. Πήγατε Γυμνάσιο, ποιο μεγάλοι πια. Νέες γνωριμίες συμμαθητών από τις γύρω περιοχές, άλλα μαθήματα, πολλοί Καθηγητές και Καθηγήτριες, ο καθένας το μάθημά του. Τι θυμόσαστε; Τα μαθήματα που κάνατε; κάποιον καθηγητή; τις νέες γνωριμίες; τις εκδηλώσεις; τις εκδρομές; τις ζήλιες; τα λόγια; τους τσακωμούς; Τις ωραίες στιγμές; Πέρασαν τρία χρόνια. Παλληκαράκια και Δεσποινιδούλες  πια, πήγατε στο Λύκειο.  Τι θυμόσαστε; Ποιο δύσκολα τα πράγματα; Υπήρχαν προβληματισμοί; Τι θα κάνατε; τι θα γίνετε; Αρχίζουν φροντιστήρια; Η ζωή σας αλλάζει; Άλλα κάνατε μέχρι τώρα και άλλα πρέπει να κάνετε τώρα; Ακόμα και ο ύπνος άλλαξε; Αποκτήσατε κάποια στιγμή άγχος και νεύρα; Όλα και όλοι σας φταίνε; Και αυτά είναι τα σχολικά σας θέματα. Δεν είναι όμως μόνο αυτά, έχετε και άλλα να θυμόσαστε ξένες γλώσσες, αθλητισμός, χορός, όπου πήγαινε ο καθένας, φίλοι, η πρώτη σας έξοδος και ποια ώρα θα γυρίσετε σπίτι, χόμπι, ασχολίες. Και δεν είναι όμως μόνον αυτά, είναι και η οικογένεια . Όλα είναι μέσα στη ζωή . Χαρές, λύπες, ασθένειες, τσακωμοί, ανεργία, χωρισμός, μικρό σπίτι πολλοί άνθρωποι, έλλειψη χώρου, έλλειψη ενδιαφέροντος , έλλειψη χρημάτων, αγώνας από τους γονείς , αλλά και συγγενείς να στηρίξουν και να βοηθήσουν, αγάπη, χρήματα, καλή ζωή, συμβουλές, προτάσεις για σπουδές και εργασία. Όλα αυτά τα ζήσατε. Πέρασαν περίπου 18 χρόνια και φθάσατε εδώ που είσαστε.

Την Δευτέρα 15 Ιουνίου αρχίζουν οι Πανελλήνιες .
Έχετε ακούσει πολλά και διάφορα γι αυτές τις εξετάσεις, που μάλιστα φέτος θα είναι διαφορετικές οι συνθήκες διεξαγωγής τους λόγω της γνωστής ασθένειας. Οδηγίες και ευχές, από γονείς, καθηγητές, συγγενείς και  φίλους, φροντιστές, ειδικούς κ.α.. Και βέβαια όλα αυτά είναι πάρα πολύ ωραία και χρήσιμα. Όμως τη Δευτέρα το πρωί θα είσαι μόνος σου . Εσύ, το θρανίο σου, η καρέκλα σου, τα χαρτιά με τα θέματα, τα μολύβια σου και το τετράδιό σου, όπου θα γράψεις τις απαντήσεις των θεμάτων.

Πάρε τον εαυτό σου αγκαλιά και μπείτε στην αίθουσα. Χαρούμενοι, με αισιοδοξία, χαμόγελο και θάρρος. Ξέχασε όλα όσα πέρασες  και έζησες μέχρι να φθάσεις εδώ. Ξέχνα την προσωπική σου ζωή, βγες από αυτήν και μπες στο πετσί του ρόλου και παίξε όσο μπορείς καλύτερα το ρόλο σου. Θυμήσου τα λόγια που πρέπει να γράψεις , δώσε τον καλύτερο σου εαυτό και κάνε ό,τι και όσο μπορείς καλύτερα. Οι προπονητές και όλοι οι παράγοντες μίλησαν, τώρα όμως μέσα στο γήπεδο, επάνω στη σκηνή, είσαι εσύ, εσύ παίζεις  ¨μπάλα¨, παίξε όσο καλύτερα μπορείς, κάνε αυτό που μπορείς, το αξίζεις, το χρωστάς πρώτα και κύρια στον εαυτό σου.

Και αφού τελειώσεις όλες τις παραστάσεις, ικανοποιημένος  γιατί έκανες το καθήκον σου όσο καλύτερα μπορούσες, πες στον εαυτό σου, « πάμε παρακάτω, ξημερώνει βραδιάζει η ζωή συνεχίζεται ». Και δώσε μια αγκαλιά κι ένα φιλί σε όσους σε βοήθησαν και σε στήριξαν. Και αυτοί το αξίζουν.

Καλή επιτυχία.

*Ο Δημήτρης Κακαβάνης είναι συνταξιούχος Καθηγητής Μηχανολόγος Μηχανικός και Σύμβουλος σπουδών και σταδιοδρομίας./αναδημοσίευση από filodimos.gr