Αν ο φίλος μου Τάκης Γκίκας είχε προσέξει, τώρα ίσως να ζούσε…

Έχω αναφερθεί σε κάποιες αναρτήσεις μου στον αδελφικό μου φίλο Τάκη Γκίκα, που «έφυγε» από καρκίνο το καλοκαίρι του 2015. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα που έφυγαν από τη ζωή χτυπημένοι από καρκίνο. Τον θυμάμαι πάντα, δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.

Φίλος στενός, αδελφικός. Γνωστός οδοντίατρος και αγαπητός άνθρωπος στην Πάτρα.

Με αγαπούσε πολύ κι εγώ το ίδιο. Ήταν πάντα  δίπλα μου. Έτσι ήταν ο Τάκης. Βοηθούσε κόσμο. Τού άρεσε να βοηθάει άλλους ανθρώπους, ακόμα κι αν δεν τούς γνώριζε καλά. Ήταν δοτικός άνθρωπος.

Η άλλη όψη του, ήταν το χιούμορ του. Τού άρεσε να σαρκάζει, να πειράζει τους άλλους, αλλά και να αυτοσαρκάζεται. Αεικίνητος άνθρωπος. Δραστήριος και με μεγάλες κοινωνικές ευαισθησίες.

Έφυγε από τη ζωή το 2015, μέσα σε τρεις μήνες, χτυπημένος από τον καρκίνο στο συκώτι.

Ούτε καταλάβαμε πότε «έφυγε». Τον Απρίλιο του 2015 κάναμε μαζί Πάσχα, στη Λευκάδα, στο σπίτι του Ηλία Γρηγόρη και της συζύγου του Νίνας Πολιτικού. Περάσαμε εξαιρετικά. Γελάσαμε, διασκεδάσαμε, γεμίσαμε μπαταρίες.

Ωστόσο, μάς έλεγε ότι το τελευταίο  διάστημα ένιωθε μια εξάντληση. Γι’ αυτό προγραμμάτισε να κάνει εξετάσεις, ένα τσεκ-απ.

Πριν 3 χρόνια, το 2012, σε μια αξονική που έκανε, ένας ακτινολόγος στην Πάτρα είχε εντοπίσει μια σκιά στο συκώτι. Αμέσως ο Τάκης κατέφυγε σε έναν ειδικό στις παθήσεις του ήπατος γιατρό, στην Αθήνα. Όμως, αυτός τον καθησύχασε: «δεν είναι τίποτε» του είχε πει.

Τελικά όμως ήταν. Και ήταν καρκίνος, που θέριεψε.

Το  παράτησε κι ο Τάκης και δεν το ξανακοίταξε για 3 χρόνια, για να φτάσουμε στον Απρίλιο του 2015. Έκανε εξετάσεις τέλος Απριλίου που έδειξαν όγκο στο συκώτι. Άρχισε να τρέχει σε γιατρούς στην Πάτρα και την Αθήνα. Από όσα τού έλεγαν ήταν φανερή η δυσκολία της κατάστασης.

Μια Κυριακή στα τέλη Μαΐου, συναντώ τον Λάμπη Γώγο και μού εξηγεί πώς έχει η κατάσταση. «Ο φίλος μας, δυστυχώς, έχει το πολύ τρεις μήνες ζωής. Το παράτησε και τώρα είναι αργά» μού είχε πει.

Τότε συνειδητοποίησα κι εγώ ότι είναι θέμα χρόνου να «φύγει» ο καλός μου φίλος. Μέχρι εκείνη την ώρα, όλοι καταλαβαίναμε τη δυσκολία της κατάστασης, αλλά δεν πήγαινε το μυαλό μας στο ό,τι το τέλος ήταν τόσο κοντά.

Φυσικά, ο Τάκης έψαχνε ελπίδα, έστω κι αν κατά βάθος, όπως νομίζω, καταλάβαινε σε τι πορεία βρισκόταν. Τού είπε κάποιος γνωστός του για ένα Ιατρικό Κέντρο που υπάρχει στη Γαλλία και έχει εξειδικευτεί στον καρκίνο του ήπατος. Επικοινωνήσαμε  με ένα στέλεχος του Κέντρου και στείλαμε τις εξετάσεις.

Η  απάντηση ήταν απογοητευτική: «δεν υπάρχει λόγος να έλθετε, δεν μπορεί να γίνει επέμβαση, συνεχίστε την αγωγή που σας έχουν υποδείξει οι γιατροί στην Ελλάδα» μας απάντησαν. Αυτό συνέβη στα μέσα Ιουνίου. Ήταν τέτοιες ημέρες, τον Ιούνιο, του 2015.  Τότε ο Τάκης, άρχισε να χάνει τις ελπίδες του.

Κάπου στα μέσα Ιουλίου, μπήκε στο νοσοκομείο, υποτίθεται για κάποιες εξετάσεις και μια θεραπεία. Δεν ξαναβγήκε. Στις 30 Ιουλίου 2015, έφυγε από τη ζωή.

Έμεινα δίπλα του όλο το διάστημα. Έζησα, λεπτό προς λεπτό θα έλεγα, την πορεία του προς το τέλος.

Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που ξεψύχησε.  Με κοίταξε ο γιατρός που ήταν δίπλα του. Διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας και μού έκανε ένα νεύμα σα να μού ‘λεγε «ναι έφυγε ο φίλος σου».  Ήταν λίγο πριν τις 9 το πρωί, στις 30 Ιουλίου 2015.

Στις 31 Ιουλίου 2015, αποχαιρετήσαμε τον Τάκη. Με την «Ρόζα» του Μικρούτσικου και του Μητροπάνου, το τραγούδι που όταν το άκουγε σηκωνόταν και το χόρευε. Πάντα με την ίδια άνεση, με την ίδια χάρη. Από του Κόττα στα Προσφυγικά, έως το Χάραμα.

Έτσι ήταν ο Τάκης. Τον έβρισκες παντού, χώραγε παντού, ξεχώριζε παντού. Και φυσικά ποτέ δεν ξεχνούσε τη λαϊκή του καταγωγή. Μίλαγε για τα Προσφυγικά και φώτιζε το πρόσωπό του.

Είχε δεκάδες ιστορίες να σου πει από τα παιδικά, τα φτωχικά του χρόνια. Ιστορίες που τον σημάδεψαν, που δεν τις ξέχασε μεγαλώνοντας και κατορθώνοντας να γίνει ένας επιτυχημένος οδοντίατρος και ένα αγαπητό μέλος της Πατρινής κοινωνίας.

Αν δεν είχε επαναπαυθεί για τρία ολόκληρα χρόνια, αν έκανε έλεγχο έστω και ένα χρόνο νωρίτερα, ο Τάκης πιθανόν θα ζούσε σήμερα…

Η σημασία και η αξία του τακτικού ιατρικού ελέγχου παραμένει ανεκτίμητη. Η έγκαιρη διάγνωση μπορεί να σε σώσει ακόμα κι από την πιο δύσκολη μορφή καρκίνου. Η καθυστερημένη διάγνωση μπορεί να σε καταδικάσει ακόμα και σε απλές μορφές καρκίνου.  

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όταν ο καρκίνος χτύπησε την Χρυσούλα, στα 29 της χρόνια

«Χαίρομαι που ο καρκίνος βρήκε εμένα κι όχι το παιδί μου»

Δείτε όλο το Ημερολόγιο