Ο καρκίνος χτύπησε τον Νίκο στα 33 του χρόνια

Όπως σας έχω πει, σήμερα το βήμα της στήλης ανήκει στον Νίκο Αγγελόπουλο. Ένας νέος άνθρωπος, δημοσιογράφος στο επάγγελμα, που στα 33 του χρόνια έπρεπε να δώσει μάχη για τη ζωή του. Τον θυμάμαι τον Νίκο από το ξεκίνημα της επαγγελματικής του διαδρομής στην Πάτρα, ως νέος και πολλά υποσχόμενος δημοσιογράφος. Πέρασαν χρόνια τότε, ο Νίκος επιβεβαίωσε τις υποσχέσεις και έγινε ένας καλός δημοσιογράφος (σήμερα ζει και εργάζεται εκεί που γεννήθηκε, στο Αγρίνιο)  αλλά βρέθηκε αντιμέτωπος και με τον καρκίνο. Ας αφήσουμε όμως να μας εξιστορήσει ο ίδιος την εμπειρία του αφού τον ευχαριστήσω που δέχθηκε τη σχετική μου πρόταση:

«Ήταν τέλη Νοεμβρίου του 2018, ένα μήνα πριν κλείσω τα 33 μου χρόνια και κάποιες ενοχλητικές αμυχές που είχαν εμφανιστεί εδώ και χρόνια αλλά δεν είχα δώσει ποτέ σημασία (νόμιζα πως είναι από το ξύρισμα), στο αριστερό μου μάγουλο είχαν αρχίσει να μεγαλώνουν δίνοντάς μου αφορμή για ιατρική διερεύνηση του θέματος.

Γίνεται βιοψία και αξονική τομογραφία αλλά οι ασάφειες των όγκων που είχαν κάνει την εμφάνισή τους επί της παρωτίδας (αδένας γειτονικός του προσωπικού νεύρου που παράγει το σάλιο στον οργανισμό μας) δεν έδειχναν ξεκάθαρα αν υπήρχε κακοήθεια ή καλοήθεια. Κάτι που θα φαινόταν ωστόσο από τη βιοψία των αφαιρεθέντων όγκων μετά το χειρουργείο.

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2018 γίνεται το πρώτο και μάλιστα πολύωρο χειρουργείο, στην ΩΡΛ Κλινική του Νοσοκομείου του Ρίου. Όλα πάνε καλά, νοσηλεύομαι περίπου 10 ημέρες, όμως αργότερα έρχονται τα δυσάρεστα νέα από τα αποτελέσματα της βιοψίας. Δερματοϊνοσάρκωμα στην αριστερή παρωτίδα. Ένα από τα πιο σπάνια σαρκώματα που μπορούν να σε βρουν. Συνήθως όμως, δεν κάνει μετάσταση ωστόσο ποιος μπορεί να αισθάνεται σίγουρος με τους καρκίνους; Κανένας!

Τότε ξεκινά ένας αγώνας δρόμου στην Αθήνα για να δω πως θα πορευτώ και αν χρειάζεται να ξεκινήσω θεραπεία και ποια. Η συμβουλή των γιατρών σε θεραπευτήριο στο Μαρούσι, ήταν να παρακολουθούμε στενά την πορεία του με μαγνητική τομογραφία κάθε τρεις μήνες. Αρχικά ανακουφίζομαι κι ενώ λίγες μέρες πριν είχε βγει καθαρό το PET Scan στο οποίο είχα υποβληθεί στο Νοσοκομείο του Ρίου.

Μαγνητική τον Μάρτιο όλα καλά, μαγνητική τον Ιούνιο και πάλι όλα καλά. Επόμενη προγραμματισμένη αυτή τη φορά το Δεκέμβρη, με τους γιατρούς να αποφασίζουν ότι από τη στιγμή που πάμε καλά, πλέον θα κάνω μαγνητική κάθε έξι μήνες. Χαίρομαι γιατί μέσα μου είπα ότι «πάει αυτό ήταν. Πέρασε». Αμ δε!

Ξανά λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 2019 και τα 34 γενέθλιά μου, τα νέα από τα αποτελέσματα της μαγνητικής είναι δυσάρεστα. Υποτροπή, επανεμφάνιση δηλαδή του δερματοϊνοσαρκώματος στο ίδιο σημείο. Χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου, λέγοντας «γιατί πάλι σε μένα».

Το «γιατί σε μένα» που κανείς δεν μπορεί -και δεν θέλει- να φανταστεί ότι θα έρθει η στιγμή στη ζωή του που θα το πει. Κι όμως. Το είπα ήδη δύο φορές σε λιγότερο από ένα χρόνο. Άμεσα έπρεπε να υποβληθώ σε δεύτερο χειρουργείο και εν συνεχεία σύντομα σε ακτινοθεραπείες. Έτσι και έγινε. Ένα ακόμη χειρουργείο στην Πάτρα και στη συνεχεία ακτινοβολίες για επτά εβδομάδες (σχεδόν δύο μήνες) σε θεραπευτήριο στο Νέο Φάληρο, στον Πειραιά. Κάθε μέρα στο Νοσοκομείο από Δευτέρα έως Παρασκευή.

Συνολικά υποβλήθηκα σε 33 ακτινοβολίες. Η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Ξεσπιτώθηκα κυριολεκτικά από το Αγρίνιο! Καθημερινά έπρεπε να διανύω τη διαδρομή Κυψέλη - Φάληρο. Υπήρχε όμως λόγος και μάλιστα σοβαρός. Λόγος που δεν έχεις το παραμικρό περιθώριο για γκρίνια και δυσφορία. Ήταν όμως και το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο από το οποίο αποφοίτησα…

Εκεί, στην αναμονή του ακτινοθεραπευτικού κέντρου κατάλαβα πόσο λάθος ζούμε τελικά οι άνθρωποι, συνειδητοποιώντας την πραγματική αξία της ζωής και της καθημερινότητας. Το βασικότερο απ’ όλα; Έμαθα να εκτιμώ, να ιεραρχώ πλέον τα πραγματικά ωραία της ζωής αλλά κυρίως να κλαίω.

Ναι! Έκλαψα πολλές φορές και δεν διστάζω να το πω. Εξάλλου, είναι ένα ισχυρό συναίσθημα. Το είχα ανάγκη και θα έλεγα ότι έβγαλε από μέσα μου πολλά πράγματα. Όταν εξάλλου βλέπεις ότι στην αίθουσα αναμονής του ακτινοθεραπευτικού κέντρου είσαι ο νεότερος δεν έχεις και πολλά περιθώρια να μην αλλάξεις το μοτίβο της από εδώ και πέρα ζωής σου γιατί κυριολεκτικά δεν ξέρεις τι σε ξημερώνει.

Γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος αλλά και πιο ευαίσθητος. Αλλάζεις τις διατροφικές σου συνήθειες και βάζεις νέες προτεραιότητες. Απολαμβάνεις τα απλά πράγματα αυτά που προσπερνούσες και έλεγες «δεν βαριέσαι». Επίσης έπαψα να είμαι αναβλητικός μιας και το πάθημα έγινε μάθημα.

Απολογισμός έως σήμερα; Δύο χειρουργεία με ταυτόχρονες πλαστικές επεμβάσεις, 33 ακτινοβολίες, περί τις 10 μαγνητικές (κι έχει ο Θεός ακόμα, καλά να είμαστε) 1 αξονική, υπέρηχος, ακτινογραφίες, εξετάσεις αίματος.   

Αυτή ήταν η δική μου ιστορία καλέ μου φίλε, συνάδελφε και κυρίως «συναγωνιστή» Νάσο. Δεν υπάρχει μέρα που να μην σε σκέφτομαι και να μην προσεύχομαι για σένα και για όλους τους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν καρκίνους.

Η στήλη αυτή δεν είναι η στήλη του Νάσου. Είναι η στήλη όλων μας. Μιας οικογένειας που κατάφερες να δημιουργήσεις και να έχεις τον άτυπο ρόλο του «πατέρα» μας. Σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γιατί με κάνεις δυνατότερο και με μαθαίνεις την αξία της αλληλεγγύης και της πάλης».  

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νικιέται ο καρκίνος;

Η επέτειος του Διονύση Σιμόπουλου: 600 ημέρες από τη διάγνωση καρκίνου στο πάγκρεας

Προσοχή, απατεώνες και τσαρλατάνοι εμπορεύονται τον καρκίνο...

Στην Πάτρα έχουμε την τύχη να υπάρχει ένας από τους κορυφαίους ογκολόγους της Ελλάδας

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς