Έζησε 20 χρόνια με καρκίνο στον εγκέφαλο και μας λέει πώς...

Καλημέρα και καλή εβδομάδα. Το τελευταίο διάστημα διαβάζω ένα βιβλίο που μου έδωσε ο φίλος μου Γιάννης. Είναι το βιβλίο με τίτλο «ANTICANCER: Ένας νέος τρόπος ζωής» που έγραψε ο Γάλλος γιατρός David Servan-Schreiber (Νταβίντ Σερβάν-Σρεμπέρ η μετάφραση του ονόματός του, σύμφωνα με την έκδοση του βιβλίου στα Ελληνικά).

Το 1991, σε ηλικία 31 ετών, ο Νταβίντ εμφάνισε καρκίνο στον εγκέφαλο. Πέθανε μετά από 20 χρόνια, το 2011. Στο βιβλίο του, που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2008, περιγράφει τι είναι αυτό που υποκινεί και θρέφει τον καρκίνο και πώς εμείς, ακολουθώντας ταυτόχρονα συμβατικές και εναλλακτικές μεθόδους, μπορούμε να αποτρέψουμε την εμφάνιση της νόσου και να αποδυναμώσουμε τα καρκινικά κύτταρα που βρίσκονται μέσα μας. Δεν καταγράφει απλώς απόψεις, αλλά αποτελέσματα ερευνών και μελετών, καθώς ως ερευνητής γιατρός ο ίδιος, γνώριζε πώς να ερευνήσει και να μελετήσει ιατρικής φύσεως ζητήματα.

Από τη  μέχρι τώρα ανάγνωση διαπιστώνω, πόσο ίδια σκεφτόμαστε, παρατηρούμε και λειτουργούμε οι καρκινοπαθείς, έστω κι αν ζούμε σε διαφορετικές εποχές, σε διαφορετικές χώρες και έχουμε διαφορετικές γνώσεις.

Γράφει σε ένα σημείο του βιβλίου του, περιγράφοντας πώς τον αντιμετώπιζαν γνωστοί και συνεργάτες όταν έμαθαν ότι έχει καρκίνο: «Ξαφνικά είχα την αίσθηση ότι υπάρχει μια λέσχη ζωντανών και έπαιρνα το μήνυμα ότι δεν είμαι πια μέλος της»!

Θυμάστε που έγραφα προ μηνός, ότι «όταν μαθαίνουν ότι έχεις καρκίνο, σε κοιτάζουν λες και ζεις παρανόμως;». Ε, ακριβώς αυτό είχε διαπιστώσει και ο Νταβίντ Σερβάν-Σρεμπέρ πριν από περίπου 30 χρόνια, ζώντας στην Αμερική (καίτοι Γάλλος, ζούσε εκείνη την εποχή στην Αμερική, κάνοντας έρευνα).

Μάλιστα, χθες Σάββατο το πρωί, διάβαζα κάτι που είχε συμβεί στον Νταβίντ πριν 30 χρόνια κι εγώ πήρα μια γεύση του ίδιου φαινομένου μόλις το προηγούμενο βράδυ.

Αναφέρει ο Γάλλος γιατρός και συγγραφέας του βιβλίου ότι λίγες ημέρες αφού διαγνώστηκε με καρκίνο στον εγκέφαλο βγήκε για φαγητό με τη σύντροφό του Άννα και τον αδελφό του Εντουάρ και γράφει:

«Είχαμε πολύ καλή διάθεση φεύγοντας από το εστιατόριο. Θυμηθήκαμε παλιά περιστατικά που μάς έκαναν να γελάσουμε τόσο πολύ, ώστε αναγκάστηκα να πιαστώ από μια κολόνα. Εκείνη τη στιγμή ο Νταγκ (ήταν αυτός που τού είχε κάνει τη διάγνωση καρκίνου) πέρασε από το απέναντι πεζοδρόμιο στο δικό μας. Έδειχνε σκυθρωπός και σοκαρισμένος. Υπήρχαν ως και ίχνη αποδοκιμασίας στα μάτια του. Έδειχναν να αναρωτιούνται: Πώς μπορείς να γελάς έτσι, όταν μόλις έμαθες τόσο τρομερά νέα;».

Και συνεχίζει ο Νταβίντ «Τώρα ήταν η σειρά μου να σοκαριστώ. Έβλεπα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου το θεωρούσαν λάθος να γελάς με την καρδιά σου όταν έχεις μια σοβαρή αρρώστια. Από εκείνη τη μέρα και για όλη την υπόλοιπη ζωή μου, θα ήμουν σημαδεμένος ως ένας άνθρωπος καταδικασμένος να πεθάνει»!

Την περασμένη Παρασκευή το βράδυ αποτολμήσαμε την πρώτη έξοδο στην μετα-καραντίνα εποχή και επισκεφθήκαμε στο σπίτι τους, τον αδελφικό μου φίλο Γιώργο και τη σύζυγό του Πελαγία, που είχε ετοιμάσει και ένα υπέροχο δείπνο. Ήταν εκεί και ο αδελφός του Γιώργου, Κώστας και ο Αλέξης.

Όπως πάντα σε αυτή την παρέα αγαπημένων και στενών μου φίλων, η συζήτησή μας ήταν έντονη και το χιούμορ παρών. Γελάσαμε όλοι, γέλασα κι εγώ με την ψυχή μου. Είδα λοιπόν πόσο εξεπλάγησαν αυτοί οι δικοί μου άνθρωποι από τα γέλια μου και την ένταση με την οποία ζούσα τη συζήτηση.

Πάντα έτσι έκανα, πάντα έτσι ήμουν στην παρέα και στις συζητήσεις μας. Μάλλον όμως περίμεναν ότι η περιπέτεια με τον καρκίνο θα με έχει επηρεάσει, θα με έχει αλλάξει. Κι όταν διαπίστωσαν ότι παρά τον καρκίνο συνεχίζω να συζητάω έντονα και να γελάω μέχρι δακρύων, εξεπλάγησαν. Εξεπλάγησαν ευχάριστα οι δικοί μου φίλοι, δεν σοκαρίστηκαν όπως οι γνωστοί του Νταβίντ. Χάρηκαν πραγματικά. 

Όμως κι εδώ ήταν φανερή η έκπληξη, έστω κι αν ήταν ευχάριστη: πώς γίνεται να γελάει με την ψυχή του, ένας άνθρωπος που δίνει μια δύσκολη μάχη για τη ζωή του; Ένας άνθρωπος, όπως εγώ, που έχουν περάσει 13 μήνες και ακολουθεί την τρίτη κατά σειρά μέθοδο θεραπείας, καθώς οι δύο προηγούμενες δεν έχουν αποδώσει;

Την Παρασκευή το βράδυ, έφυγα από το σπίτι των φίλων μου μετά τη 1 τα μεσάνυχτα. Έφυγα κατευχαριστημένος. Και νομίζω ότι αυτή η ψυχική ευεξία που ένιωσα, ήταν αποτελεσματικότερη ακόμα και από μια γερή δόση χημειοθεραπείας.

Γιατί ένα από τα τέσσερα μέτρα που οι έρευνες του Νταβίντ έδειξαν πως βοηθούν να αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε τον καρκίνο είναι η «συναισθηματική γαλήνη». Είναι η ηρεμία, η ευχαρίστηση, η ικανοποίηση, το γέλιο. Το γέλιο που και οι καρκινοπαθείς (και ειδικοί καρκινοπαθείς) έχουμε μεγάλη ανάγκη. Και να το προσφέρουμε και να μάς το προσφέρουν.

Όσοι είστε δίπλα μας λοιπόν, μην ξεχνάτε ότι το γέλιο κάνει καλό σε όλους. Και σε μας και σε σας. Και ασφαλώς, είναι πολύ προτιμότερο από τη στενοχώρια και την κατήφεια.

(Αύριο θα δημοσιεύσω τα τέσσερα μέτρα που θεωρεί ο Νταβίντ ότι καταπολεμούν τον καρκίνο).

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι εξαιρετικοί λειτουργοί στο Νοσοκομείο Ρίου και ο απρεπής υπάλληλος στο ΙΚΑ Αγίου Αλεξίου

Από το «Ποιος είσαι», «Που ζεις», «Πως ζεις», εξαρτάται αν θα πάθεις καρκίνο

Το προσωπικό της Ογκολογικής Κλινικής, καθημερινοί ήρωες...

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς