Αυτή είναι η δικαιοσύνη που αξίζουμε;

Κατά κοινή παραδοχή η υπόθεση NOVARTIS είναι ένα οικονομικό σκάνδαλο που γεννήθηκε στα χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από Κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Για άλλους (τους περισσότερους) στο σκάνδαλο αυτό εμπλέκονται και πολιτικοί, για άλλους (τους λίγους και ανήκοντες στον χώρο των ελεγχόμενων πολιτικών) οι πολιτικοί της χώρας μας δεν αναμείχθηκαν ούτε σ' αυτό το σκάνδαλο. Άλλωστε και για το σκάνδαλο της Siemens τα ίδια έλεγαν.

Ο πολίτης ακούγοντας και διαβάζοντας τα ΜΜΕ προσπαθεί να ανακαλύψει σε ποια πλευρά βρίσκεται η αλήθεια. Όμως η συστηματική παραπληροφόρηση που δέχεται τον εμποδίζει να κρίνει το θέμα και να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα, για το αν υπήρξαν στο πρόσφατο παρελθόν διεφθαρμένοι πολιτικοί ή όχι. Επειδή λοιπόν αδυνατεί να κατανοήσει το δύσκολο αυτό ζήτημα, επαφίεται στην κρίση της πλέον αρμόδιας εξουσίας, δηλαδή της Δικαιοσύνης να αποφανθεί.

Η τελευταία, εξοπλισμένη από το Σύνταγμα μας με εγγυήσεις ανεξαρτησίας, καλείται να αποφασίσει και γι' αυτό το σκάνδαλο και να παραπέμψει τους τυχόν εμπλεκόμενους ενώπιον της. Όμως, πόσο πράγματι ανεξάρτητη είναι η Δικαιοσύνη στις μέρες μας ώστε να έχει κανείς εμπιστοσύνη στην κρίση της;;

Αν κανείς κάνει μια δημοσκόπηση με το άνω ερώτημα είναι βέβαιο ότι το αποτέλεσμα θα είναι τραγικά αρνητικό για την ίδια τη Δικαιοσύνη. Ακόμα και αυτοί που θα αποφανθούν υπέρ της ανεξαρτησίας της ουσιαστικά θα εκφράσουν το τι αυτοί επιθυμούν και όχι το τι πιστεύουν. Η κρίση αυτή των πολλών είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Θα αναφέρω δύο παραδείγματα από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών γύρω από το θέμα της NOVARTIS για να θεμελιώσω την παραπάνω εκτίμηση μου.

Το πρώτο σχετίζεται με την κρίση των δύο Αντεισαγγελέων του Αρείου Πάγου, οι οποίοι κλήθηκαν να διερευνήσουν την στάση της Εισαγγελέως κατά της Διαφθοράς κ. Τουλουπάκη και αν από την στάση αυτή προκύπτουν ενδείξεις διάπραξης ποινικών αδικημάτων της Εισαγγελέως. Και οι δύο ανώτατοι Εισαγγελικοί λειτουργοί όμως, που επεξεργάστηκαν το ίδιο πραγματικό υλικό, που τέθηκε υπόψη τους, κατέληξαν σε ακριβώς αντίθετα συμπεράσματα.

Εφαρμόζοντας το ίδιο νομικό πλαίσιο λοιπόν ο ένας (Ζάχαρης) πρότεινε την παραπομπή της κ. Τουλουπάκη για σωρεία αδικημάτων, ενώ ο δεύτερος (Σοφουλάκης, που πριν από χρόνια τίμησε την θέση του προϊσταμένου της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πατρών) απεφάνθη ότι δεν υπάρχει καμιά ένδειξη διάπραξης αδικημάτων από την Εισαγγελέα, αντίθετα ζήτησε να διερευνηθεί η ποινική ευθύνη των κ.κ Ράικου, Αθανασίου, Αγγελή κλπ, αυτών δηλαδή που κατηγορούν την κ. Τουλουπάκη. Μια από τις δύο κρίσεις είναι προφανώς και εμφανώς εσφαλμένη.

Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί είναι ο επηρεασμός ενός εκ των δύο λειτουργών από την εκτελεστική εξουσία, που τόσο δείχνει να ενδιαφέρεται για την απομάκρυνση της Τουλουπάκη από την θέση της. Άλλωστε από τότε που η ΝΔ έγινε Κυβέρνηση στελέχη της, αλλά και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, που αυτή διόρισε, επιδίωξαν να εκδιώξουν την κ. Τουλουπάκη από την θέση που κατέχει.

Η προσπάθεια αυτή καταρχήν αποκρούστηκε από την ίδια την Δικαιοσύνη, η οποία κατά πλειοψηφία απέρριψε δύο φορές το αίτημα αντικατάστασης της. Όμως, επειδή η τελευταία κρίνεται ως «επικίνδυνη» για τα συμφέροντα της Κυβέρνησης (σκεφθείτε τον αντίκτυπο από την τυχόν άσκηση ποινικής δίωξης και κατά του αντιπροέδρου της ΝΔ, μετά την δίωξη Λοβέρδου) είναι βέβαιο ότι η Νέα Δημοκρατία μεταχειρίζεται όλα τα μέσα που διαθέτει ώστε να επιτύχει τον σκοπό της.

Με βοηθούς τους Εισαγγελείς κ.κ Αγγελή, Αθανασίου και Ράικου (την τελευταία μάλιστα προήγαγε το Δικαστικό Συμβούλιο, παρά το ότι ελέγχεται για διάπραξη σοβαρών αδικημάτων) προχώρησε σε έλεγχο της Τουλουπάκη, επηρεάζοντας προφανώς τον Αντεισαγγελέα που πρότεινε την παραπομπή της, όπως έχει ήδη καταγγελθεί από τον Παπαγγελόπουλο, πρώην αναπληρωτή Υπουργό Δικαιοσύνης. Η δυνατότητα της εκτελεστικής εξουσίας να επηρεάσει κάποιον δικαστή είναι ήδη γνωστή και αναμενόμενη (δυστυχώς) σε μια κρίση του, ύψιστης πολιτικής σημασίας, όπως είναι η υπόθεση Τουλουπάκη - NOVARTIS.

Το δεύτερο περιστατικό, το οποίο δεν θα μπορούσε να το φανταστεί κανείς ότι θα συμβεί σε μια Δημοκρατική χώρα, είναι η παρότρυνση του Υπουργού Δικαιοσύνης και μάλιστα μέσα στον ναό της Δημοκρατίας προς τους Δικαστές, των οποίων ας μην ξεχνάμε ότι είναι πολιτικός προϊστάμενος, να απαλλάξουν αυτόν που κακώς παραπέμφθηκε (Λοβέρδος) και να μην παραπέμψουν αυτούς που ελέγχονται ακόμα (Γεωργιάδη και Αβραμόπουλο) για το σκάνδαλο NOVARTIS, παρεμβαίνοντας έτσι απροκάλυπτα στο έργο της ανεξάρτητης

(;;;) Δικαιοσύνης, χωρίς να «ανοίξει ούτε μύτη», που θα έλεγε ο λαός μας. Το ότι ο υπουργός κ. Τσιάρας δεν είναι νομικός αλλά γιατρός δεν αρκεί για να δικαιολογήσει το ολίσθημα του αυτό για το οποίο δυστυχώς καμιά Ένωση Δικαστών ή Δικηγορικός Σύλλογος αντέδρασαν, όπως θα έπρεπε σε μια ευνομούμενη Πολιτεία.