Εμπειρίες καρκινοπαθών και φροντιστών: Η Γεωργία και η Μαρία

Έγραφα στις 20 Ιουλίου ότι «η ζωή του καρκινοπαθούς είναι γεμάτη με προβλήματα και ταλαιπωρίες». Σε εκείνη την ανάρτησή μου απάντησε η κ. Γεωργία Φ. :

«Καλησπέρα κ. Νασόπουλε! Με αφορμή το σημερινό σας ημερολόγιο ( κατάθεση ψυχής θα το έλεγα εγώ), θα ήθελα να σας μεταφέρω τις μέχρι στιγμής εμπειρίες μας σαν οικογένεια ζώντας με τον καρκίνο...

Μετά το πρώτο σοκ καταφέραμε ψύχραιμα να συζητήσουμε για τη νέα πραγματικότητα. Ο 37χρονος γιος μας στάθηκε δίπλα μας με μια απίστευτη ωριμότητα. Συμφωνήσαμε να ξεσπάσει και να κλάψει ο καθένας μόνος αλλά δεν θα περάσουμε τον υπόλοιπο χρόνο μας μοιρολογώντας ....

Κοινοποιήσαμε σ' όλους τους φίλους και συγγενείς τη νέα κατάσταση και εισπράττουμε καθημερινά περίσσια αγάπη κι ενδιαφέρον απ' όλους. Έρχονται και άσχημες μέρες με τις χημειοθεραπείες (γελάμε που πηγαίνουμε απ' τις 7μιση για να πιάσουμε κρεββάτι στη σουίτα  του Ρίου ).

Πάμε τις βόλτες όταν το κουράγιο επιτρέπει και χαιρόμαστε σαν παιδιά την κάθε καλή μέρα. Ο καρκίνος μπήκε στην οικογένεια. Δεν είναι καλοδεχούμενος αλλά θα μάθει να ζει και με τους δικούς μας κανόνες.

Θα έχουμε όσο μπορούμε το πάνω χέρι. Γι’ αυτό μη λυπάστε που και φέτος δεν θα χαρείτε τη θάλασσα. Κι εμείς μετά από 20 χρόνια προγραμματίζαμε διακοπές για φέτος... Δεν πειράζει του χρόνου να είμαστε καλά.

Κοντά στα εξήντα εγώ κι ο άντρας μου αλλά παίζουμε μπουγέλο με το λάστιχο στην αυλή. Θα ζούμε με τον καρκίνο αλλά κι αυτός με μας κι ας μας αντιπαθήσει... Ο θυμός μου υπάρχει ακόμη αλλά είπα να τον αφήσω στην άκρη για την ώρα... Εύχομαι να είστε και να νιώθετε καλά σήμερα... το αύριο δεν το γνωρίζει κανείς μας. Καλό σας βράδυ!!!!».

(Στην οικογένεια της κ. Γεωργίας διαγνώστηκε με καρκίνο στο πάγκρεας ο σύζυγός της πριν τρεις μήνες περίπου).    

Οι σκέψεις της Μαρίας Μάρκου

Την 1η Ιουλίου η κ. Μαρία Μάρκου έμαθε ότι έχει καρκίνο. Οι ώρες που περνάει είναι δύσκολες καθώς ετοιμάζεται για χειρουργείο. Αντέδρασε στην ταλαιπωρία που περνάει με το ακόλουθο κείμενο-ποίημα:

«Ο Φάρος

Μαύρο πουλί που φώλιασες

εκεί ψηλά στο στήθος…

Σε νίκησα σε πέταξα,

στη μαύρη σου την κόλαση,

σε έστειλα πιο πίσω…

Οι Άγιοι με σκέπασαν,

με πήραν απ’ το χέρι…

Με πήραν απ’ τα κύματα,

Με έβγαλαν σε λιμάνι…

Κι να είναι πάλι να χαθώ,

μόνη δεν θα παλέψω…

Ανθρώπους που με αγαπούν,

και Άγιους θα έχω…

Μέσα στα μαύρα κύματα,

Εκεί που θα παλεύω…

Αυτής ή της άλλης μας ζωής,

τον φάρο θα γυρεύω…

Το φως είναι πάντα εκεί…

το βλέπω να… το πιάνω…

Όχι δεν θα φοβηθώ…

έχω ζωή να ζήσω…

Φως για να πιαστώ,

πριν κάποτε να σβήσω…

Μάρκου Μαρία, Πάτρα

14/07/2020»

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Με τις παρενέργειες του καρκίνου και των θεραπειών δεν ξεμπερδεύεις εύκολα…

Τι είναι το «chemo brain»- Μια διαταραχή που εμφανίζεται σε καρκινοπαθείς

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς