Εμπειρίες καρκινοπαθών και φροντιστών: Η Αντιγόνη, η Βέλη και η Ευφροσύνη

Τις εμπειρίες τριών κυριών όπως καταγράφονται στα μηνύματα που έστειλαν σχολιάζοντας αναρτήσεις του Ημερολογίου, δημοσιεύω σήμερα. Της κ. Αντιγόνης, της κ. Βέλης και της Ευφροσύνης.  

Ένα από τα μηνύματα που με συγκλόνισαν περισσότερο είναι αυτό της κ. Αντιγόνης Μ. Έγραψε στις 29 Ιουνίου, σχολιάζοντας μια ανάρτησή μου: «29 Ιουνίου έξω από το Αλεξάνδρας περιμένω μαζί με τον γιο μου Αλέξανδρο ΑμεΑ, να κάνει ο μπαμπάς του την πρώτη ακτινοβολία». Πόσες λίγες λέξεις, πόσο λιτά γραμμένο και πόσα πολλά λέει αυτό το μήνυμα.

Όπως, το ίδιο συγκλονιστικό για μένα είναι και το μήνυμα της κ. Βέλης Π., που το έγραψε σχολιάζοντας την ανάρτηση για την 80χρονη γιαγιά που παλεύει μόνη της με τον καρκίνο. Έγραψε η κ. Βέλη: «Είμαι χήρα, τον άντρα μου τον φρόντιζα εγώ όταν νόσησε. Όταν νόσησα εγώ, μετά από δυο χρόνια αφότου έχασα τον άνδρα μου, μόνη μου πήγαινα για χημειοθεραπείες, ακτινοθεραπείες, εξετάσεις και το παράπονο μου ήταν ότι έλειπε για να μου κρατάει το χέρι. Όμως ο άνθρωπος γίνεται θηρίο, αντέχει βλέπει ότι έχει δύναμη που δεν ήξερε. Ξέρετε γιατί; Έπρεπε να στηρίζω και τον γιο μου που είναι 13χρονών. Εύχομαι στη γιαγιά ότι καλύτερο».

Αν μιλάμε για ταλαιπωρία οι υπόλοιποι, τι να πει και η κ. Ευφροσύνη Μπ. Σχολιάζοντας το ίδιο θέμα, με την 80χρονη γιαγιά, έγραψε: «Δύο χρόνια παλεύω με τον καρκίνο στο λαιμό. Έχω κάνει 37 ακτινοβολίες και 6 χημειοθεραπείες. Δεν έκανα άλλες γιατί μου έπεσαν τα λευκά. Κόντεψα να πεθάνω. Έχω καθίσει 4 μήνες στο Ρίο στην Πάτρα. Έχω τραχειοτομή, 5 χειρουργεία, δεν πρόκειται να ξαναμιλήσω, έχω περάσει φρικτούς πόνους. Αλλά όσο μπορώ θα το παλεύω, πάντα με τη βοήθεια του Θεού, των παιδιών μου, των αδελφιών μου. Τους οφείλω πολλά. Κουράγιο σας εύχομαι και υγεία».

Οι δοκιμασίες δεν έχουν τέλος. Η μία μετά την άλλη. Είναι στιγμές που αναρωτιέσαι: κάποιους ανθρώπους τούς έχει βάλει σημάδι; Δεν αρκεί μια ταλαιπωρία; Χρειάζεται και δεύτερη, και τρίτη; Θυμάμαι την μακαρίτισσα τη μάνα μου που έλεγε την παροιμία «αν είναι να ‘ρθει η συμφορά, να ‘ρθει μόνη της, να μην έρθει με τις αδελφάδες της». Τα απανωτά χτυπήματα είναι «οι αδελφάδες της συμφοράς». 

Αλήθεια, πόση δύναμη χρειάζεται να έχει ένας άνθρωπος για να αντέξει αυτά τα απανωτά χτυπήματα;  Είναι άξιοι θαυμασμού αυτοί οι άνθρωποι. Είναι άξιες θαυμασμού και οι τρεις κυρίες για τη δύναμη που δείχνουν. Μάλιστα έχουν έναν καλό λόγο, μια ευχή και για τους άλλους.  Είναι πραγματικά από τις περιπτώσεις που υποκλίνεσαι.

Τέτοιες περιπτώσεις σκέφτομαι και κάθε φορά που μού βγαίνει ενόχληση ή απογοήτευση. Σκέφτομαι αυτές τις περιπτώσεις και λέω στον εαυτό μου: περνάς πολύ λιγότερα από άλλους, δεν έχεις δικαίωμα να διαμαρτύρεσαι περισσότερο από αυτούς.

Τελικά, σε μια ζωή γεμάτη προβλήματα, βάσανα και ταλαιπωρίες είναι προνόμιο να σε βρίσκουν οι κατά το δυνατόν λιγότερες δοκιμασίες…

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Εμπειρίες καρκινοπαθών και φροντιστών: Η Γεωργία και η Μαρία

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς