Η Υρώ στα 39 της δίνει τη δική της μάχη με τον καρκίνο

Από τις πιο ωραίες και ενδιαφέρουσες στιγμές μου είναι όταν ανοίγω το e-mail ή το messenger και βλέπω να έχουν έλθει και νέα μηνύματα ή επιστολές «συμπολεμιστών» (είπαμε, έτσι αποκαλεί ο Χρήστος που κάνεμα μαζί χημειοθεραπεία τους καρκινοπαθείς και το βρήκα πολύ σωστό) ή κοντινών τους ανθρώπων (φροντιστών, συγγενών, φίλων).

Είναι η στιγμή που νιώθω ότι μοιράζομαι πράγματα, είναι η στιγμή που περιμένω να μάθω τι συμβαίνει, πώς νιώθουν άλλοι άνθρωποι με τους οποίους περνάμε την ίδια ταλαιπωρία. 

Είναι η στιγμή που νιώθω ότι άξιζε που δημιούργησα αυτή τη στήλη, καθώς λειτουργεί ως δίαυλος επικοινωνίας.

Η Υρώ (Αργυρώ Αναστ.), 39 χρονών, διαγνώστηκε προ μηνών με καρκίνο του μαστού. Διαβάζοντας το θέμα για την 36χρονη κοπέλα που έφυγε χτυπημένη από τον καρκίνο και τις σκέψεις μου σχετικά με το θάνατο, μού έστειλε το παρακάτω κείμενο και με χαρά το δημοσιεύω στη σημερινή ανάρτηση:

«Διαβάζοντας το άρθρο, για το θάνατο της 36ης κοπέλας και την αναμέτρηση μας με τον θάνατο από την στιγμή που ερχόμαστε αντιμέτωποι με την διάγνωση, ήθελα να μοιραστώ κι εγώ τις σκέψεις μου αυτούς τους 3 μήνες από την ώρα της διάγνωσης.

Μου ήταν τόσο δύσκολο να συμβιβαστώ με την φθαρτότητά μου κι ακόμα είναι. Κάποιοι άνθρωποι δεν έρχονται αντιμέτωποι με αυτό πάρα μόνο στα βαθιά γεράματα (τυχεροί), όσοι όμως περνάνε μια αρρώστια χρόνια η γενικώς σοβαρή, φλερτάρουν διαρκώς με αυτό.

Δεν ξέρω τι βοηθάει τον καθένα να το διαχειριστεί, είναι ίσως προσωπική υπόθεση.

Εγώ παρατηρούσα ότι τις πρώτες μέρες της χημειοθεραπείας που ήμουν δύσκολα, οι σκέψεις ήταν κι αυτές απαισιόδοξες, τις επόμενες που ένιωθα καλύτερα οι σκέψεις αισιόδοξες.

Αυτό που με βοήθησε ήταν η αυτοφροντίδα μου. Όπως ένα μικρό παιδί που θέλει μόνο να ικανοποιεί τις ανάγκες που έχει τώρα, αυτή την στιγμή. Πεινάω, διψάω, θέλω να πάω σπίτι...

Και η επαφή με την φύση. Δεν είχα προσέξει ποτέ πόσες γραμμές έχει ένα φυλλαράκι. Ή πόσα μυρμήγκια μπαίνουν σε μια τρυπούλα. Και να φανταστείς ότι δεν είχα και τις καλύτερες επαφές πριν, με την φύση γενικώς. Κρίμα, γιατί είναι πραγματικά αγχολυτικό.

Όσον αφορά, τους επιζήσαντες και μη, όπως κάθε αρρώστια, έχει και τους δυο. Ευτυχώς δεν είναι μονόδρομος, σου δίνει την ευκαιρία να παλέψεις. Κάποιοι είναι τυχεροί, κάποιοι όχι. Έτσι είναι η ζωή, άλλοι επιβιώνουν και ανατρέπουν τις στατιστικές και άλλοι πέφτουν με τα αεροπλάνα που οι στατιστικές τα θέλουν ασφαλή.

Νέοι άνθρωποι φεύγουν από ανακοπή ξαφνικά και αναπάντεχα και μεσόκοποι επιβιώνουν από εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς και με υποκείμενα νοσήματα. Μη μιλήσω για τον κοροναιό…

Θυμάμαι όταν με εξέταζαν οι αναισθησιολόγοι πριν την εγχείρηση, μου έδωσαν να υπογράψω ένα χαρτί όπου έλεγε για παρενέργειες κι έγραφε μέχρι και θάνατο μια από αυτές. «Μάλιστα» τους λέω. «Εντάξει» μου λένε «είναι όσο πιθανό, όσο είναι να πάτε στο περίπτερο και να σας πατήσει αυτοκίνητο».

Δεν μπορώ να δω τον άνθρωπο ως στατιστική... Ούτε μπορώ να με προετοιμάσω για τον θάνατο, δε θέλω να δώσω εκεί την ενέργεια μου.  Τα παιδιά μου, ο άντρας μου και οι γονείς μου ακόμα, θα προχωρήσουν όσο δύσκολο κ αν είναι...Το θέμα είναι εγώ πως θα σταθώ σε αυτό. Ότι θέλω να ζω το σήμερα και να μην αφήνω για αύριο πολλά, ναι αυτό το θέλω σαν στάση ζωής (δύσκολο)..

Θέλω να ξαναπώ πόσο υπέροχη στήλη έχεις και πόσο βοηθητική. Και ναι, δεν μπορεί να είναι συνεχώς εμψυχωτική γιατί όλα είναι κομμάτια της ζωής.

Υρώ, 39 Ca μαστού»

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Καρκινοπαθείς που διανύουν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να κάνουν θεραπεία

Γιατί οι καρκινοπαθείς νιώθουν εξάντληση-Τρόποι αντιμετώπισης

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς