Η στενοχώρια όταν «φεύγει» ένας (ακόμα και άγνωστος) καρκινοπαθής

Για έκτη ημέρα στο βουνό. Με την πρωινή ψύχρα να με κάνει να αναρωτιέμαι αν όντως βρισκόμαστε στα μέσα Αυγούστου. Προς το μεσημέρι νιώθω λίγο τη ζέστη, αν και τότε όχι κάτι ιδιαίτερο.

Τις 20 από τις 24 ώρες η ατμόσφαιρα είναι θαυμάσια. Σε βοηθάει να απολαμβάνεις την ηρεμία του βουνού. Να εισπράττεις κάποια από τα πλεονεκτήματά του. Γιατί είναι πλεονέκτημα, όταν στην πόλη το θερμόμετρο δείχνει 36 και 37 βαθμούς, εσύ να μην ζεσταίνεσαι και το βράδυ και το πρωί να νιώθεις και ψύχρα. Τώρα που γράφω αυτό το σημείωμα, φοράω φούτερ.

Αν και πάντα μού άρεσε η θάλασσα, έχει και το βουνό τα καλά του. Ειδικά, αυτή την περίοδο που λόγω της θεραπείας που κάνω πρέπει να αποφεύγω την έκθεση στον ήλιο. Βρήκα καταφύγιο στον Κάλανο. Δροσιά και πεντακάθαρη ατμόσφαιρα. Ευχαριστιέμαι κάθε ανάσα. Σα να αναζωογονούνται τα ταλαιπωρημένα πνευμόνια μου. Ταλαιπωρημένα από τον καρκίνο, ταλαιπωρημένα κι από την εγχείρηση.

Απολαμβάνω την ομορφιά του τοπίου. Την άγρια ομορφιά του βουνού. Υπάρχουν στιγμές που το βλέμμα μου καρφώνεται στην απέναντι βουνοπλαγιά του Ερύμανθου. Ούτε ξέρω για πόση ώρα. Για πολλή πάντως. Άλλωστε, σπάνια κοιτάζω το ρολόι. Η ζωή κυλάει πολύ πιο ήρεμα, λιγότερο απαιτητικά, χωρίς το άγχος του χρόνου.

Δεν έχει κάτι ιδιαίτερο η απέναντι βουνοπλαγιά. Όμως μου μαγνητίζει το βλέμμα. Κάποιες φορές «καρφώνομαι» και παρατηρώ επί ώρες τα σπίτια του χωριού, της Σποδιάνας αν δεν κάνω λάθος ή το μοναστήρι της Χρυσοπαδαρίτισσας, στους πρόποδες της βουνοπλαγιάς, στην κοιλάδα του ποταμού Πείρου. Άλλες πάλι, το μάτι μου μένει σε λεπτομέρειες: σε μια συστάδα δέντρων, στα πανύψηλα πεύκα που βρίσκονται στην αυλή του σπιτιού, μόλις βραδιάσει σε κάποιο φως που εντοπίζω στη «μέση του πουθενά» στη βουνοκορφή.

Έτσι περνάει ή ώρα. Παρατηρώντας και διαβάζοντας. Το ιδανικό περιβάλλον για διάβασμα. Και κάπως έτσι ξεχνιέμαι και από την εξάντληση που επιμένει τον τελευταίο καιρό και από άλλες παρενέργειες και ενοχλήσεις.

Δύσκολα περνάει μια μέρα χωρίς να νιώσεις κάτι που σου υπενθυμίζει τον καρκίνο. Ακόμα κι ένας ελαφρύς πόνος, όπως έχω ξαναγράψει, είναι αρκετός για να σού τον θυμίζει. Γιατί ακόμα και τελείως άσχετη να είναι μια ενόχληση που νιώθεις, όταν είσαι καρκινοπαθής το μυαλό σου πάει κατευθείαν στον καρκίνο. Αλλά το συνηθίζεις κι αυτό. Πολλά συνηθίζει ο άνθρωπος.

Πάντως εδώ πάνω, οι ενοχλήσεις που νιώθω με απασχολούν λιγότερο. Είχε γράψει και κάποια φίλη σε ένα σχόλιό της ότι η επαφή με τη φύση έχει ευεργετικές επιπτώσεις στη διάθεση εμάς των καρκινοπαθών. Είναι αλήθεια. Αισθάνομαι πολύ καλύτερη τη διάθεσή μου.

Παρότι ή είδηση του θανάτου της Ειρήνης Ιγγλέση με στενοχώρησε. Την είχα γνωρίσει την Ειρήνη όταν ήταν ακόμα παντρεμένη με τον Θάνο Μικρούτσικο. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος.

Έφυγε κι αυτή από καρκίνο, όπως και ο Θάνος. Και να μην την είχα γνωρίσει, πάλι θα με άγγιζε ο θάνατός της. Όπως με αγγίζουν όλοι οι θάνατοι καρκινοπαθών. Νιώθω στενοχώρια και μόνον στο άκουσμα της είδησης, ακόμα κι αν δεν γνωρίζω αυτόν που «έφυγε».

Όταν κάποιος από τους «συμπολεμιστές» χάνει τη μάχη  νιώθω την απώλεια. Νιώθω ότι ο καρκίνος με έχει φέρει πολύ κοντά με τους άλλους καρκινοπαθείς, ακόμα κι αν δεν τους γνωρίζω. Κάθε φορά που μπαίνω στην Ογκολογική νιώθω ότι βρίσκομαι ανάμεσα σε γνωστούς, αν και οι περισσότεροι μού είναι άγνωστοι.

Για όλους όμως μου βγαίνει αυθόρμητα μια ευχή: γρήγορα να γίνετε καλά. Είναι η ευχή που κάνω και για τον εαυτό μου, έχοντας συμπληρώσει δεκατέσσερις μήνες αναμέτρησης με τον καρκίνο. Και η μάχη συνεχίζεται…

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πόσο μού κόστισε το τσιγάρο- Οφέλη από τη διακοπή του καπνίσματος

Η Υρώ στα 39 της δίνει τη δική της μάχη με τον καρκίνο

Καρκινοπαθείς που διανύουν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να κάνουν θεραπεία

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς