Δεκατέσσερις μήνες χωρίς τσιγάρο-Πώς τα κατάφερα…

Μετά την ανάρτηση της περασμένης Παρασκευής για το τσιγάρο (Πόσο μού κόστισε το τσιγάρο- Οφέλη από τη διακοπή του καπνίσματος) πήρα μηνύματα που με ρωτούσαν πώς έκοψα το τσιγάρο μετά από 40 χρόνια. Πριν από μήνες είχα γράψει σχετικά, αλλά  το ξαναγράψω, με την ελπίδα κάποιος να βοηθηθεί στην ανάλογη προσπάθεια που κάνει.

Κάπνιζα, λοιπόν, περίπου 40 χρόνια. Από 16 χρονών παιδί. Και επειδή ντρεπόμουνα να λέω ότι κάπνιζα από 16 χρονών, έλεγα ότι ήμουν καπνιστής 35 χρόνια, από φοιτητής.

Δεν το σταμάτησα ποτέ, ούτε για μια εβδομάδα. Ακόμα κι όταν έκανα εγχείρηση το 2010 για τον καρκίνο του προστάτη, μόλις σηκώθηκα τη δεύτερη ημέρα από το κρεβάτι, κοίταξα να βγω σε ένα μπαλκόνι για να καπνίσω!

Κανονικά θα έπρεπε να το έχω κόψει τότε. Όμως ούτε το ήθελα, ούτε με πίεσε και κάποιος να το σκεφτώ σοβαρά.

Όταν τελείωσα τότε με την εγχείρηση δεν μού υπέδειξε κάποιος γιατρός τον τρόπο ζωής που θα έπρεπε να ακολουθήσω από τότε και μετά.

Όχι, δεν επιχειρώ να βγάλω από πάνω μου τις ευθύνες μου, ούτε επιχειρώ να ρίξω ευθύνες σε άλλους.

Είναι μια γενική διαπίστωση. Πιστεύω ότι το σύστημα Υγείας που έχουμε πάσχει και στο  εξής σημείο: δεν παρέχεται μια σφαιρική ενημέρωση στον ασθενή. Όμως μην ξεφύγω από το θέμα, σε μια μελλοντική μου ανάρτηση θα εξηγήσω τι εννοώ.

Δεν έκοψα λοιπόν το τσιγάρο το 2010 με τον καρκίνο του προστάτη και έφτασα στον καρκίνο του 2019 ως αρειμάνιος καπνιστής.

Το πρώτο πράγμα που μου είπε ο φίλος γιατρός Μιχάλης Κίτρου ήταν «πρέπει να κόψεις το τσιγάρο».

Είχα και μόνος μου συνειδητοποιήσει ότι δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια. Σκέφτηκα: «Είναι ντροπή τόσοι άνθρωποι, από τους δικούς σου έως τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, να μοχθήσουν για να γίνεις καλά κι εσύ να μην αποφασίζεις να κόψεις έναν πολύ επιβαρυντικό παράγοντα για την υγεία σου».

Πράγματι, για σκεφτείτε το. Πόσοι άνθρωποι καταβάλουν προσπάθεια για να γίνει καλά ένας καρκινοπαθής. Από τους συγγενείς του, έως το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Πόσο εγωιστικό είναι, τόσοι πολλοί να πασχίζουν για σένα κι εσύ να μην κάνεις αυτό που περνάει από το χέρι σου;

Εκτός κι αν δεν θέλεις να γίνεις καλά. Τότε όμως, μην τρέχεις στους γιατρούς και στα νοσοκομεία. Φύγε και ζήσε μοναχικά για να μην ταλαιπωρείς και τους δικούς σου ανθρώπους. Αυτή είναι μια καθαρή και ειλικρινής στάση και τη σέβομαι.

Όμως το να έχεις απαίτηση να είναι όλοι πάνω από το κεφάλι σου και εσύ να μην αποφασίζεις να κόψεις ακόμα και την πιο επιβλαβή συνήθειά σου, ε, το θεωρώ προκλητικό.

Αυτές οι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Με κυρίευσε το αίσθημα της ντροπής, να ασχολούνται τόσοι πολλοί μαζί μου κι εγώ να κάνω ότι μού καπνίσει (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς).

Το πήρα απόφαση, την Παρασκευή 14 Ιουνίου 2019 (πριν 4 ημέρες έιχα βρει ότι έχω καρκίνο), γυρίζοντας από την Αθήνα που είχα πάει για να επισκεφθώ τον χειρουργό Κοσμά Ηλιάδη και τον πνευμονολόγο Γρηγόρη Στρατάκο.

Έβγαλα το εξής σχέδιο: μέχρι την Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος (17 Ιουνίου 2019) θα καπνίζω 4-5 τσιγάρα την ημέρα. Και την Τρίτη που θα μπω στο νοσοκομείο για να κάνω βρογχοσκόπηση (για την βιοψία), θα το κόψω τελείως.

Έτσι κι έγινε.

Από τότε δεν το ξαναέβαλα στο στόμα μου, μέχρι σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο, ακριβώς δεκατέσσερις μήνες μετά.  

Υπήρξαν κάποιες φορές που το αναζήτησα. Τον πρώτο μήνα είχα και έναν εκνευρισμό. Γενικά όμως, θεωρώ ότι το έκοψα πολύ πιο εύκολα απ’ ότι νόμιζα.

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η στενοχώρια όταν «φεύγει» ένας (ακόμα και άγνωστος) καρκινοπαθής

Ένα Ίδρυμα που βοηθάει καρκινοπαθείς και τους συνοδούς τους

Η Υρώ στα 39 της δίνει τη δική της μάχη με τον καρκίνο

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς