Όλοι οι καρκινοπαθείς χρειαζόμαστε και …ενέσεις αισιοδοξίας

Δεν σας κρύβω ότι υπάρχουν φορές που μού ρχεται η σκέψη να σταματήσω να γράφω το Ημερολόγιο. Είναι εκείνες οι δύσκολες περίοδοι, που μπορεί να μην συνέβη κάτι ιδιαίτερο, να μην υπάρχει  κάποια δραματική εξέλιξη, αλλά να, μού βγαίνει μια κούραση, σωματική και ψυχολογική.

Μαζεύονται πολλά μικρά προβλήματα, τη μια ένας πόνος, την άλλη μια ενόχληση, που μπορεί το καθένα μόνον του να μην είναι κάτι σημαντικό, αλλά όλα μαζί σε κουράζουν και σου χαλάνε τη διάθεση.

Εκείνες τις στιγμές λοιπόν, σκέφτομαι ότι ίσως δεν έχει νόημα να συνεχίσω και το Ημερολόγιο. Άλλωστε, πόσο διαφορετικές να είναι οι ημέρες ενός καρκινοπαθούς; Όσο πιο μακροχρόνια γίνεται η μάχη, τόσο πιο ίδιες δείχνουν οι ημέρες που περνάνε. Άρα, τι να γράφεις κάθε μέρα στο Ημερολόγιο; Τα ίδια τα χθεσινά ή τα προχθεσινά;

Ωστόσο, όταν ανοίγω το e-mail ή το messenger και βλέπω τα μηνύματα που μού στέλνουν συμπολεμιστές και αναγνώστες, η διάθεση παραίτησης υποχωρεί. Αυτά τα μηνύματα σα να μού ανανεώνουν το ενδιαφέρον να συνεχίσω. Ίσως γιατί μού υπενθυμίζουν ότι δεν είμαι μόνος μου. Ίσως γιατί νιώθω ότι μπορεί με όσα γράφω να βοηθάω κάποιον, ή γιατί κάποια μηνύματα βοηθάνε εμένα.

Και τότε λέω, ας πάμε κάποιες ημέρες ακόμα. Μέχρι να ξανανιώσω το ίδιο. Είπαμε, είναι απελπιστικά ίδιες κάποιες ημέρες. Και είναι οι περισσότερες. Οπότε τι να γράφεις; Τα ίδια; Θα γίνω κουραστικός και αδιάφορος. Ωστόσο, η ανταλλαγή εμπειριών και σκέψεων προσφέρει την απαραίτητη ποικιλία που καθιστά  ενδιαφέρουσα τη στήλη. Και την καθιστά ενδιαφέρουσα γιατί πιστεύω ότι με αυτόν τον τρόπο βοηθάει άλλους συνανθρώπους.

Αυτός ήταν από την αρχή ο στόχος του Ημερολογίου. Να ανταλλάσσουμε εμπειρίες και σκέψεις, να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον σε αυτόν τον κοινό αγώνα, σε αυτή την κοινή μάχη που δίνουμε. Ένας αγώνας και μια μάχη για τη ζωή. Με μεγάλες δυσκολίες, με ταλαιπωρία, με σκαμπανεβάσματα. Ένας σκληροτράχηλος Μαραθώνιος.

Ναι, δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε, το τελευταίο διάστημα δεν νιώθω στα καλύτερά μου. Η εξάντληση που επιμένει, αυτό το αποκρουστικό αίσθημα της κόπωσης είναι λογικό να επηρεάζει και τη διάθεσή μου.

Τουλάχιστον τις τελευταίες ημέρες μπορώ να μπαίνω στη θάλασσα, τις πρωινές ώρες, αποφεύγοντας την έκθεση στον ήλιο. Έκανα κάποια λίγα μπάνια και πραγματικά τα απόλαυσα. Το πρωινό μπάνιο, που δεν το είχα κάνει ποτέ, είναι πράγματι απολαυστικό, τώρα που το γνώρισα νομίζω ότι είναι το καλύτερο μπάνιο.

Ωστόσο, υπάρχει και μια πρόσθετη κούραση από τη θάλασσα που μάλλον επιτείνει την εξάντληση που νιώθω. Ελπίζω να μπορέσω να την ξεπεράσω. Αν και βαδίζοντας προς το τέλος του μήνα, το ενδιαφέρον εστιάζεται στα αποτελέσματα της αξονικής για να δούμε αν η θεραπεία με το tarceva αποδίδει. Μακάρι να αποδίδει γιατί νιώθω έντονη την ανάγκη να πάρω μια ανάσα.

Κοντά δεκαπέντε μήνες τώρα,  βρίσκομαι σε διαρκή εγρήγορση, γεύομαι διαδοχικές απογοητεύσεις καθώς οι θεραπείες (χημειοθεραπείες και ανοσοθεραπείες) δεν έχουν αποδώσει. Καιρός είναι και για κάποια καλά νέα, για να πάρουμε μια ανάσα. Σα να κάνουμε μια …ένεση αισιοδοξίας και ελπίδας.

Έτσι ξεκινάει η εβδομάδα μου. Με αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα. Και ελπίζω να μην σας επηρεάσω αρνητικά. Περιμένω τα μηνύματά σας, τη συνεργασία σας για να δίνουμε ζωντάνια και ενδιαφέρον σε αυτή την στήλη. Στη στήλη μας, στο Ημερολόγιό μας, όπως έχω πει πολλές φορές.

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δεκατέσσερις μήνες χωρίς τσιγάρο-Πώς τα κατάφερα…

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς