"Σιγά μην πάθω καρκίνο, είμαι άτρωτος". Έτσι ένοιωθα...

Αφιερώνω και τη σημερινή ημέρα στη δημοσίευση ένος θέματος που είχα δημοσιεύσει και παλιότερα. Επαναλαμβάνω, ότι θεωρώ χρήσιμο  να αναφερθώ ξανά, καθώς τα εκτιμώ ως σημαντικά θέματα και επειδή είναι λογικό, πολλοί αναγνώστες που ανακάλυψαν τη στήλη μας πρόσφατα, να μην έχουν διαβάσει αυτά τα θέματα.

Αυτή η ανάρτηση έχει ιδιαίτερη σημασία, ειδικά αυτή την περίοδο που ταλαιπωρούμαι συνεχώς από το αίσθημα εξάντλησης που εδώ και ένα μήνα δεν λέει να με εγκαταλείψει. Κάποιες ημέρες δε, όπως η σημερινή, είναι σχεδόν αφόρητες. Από εκεί λοιπόν που ένιωθα άτρωτος, να μαι στην αδυναμία ακόμα και να πάρω τα πόδια μου, καλά-καλά. Είμαστε σαν τα μερμήγκια και καμωνόμαστε τους ελέφαντες. Τόση έπαρση...

Ένας φίλος, λοιπόν, από τα παλιά, επικοινώνησε μαζί μου, διαβάζοντας το Ημερολόγιο και μαθαίνοντας για τη μάχη που δίνω με τον καρκίνο.

Μου γράφει: «Διαβάζοντας το χρονικό της αρρώστιας σου συγκλονίστηκα, συγκινήθηκα και επειδή είμαι και παθώς αντιλαμβάνεσαι ότι με άγγιξε πολύ περισσότερο από κάθε  άλλο αναγνώστη, που δεν έχει περάσει τέτοιες καταστάσεις και εύλογα δεν τις αντιλαμβάνεται όπως εμείς οι λοιποί.

Και έτσι ένοιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω μαζί σου και να σου στείλω το παρόν μήνυμα.

Επειδή προφανώς δεν θα το ξέρεις, τον Οκτώβριο του έτους 2017 ανακάλυψα σε μία τυχαία εξέταση έναν όγκο στο δεξιό μου νεφρό, περίπου 4 εκατοστά, που αποδείχθηκε βεβαίως με βιοψία, ότι είναι καρκίνος, τον οποίον αφαίρεσα αμέσως με χειρουργείο (στο Ρίο) και έκτοτε υποβάλλομαι συχνά-πυκνά σε εξετάσεις με τον φόβο μη τυχόν έχει κάνει κάποια μετάσταση.

Εκεί που ήμουν υγιής και δυνατός άνθρωπος, και θεωρούσα ότι εμένα δεν με αγγίζει τίποτα, και μπορούσα να αντιμετωπίσω τα πάντα, ξαφνικά ένοιωσα μία απίστευτη αδυναμία και κάθε φορά που μπαίνω να κάνω αξονική ή μαγνητική τρέμω ολόκληρος μέχρι να μου πουν το αποτέλεσμα.

Και κάπου νομίζω ότι μετά από αυτό, είδα τα πράγματα λίγο διαφορετικά, από όπως τα έβλεπα πριν, προσηλώθηκα περισσότερο στους ανθρώπους που με αγαπούν (όπως κι εσύ). Σε αυτές τις προσωπικές στιγμές, που νοιώθεις τόσο γυμνός και ευάλωτος, θες δίπλα μόνο τους πολύ δικούς σου ανθρώπους και κάποιους πραγματικούς φίλους»!

Θεωρούσε ότι δεν τον αγγίζει τίποτε ο φίλος μου, αισθανόταν άτρωτος. Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους αν όχι όλους. Όπως συνέβαινε και με μένα. Άτρωτος ένιωθα.

Και γι αυτό συνέχιζα να καπνίζω, αγνοώντας τις παραινέσεις δικών μου ανθρώπων να «το κόψεις το ρημάδι», συνέχιζα να πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά από το πρωί έως το βράδυ και να ακολουθώ έναν τρόπο ζωής που κάθε άλλο υγιεινό θα τον έλεγες. Και φυσικά για να πάω για εξετάσεις έπρεπε να βγει το λάδι στους δικούς μου ανθρώπους που με πίεζαν.

Κι ας είχε σημάνει ο πρώτος συναγερμός το 2009, με τον καρκίνο του προστάτη. Με το που συνήλθα και άρχισα να νιώθω καλά, ξέχασα την ταλαιπωρία, ξέχασα τον καρκίνο. Όπως αποδείχθηκε όμως, δεν με ξέχασε αυτός και να τος πάλι …μέσα μου, να «κόβει βόλτες» σε πνεύμονες, λεμφαδένες και επινεφρίδια και ποιος ξέρει που αλλού μπορεί να φτάσει.

Ξέρω ότι ελάχιστα θα αποδώσουν και οι δικές μου παραινέσεις, ότι σε «ώτα μη ακουόντων» απευθύνομαι κι εγώ. Όμως θα το πω κι ας πάει χαμένο: μην αγνοείτε τα μηνύματα που σας στέλνει ο καρκίνος ή όποια άλλη αρρώστια. Γιατί στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων στέλνουν μήνυμα ότι έρχονται.

Όταν λοιπόν έλθει το μήνυμα μην παριστάνετε τους Καθηγητές Ιατρικής (εκτός κι αν είστε), κάνοντας οι ίδιοι διάγνωση.

• Κάνετε σε τακτά χρονικά διαστήματα ιατρικό έλεγχο, ένα τσεκ-απ.
• Κόψτε τσιγάρο, υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ.
• Κάνετε τη διατροφή σας πιο υγιεινή.
• Ασχοληθείτε περισσότερο με τον εαυτό σας και τους δικούς σας ανθρώπους και λιγότερο με τη δουλειά.

Φυσικά οι περισσότεροι θα τα αγνοήσουν επιδεικτικά. Απλά θα προσθέσω ότι αν το 2010, μετά τον καρκίνο του προστάτη είχα κόψει το τσιγάρο και είχα αλλάξει τρόπο ζωής, ίσως να μην περνούσα τώρα την ταλαιπωρία με τον καρκίνο στον πνεύμονα και τους λεμφαδένες. Κι αν δεν ενέδιδα στις πιέσεις του φίλου γιατρού Πάνου Κίτρου που με πίεζε να κάνω εξετάσεις, πιθανόν θα εύρισκα τον καρκίνο όταν θα ήταν πολύ αργά…

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς