Οι καρκινοπαθείς χωρίς πλήρη και σφαιρική υποστήριξη- Που πάσχει το σύστημα υγείας

Έγραφα χθες για τις σημαντικές οικονομικές επιπτώσεις που επιφέρει ο καρκίνος, τόσο στους ασθενείς και στις οικογένειές τους, όσο και στο Κράτος. Μάλιστα, αναφερόμενος στο Κράτος επισήμανα το θετικό, που είναι η δωρεάν νοσηλεία και διάθεση των φαρμάκων και των θεραπειών στους καρκινοπαθείς, την ίδια όμως ώρα που ελλείψεις (σε προσωπικό και υλικά) και γραφειοκρατία οδηγούν στην ταλαιπωρία ασθενείς και τους φροντιστές τους.

Προφανώς στην έλλειψη προσωπικού θα αποδώσω και τον τρόπο αντιμετώπισης των ασθενών, έχοντας διαπιστώσει ότι λείπει η σφαιρική ενημέρωσή τους για αυτό που τους συμβαίνει και το οποίο δεν είναι κάτι ασήμαντο.

Τι εννοώ; Θα αναφέρω ένα προσωπικό παράδειγμα.

Εγώ, εμφάνισα για πρώτη φορά, καρκίνο του προστάτη όταν ήμουν περίπου 43 χρονών (τον εντόπισα το 2009 που ήμουν 46 και τότε οι γιατροί μού είπαν ότι εκτιμούν πως άρχισε να σχηματοποιείται πριν 3 χρόνια).

Ήμουν πολύ νέος για καρκίνο του προστάτη και ίσως αυτό έδειχνε μια τάση του οργανισμού μου να δημιουργεί καρκίνο.

Όταν τελείωσα με την εγχείρηση, δεν με κάλεσε κάποιος να μου δώσει κάποιες οδηγίες για τον τρόπο ζωής μου από τότε και μετά.

Μού υπέδειξαν μόνον να κάνω εξετάσεις κάθε εξάμηνο για την πρώτη διετία και μετά κάθε χρόνο. Μόνον αυτό και τίποτε άλλο. Ούτε τι ρυθμούς πρέπει να έχω στην καθημερινότητά μου, ούτε τι πρέπει να αλλάξει στη διατροφή μου, ούτε ότι πρέπει να υιοθετήσω έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής, με σωματική άσκηση. Ούτε καν ότι πρέπει να κόψω το τσιγάρο.

Θα μου πείτε ότι «κάποια πράγματα όπως το τσιγάρο, είναι αυτονόητα». Θα μου επιτρέψετε να απαντήσω ότι για την επιστήμη δεν (πρέπει να) υπάρχει τίποτε αυτονόητο.

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να εξωραΐζουμε κάτι που είναι επικίνδυνο, αν μάς αρέσει. Έχουμε την τάση να υποβαθμίζουμε κινδύνους για να μην στερηθούμε πράγματα που μας ευχαριστούν.

Εκεί πρέπει να έρχεται η επιστήμη και να μάς προσγειώνει στην πραγματικότητα, να μας επισημαίνει τους κινδύνους. Γιατί αν δεν το κάνει, άθελά της, ρίχνει νερό στο μύλο της απερισκεψίας μας, μάλλον ενθαρρύνει τη διάθεσή μας να αποδράσουμε από το πρόβλημα για να μην στερηθούμε «απολαύσεις».

Αλλά και κατά τη φάση διάγνωσης του καρκίνου θα έλεγα ότι ο ασθενής και οι οικείοι του, θα έπρεπε να τυγχάνουν μιας πλήρους και σφαιρικής ενημέρωσης που να περιλαμβάνει:

• Πληροφορίες για την ασθένειά τους, δηλαδή για τον τύπο του καρκίνου τους και για τη θεραπεία τους.
• Πληροφορίες για το τι πρέπει να αλλάξει στη ζωή τους, από τη διατροφή τους έως την καθημερινότητά τους.
• Ψυχολογική υποστήριξη των ιδίων των ασθενών ή των οικείων τους.
• Πληροφορίες για τα δικαιώματα τους (αν δικαιούνται ειδικά επιδόματα ή άλλες παροχές κ.λπ.).

Όμως, ποιος να τα κάνει όλα αυτά; Ο Ογκολόγος που δεν βρίσκει ώρα ούτε να πιει νερό; Ο Ογκολόγος που καλείται να προσφέρει υπηρεσίες σε διπλάσιους και τριπλάσιους ασθενείς απ’ ότι θα έπρεπε;

Έχω ξαναγράψει, επί παραδείγματι, ότι η Ογκολογική Μονάδα του Ρίου είναι φτιαγμένη για να προσφέρει νοσηλεία σε 40-50 ασθενείς ημερησίως και εξυπηρετεί 70-80 ασθενείς διαθέτοντας το μισό προσωπικό (ιατρικό και νοσηλευτικό) απ΄ ότι θα έπρεπε να έχει για να καλύπτει τους 40-50 καρκινοπαθείς!!!

Σε ένα Κράτος που σέβεται τους πολίτες τους, ο καρκινοπαθής με τον φροντιστή του, κατά την πρώτη τους επίσκεψη, θα έπρεπε διαδοχικά να περνούν από τον Ογκολόγο, έναν Ψυχολόγο, έναν Διατροφολόγο, έναν Κοινωνικό Λειτουργικό, προκειμένου να πάρουν όλες τις πληροφορίες που τούς είναι χρήσιμες στη νέα φάση της ζωής τους.

Αντ’ αυτού αρχίζουμε όλοι να ψάχνουμε στο ίντερνετ και να ρωτάμε από δω κι από κεί για το τι πρέπει να τρώμε και για να πάρουμε άλλες σημαντικές πληροφορίες. Έ, δεν γίνεται έτσι δουλειά.

Και δεν φταίνε οι γιατροί και οι νοσηλευτές που καθημερινά δίνουν έναν σκληρό αγώνα πάνω από τις δυνάμεις τους. Φταίει αυτό το Κράτος που δεν φροντίζει να στελεχώσει με τέτοιο τρόπο τις ιατρικές υπηρεσίες ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν στην πλήρη και σφαιρική ενημέρωση των ασθενών και των οικείων τους.

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς