Εκείνες οι δύσκολες ημέρες στη ζωή του καρκινοπαθούς…

Με ξένο κουράγιο γράφω αυτό το σημείωμα. Έχω αρκετό καιρό να γράψω για το πως νιώθω, παρότι έχετε καταλάβει από κάποιες αναφορές μου ότι είναι δύσκολη η περίοδος που περνάω. Εδώ και ενάμιση-δύο μήνες περίπου με ταλαιπωρεί αυτό το αίσθημα της κόπωσης, της εξάντλησης. Αλλά, δεν είναι μόνον αυτό.

Κοντά στην εξάντληση, να και περιοδικοί πόνοι σε διάφορα σημεία του σώματος, όπως στο ύψος των νεφρών, να και ένας επίμονος ξηρός βήχας, να και ένα βράχνιασμα της φωνής κατά περιόδους.

Και κοντά σε αυτά, ανορεξία, έντονα ανήσυχος ύπνος που δεν με αφήνει να ξεκουραστώ και φυσικά το εξάνθημα από το αντικαρκινικό χάπι.

Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω εδώ και τρεις εβδομάδες άρχισαν να εμφανίζονται και υποθερμίες. Κι εκεί που πήγα να συνηθίσω με τις υποθερμίες, να από την περασμένη Τετάρτη, υψηλός πυρετός!!!. Και κάποιες φορές εκεί που φτάνει κοντά 39, παίρνω αντιπυρετικό και φτάνει 34 και 7!!! Τι να πεις...

Μια μυκητίαση στο λαιμό που προκλήθηκε από ένα φάρμακο, έχει προκαλέσει τον πυρετό. Έχω από την περασμένη Τετάρτη να κοιμηθώ σαν άνθρωπος, να νιώσω το κορμί μου λίγο καλά. Έχω προϊστορία με υψηλούς πυρετούς, πολύ πριν του καρκίνου, λόγω πυώδους αμυγδαλίτιδας, όμως τέτοια εξάντληση, νομίζω ότι δεν είχα νιώσει ποτέ.

Η νύχτα είναι ένας πραγματικός εφιάλτης, δεν περνάει. Κι εγώ σέρνω το κορμί μου από δωμάτιο σε δωμάτιο, από τον καναπέ σε κάποια καρέκλα. Όχι ότι είναι καλύτερα την ημέρα, την ίδια ταλαιπωρία περνάω. Αλλά το ξέρετε, η νύχτα είναι πάντα πιο δύσκολη, περνάει πιο αργά.

Κάπως έτσι είναι η ζωή μου τον τελευταίο καιρό. Και σας διαβεβαιώ ότι καταβάλω πολύ φιλότιμες προσπάθειες για να διατηρήσω το ηθικό μου, να μην παραδοθώ στην ανημποριά, να παριστάνω τον κανονικό.

Και στη θάλασσα πήγα παίρνοντας όλες τις προφυλάξεις για να μην με επηρεάσει ο ήλιος, και κάποιες κοντινές εκδρομές αποτόλμησα. Τι να το κάνει όμως, η κατάστασή μου είναι αυτή που σας περιέγραψα.

Για να είμαι ειλικρινής με πιάνει το παράπονο κάποιες φορές: «δεν φτάνει ο καρκίνος, χρειάζονται κι όλα τ’ άλλα;» αναρωτιέμαι. Μια ανάσα δεν θα με αφήσει να πάρω;  Να νιώσω για λίγο κανονικός άνθρωπος, χωρίς ενοχλήσεις, χωρίς πόνους, χωρίς ταλαιπωρία.

Διάβαζα προ καιρού την εξιστόρηση ενός ηθοποιού, του Αλκίνοου Αλμπάνη που πέρασε καρκίνο και υποστήριζε ότι «δεν δίνουμε κάποια μάχη, κάποιον αγώνα με τον καρκίνο» και «θυμώνει όταν ακούει ότι κάποιος έχασε τη μάχη με τον καρκίνο». Θυμώνει όχι για την απώλεια, αλλά για τη φράση «έχασε τη μάχη» γιατί πιστεύει ότι δεν υπάρχουν «νικητές και ηττημένοι».

Πόσο θα ήθελα να συμφωνήσω μαζί του και πόσο πολύ διαφωνώ. Μακάρι ο άνθρωπος να θεραπεύτηκε εύκολα, να μην ταλαιπωρήθηκε πολύ. Αλλά, δυστυχώς και μάχη δίνουμε με τον καρκίνο και -πάλι, δυστυχώς- υπάρχουν οι νικητές και οι ηττημένοι αυτής της μάχης. Ας μην προσπαθούμε να ωραιοποιούμε τα πράγματα και να παίζουμε με τις λέξεις.

Δικαίωμά του, τού ανθρώπου να έχει την άποψή του και να είναι πάντα καλά. Αλλά ας αφήσει τις επικρίσεις (γιατί ήταν επικριτικές οι αναφορές του για όλους όσους θεωρούμε ότι δίνουμε μάχη με τον καρκίνο).

Προσωπικά, έτσι δίνω τη μάχη μου, με αυτούς τους όχι εύκολους όρους, τον τελευταίο καιρό. Και θα συνεχίζω να τη δίνω, καθώς τα νέα από τις εξετάσεις που έκανα προ ημερών μάλλον δεν είναι τα καλύτερα. Αύριο που θα έχω πιο σαφή εικόνα, θα σας πω επ’ αυτού.

Ως τότε να είστε όλοι καλά…

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς