15 μήνες μετά, ο καρκίνος επιμένει- Αρχίζω πάλι χημειοθεραπείες

Σας προϊδέασα από χθες για τα αποτελέσματα των εξετάσεων που περίμενα. Καθώς συμπληρώθηκε τρίμηνο λαμβάνοντας ως θεραπεία το χάπι tarceva, ήρθε η ώρα να δούμε τι ψάρια πιάσαμε. Δυστυχώς, η αξονική έδειξε ότι η ...ψαριά ήταν φτωχή. Κάποιες εστίες σε λεμφαδένες δείχνουν να συρρικνώθηκαν, αλλά κάποιες άλλες να διογκώθηκαν.

Δεκαπέντε μήνες μετά την έναρξη της αναμέτρησης μαζί του, ο καρκίνος επιμένει. Αντιστέκεται σθεναρά. Έχει εγκατασταθεί στο στήθος μου και δε λέει να νικηθεί. Αν αναζητήσουμε καλά νέα είναι ότι δεν υπήρξε μετάσταση σε κάποιο άλλο όργανο, σε κάποια άλλη περιοχή του σώματος. Παραμένει στο στήθος, εκεί που εντοπίστηκε από την πρώτη στιγμή, στις 10 Ιουνίου 2019.

Τα προβληματικά νέα είναι ότι δεν νικιέται. Κι όσο βρίσκεται εκεί, «ζωντανός», δεν ξέρεις που μπορεί να οδηγήσει.

Μετά τα αποτελέσματα των εξετάσεων, σταματάει η θεραπεία με το χάπι και επιστρέφουμε στις χημειοθεραπείες. Αυτό που δεν ήθελα να συμβεί, συνέβη. Ο εφιάλτης των χημειοθεραπειών ξύπνησε ξανά. Ναι, γιατί περί εφιάλτη πρόκειται αυτό που βίωσα με τις χημειοθεραπείες που έκανα από τον Οκτώβριο του 2019 έως τον Ιανουάριο του 2020.

Και τώρα τον ξαναβλέπω να ‘ρχεται. Μακάρι αυτή τη φορά οι παρενέργειες να είναι πιο ήπιες. Όμως με βρίσκουν σε μια περίοδο που ο οργανισμός μου έχει εξαντληθεί, είναι εξασθενημένος. Σήμερα το πρωί δεν μπορούσα ούτε να οδηγήσω ένα χιλιόμετρο για να πάω να κάνω εξετάσεις αίματος. Ούτε να καθίσω πολύ ώρα μπροστά στον υπολογιστή. Τόση εξάντληση.

Γι’ αυτό οι αναρτήσεις μου θα είναι πιο τηλεγραφικές. Δεν θέλω, τουλάχιστον ακόμα, να διακόψω την ενημέρωση του Ημερολογίου. Όσο μπορώ, θέλω να το κάνω. Και θα προσπαθήσω να το κάνω, έστω κι αν δεν μεταδίδω αισιόδοξα μηνύματα. Όμως έτσι είναι όταν ζεις με καρκίνο. Υπάρχουν οι στιγμές οι πιο εύκολες, οι αισιόδοξες, οι ελπιδοφόρες, υπάρχουν όμως και οι στιγμές οι δύσκολες.

Σαν αυτές που περνάω εγώ τώρα. Το να περιγράφεις μόνον τις θετικές και αισιόδοξες πλευρές, κινδυνεύεις να διαμορφώσεις την εικόνα ότι «ο καρκίνος είναι μια περιπετειούλα που έχει και τα ωραία της»! Ε λοιπόν, ούτε περιπετειούλα είναι, ούτε ωραία έχει. Είναι σκληρός αγώνας, με μεγάλες δυσκολίες.

Το ζήτημα είναι σε αυτό τον δύσκολο αγώνα, να βρίσκουμε τη δύναμη και το κουράγιο να στεκόμαστε όρθιοι και να δίνουμε τη μάχη μας. Να στεκόμαστε στα εξαντλημένα πόδια μας και να προσπαθούμε να μην παραιτηθούμε. Αυτό προσπαθώ κι εγώ αυτές τις ημέρες. Αυτό προσπαθώ εδώ και δεκαπέντε μήνες…

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς