Όταν η ιατρική διάγνωση είναι καλή, αλλά ο ασθενής ταλαιπωρείται…

Ημέρες σαν τη χθεσινή και την προχθεσινή μού δίνεται η ευκαιρία να νιώσω πόσο βοηθάει και μένα η επικοινωνία που έχω μαζί σας, μέσω αυτής της στήλης. Αυτή η θάλασσα από μηνύματα συμπαράστασης που με «έπνιξε», ήταν ό,τι καλύτερο και πιο συγκινητικό μού έχει συμβεί.

Σας ευχαριστώ όλους και έναν-έναν ξεχωριστά για τα μηνύματα που μου στείλατε μέσω e-mail, messenger, sms, ή κάτω από το σχετικό θέμα στο fb. Έχασα το μέτρημα. Μέσα στην ταλαιπωρία μου είχα την τύχη να γευτώ ένα πλεόνασμα αλληλεγγύης, υποστήριξης, ανθρωπιάς.

Προετοιμάζομαι για την πρώτη χημειοθεραπεία του νέου κύκλου, την Πέμπτη. Όμως οι αναποδιές δεν με αφήνουν να ηρεμήσω.  Μετά από 7 ημέρες ταλαιπωρίας από τον πυρετό, σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που έδειξε να υποχωρεί.

Κι ακούστε το …ωραίο, είναι από αυτά που φτάνεις να ντρέπεσαι να πεις: είπα να ηρεμήσω και να ξεκουραστώ και έπεσα το μεσημέρι να κοιμηθώ. Μετά από μισή ώρα ξύπνησα από έναν επίμονο, συνεχή, όχι μεγάλης έντασης, αλλά πολύ ενοχλητικό πόνο στην πλάτη. Μην πάει το μυαλό σας σε καρδιά καμία σχέση, αν και σήμερα το πρωί πήγα και στον καρδιολόγο και μού βρήκε αυξημένες αρρυθμίες.

Είναι ένας από αυτούς που λέμε «νευρόπονους», μάλλον έτσι θα τον χαρακτήριζα. Στις πρόσφατες επισκέψεις μου στους γιατρούς τούς έχω μιλήσει για αυτούς τους πόνους που με ταλαιπωρούν κατά διαστήματα. Δεν ανησύχησαν ούτε κατ’ ελάχιστο και μού συνέστησαν και μένα να μην ανησυχώ.

Όμως ποτέ δεν είπα ότι ανησυχώ, ότι ταλαιπωρούμαι είπα. Ναι, δεν είναι κάποιο ανησυχητικό εύρημα, αλλά εγώ πονάω! Κατά το γνωστό «η εγχείρηση επέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε», εν προκειμένω ισχύει το «η διάγνωση δεν έδειξε το παραμικρό, ο ασθενής ταλαιπωρείται».

Σύμφωνοι, δεν είναι το μείζον. Όμως κι όταν σε πονάει το δόντι δεν κινδυνεύει άμεσα η ζωή σου, αλλά δεν παύει ενίοτε να σφαδάζεις και να βασανίζεσαι.

Ασφαλώς και προτεραιότητα είναι ο καρκίνος. Αλλά για να έχω δυνάμεις να σταθώ απέναντι σε τόσο δυνατές θεραπείες, θα πρέπει το κορμί μου να αντέχει. Πώς να αντέχει όταν δεν ηρεμεί ούτε για μια ώρα;

Όσοι είστε ενεργά μέλη αυτής της παρέας, ξέρετε ότι ούτε παραπονιάρης, ούτε γκρινιάρης, ούτε λιγόψυχος είμαι. Δεκαπέντε μήνες τώρα, σπάνια παραπονιέμαι και έχω περάσει μεγάλες ταλαιπωρίες αγόγγυστα.

Και τώρα δεν παραπονιέμαι, ούτε επιζητώ τον οίκτο. Απλά αναφέρω πώς νιώθω για να αναδείξω την εξής διάσταση: δεν είναι μόνο ο καρκίνος το πρόβλημα, είναι και τα απόνερα του καρκίνου, είναι τα χίλια δύο μικροπροβλήματα που σε επιβαρύνουν και συχνά σε εξουθενώνουν.

Κάποιος λογικός άνθρωπος θα πει ότι αυτοί οι νευρόπονοι είναι λογικοί αν δεν κινείσαι και δεν κάνεις γυμναστική. Άραγε πώς να κάνω γυμναστική όταν νοιώθω τόσο έντονη εξάντληση;

Τέλος πάντων, παίρνω ένα παυσίπονο και ο πόνος υποχωρεί. Το βραδάκι νιώθω καλύτερα, ούτε πυρετό έχω, ούτε πόνο νιώθω. Μετά από αρκετές ημέρες, μάλλον επανέρχομαι σε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς.

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

15 μήνες μετά, ο καρκίνος επιμένει- Αρχίζω πάλι χημειοθεραπείες

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς