Ένα χρόνο πριν, όταν άνοιξα τα μάτια στην Εντατική, μετά το χειρουργείο…

Πέρυσι σαν σήμερα, 9 Σεπτεμβρίου, έκανα το χειρουργείο για την αφαίρεση των όγκων από τον πνεύμονα και τους λεμφαδένες του μεσοθωρακίου. Ήταν Δευτέρα, μπήκα στο Νοσοκομείο στις 9 το πρωί και στο χειρουργείο στις 12.

Ήταν ένα ραντεβού με τον ελπίδα, για να μην πω με τη βεβαιότητα, ότι θα απαλλαγώ από τον καρκίνο. Όταν διαγνώστηκα με καρκίνο στις 10 Ιουνίου 2019 και έκανα τη βιοψία, οι γιατροί συμφώνησαν στον ακόλουθο οδικό «χάρτη»:

• Θα έκανα 22 ακτινοθεραπείες και 5 χημειοθεραπείες ώστε να μειωθούν οι διαστάσεις των όγκων και να καταστούν πιο εύκολα χειρουργήσιμοι.
• Θα ακολουθούσε η εγχείρηση από την οποία προσδοκούσαν ότι θα βγαινα «καθαρός», δηλαδή «ελεύθερος νόσου» (χωρίς εστίες καρκίνου).
• Στη συνέχεια θα έκανα 4-5 χημειοθεραπείες κυρίως για να θανατωθούν καρκινικά κύτταρα που πιθανόν θα διασπείρονταν στον οργανισμό κατά τη φάση της εγχείρησης. Και εκεί ο στόχος και η εκτίμηση ήταν ότι θα τελειώσουν όλα. Δηλαδή θα βρισκόμουν ελεύθερος νόσου, αποκτώντας τη δυνατότητα για τα επόμενα πέντε χρόνια να λέω ότι είμαι καλά, ότι δεν έχω καρκίνο. 

Η εξέλιξη απέδειξε ότι το σενάριο αυτό ήταν το επιθυμητό αλλά και το ιδεατό. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι και γι’ αυτό ένα χρόνο μετά (και 15 μήνες από τη διάγνωση) ο καρκίνος παραμένει εγκατεστημένος σε λεμφαδένες του μεσοθωρακίου.

Δεν θα επαναλάβω λεπτομέρειες αυτής της διαδρομής, οι οποίες είναι γνωστές στους τακτικούς αναγνώστες του Ημερολογίου. Όμως δεν μπορώ να μην θυμηθώ τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου στην Εντατική και είδα τους δικούς μου ανθρώπους να μου χαμογελούν.

Τους ανταπέδωσα ένα μεγάλο χαμόγελο και εκείνη τη στιγμή τίποτε άλλο δεν υπήρχε στον κόσμο όλο. Τίποτε άλλο δεν ήθελα, δεν επιθυμούσα, δεν σκεφτόμουν. Όλα όσα ήθελα και με γέμιζαν απολύτως, ήσαν σε εκείνη τη σιωπηλή …συνομιλία των χαμογελαστών βλεμμάτων μας. Ήταν οι δικοί μου άνθρωποι. Έβλεπα στα πρόσωπά τους και εκείνους που δεν μπορούσαν να είναι μέσα στην Εντατική, αλλά ήξερα ότι με αγαπούν και χάρηκαν όταν έμαθαν πως όλα πήγαν καλά.

Ήξερα εξ αρχής πόσο δύσκολη θα ήταν η εγχείρηση. Μετά, έμαθα πόσο πιο δύσκολη ήταν απ’ όσο νόμιζα. Η αναισθησιολόγος ενημέρωνε τους δικούς μου συνεχώς, μέσα από το χειρουργείο τηλεφωνώντας τους στο κινητό.

Κι όταν το χειρουργείο ολοκληρώθηκε, προς το βράδυ, αμέσως βγήκε ο χειρουργός, ο κ. Κοσμάς Ηλιάδης, για να τους ενημερώσει αναλυτικά.

«Δεν έχεις δει πιο κουρασμένο, πιο εξαντλημένο άνθρωπο. Έδειχνε ράκος» όπως μου είπαν αλλά μετά από μία ώρα που τον ξανασυνάντησαν στην Εντατική είχε συνέλθει ήταν ο γνωστός άνετος, ήρεμος, πράος, μειλίχιος, ευχάριστος άνθρωπος που γνωρίσαμε από την αρχή.

«Μια μικρή κίνηση λάθος, ήταν αρκετή για να συμβεί το μοιραίο» μάς εξήγησε μετά από ημέρες. Σκεφτείτε πόση ένταση είχε ζήσει αυτός ο άνθρωπος στο χειρουργείο. Τι αγώνα είχε δώσει, πόση προσοχή έπρεπε να επιδείξει. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να ανταποκριθώ σε κάτι τόσο απαιτητικό, τόσο δύσκολο.

Είχε δίκιο ένας φίλος γιατρός που μου είπε κάποτε «αυτοί οι χειρουργοί τόσο λεπτών επεμβάσεων, είναι μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων. Δεν είναι σας όλους εμάς. Διαθέτουν κάτι ξεχωριστό, κάτι ιδιαίτερο».

Ένα χρόνο μετά σκέφτομαι με ευγνωμοσύνη όσα έκανε για μένα. Αναμφίβολα συνέβαλε καθοριστικά στο να είμαι ακόμα ζωντανός και όρθιος. Να μπορώ ακόμα να προσπαθώ.

Μια προσπάθεια που αυτή την ώρα που εσείς διαβάζετε αυτή την ανάρτηση, απαιτεί να βρίσκομαι στο νοσοκομείο για την πρώτη χημειοθεραπεία του νέου κύκλου. Τις επόμενες ημέρες θα δημοσιεύσω μηνύματα δικά σας, μηνύματα με τις δικές σας εμπειρίες και τα δικά σας συναισθήματα.

Επιτρέψτε μου όμως σήμερα μια αναφορά στην κυρία Κλεάνθη. Γνωριστήκαμε από τη στήλη, έχουμε γράψει για την εμπειρία της, συνεχίζει να δίνει τη σκληρή της μάχη (Μια οικογένεια με καρκινοπαθείς και τους δύο γονείς). Επικοινωνήσαμε χθες και την άκουσα απογοητευμένη, καθώς ταλαιπωρείται πολύ από τις χημειοθεραπείες. Όπως είμαστε όλοι πολλές φορές σε αυτό το Μαραθώνιο που διανύουμε, όπως υπήρξα κι εγώ τις τελευταίες ημέρες.

Σφίξε τα δόντια κυρία Κλεάνθη. Θα το παλέψουμε και θα το ξεπεράσουμε. Δεν είσαι μόνη σε αυτή την ταλαιπωρία. Έχεις την υπέροχη οικογένειά σου που σε στηρίζει, την εγγόνα σου που περιμένει να της μάθεις πράγματα, έχεις όλους εμάς δίπλα σου. Όλους εμάς που τραβάμε το ίδιο κουπί. Και πιστεύω ότι σήμερα θα νιώσεις αυτό το κύμα συμπαράστασης. Ας κάνουμε όλοι μια ευχή για την κυρία Κλεάνθη… Ας κάνουμε μια ευχή για όλους εμάς που η κούραση μας σπρώχνει κάποιες φορές στην απογοήτευση... 

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

15 μήνες μετά, ο καρκίνος επιμένει- Αρχίζω πάλι χημειοθεραπείες

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς