Αποφάσισα να αντιπαλέψω την εξάντληση με γυμναστική

Υπό τον φόβο των παρενεργειών από τις θεραπείες που ξεκίνησαν την Πέμπτη (χημειοθεραπεία και ακολουθεί η λήψη χαπιών καθημερινά) ξεκίνησα την Παρασκευή πολύ επιθετικά την ημέρα μου. Παρότι τη νύχτα δεν είχα και τον καλύτερο ύπνο, ξύπνησα (ως συνήθως) νωρίς και ασχολήθηκα με τη δουλειά. Συναντήθηκα με έναν στενό συνεργάτη και έκανα μια σημαντική θεωρώ κίνηση: έψαξα να πάρω διάδρομο γυμναστικής. Αποφάσισα να παλέψω την εξάντληση δια της …ομοιοπαθητικής.

Ενώ επί μήνες μετά το περσινό χειρουργείο περπατούσα περίπου μια ώρα την ημέρα, το τελευταίο τρίμηνο, λόγω ζέστης και εξάντλησης το είχα εγκαταλείψει. Κάνω την αυτοκριτική μου, ήταν λάθος μου. Αποφάσισα λοιπόν να δώσω μια ριζική λύση, αγοράζοντας διάδρομο γυμναστικής και φέρνοντας μέσα στο σπίτι το εργαλείο μιας άσκησης.

Στην τελευταία μας συνάντηση ο ογκολόγος μου, ο κ. Καλόφωνος μού ζήτησε να κάνω καθημερινά, πρωί βράδι, μια ώρα άσκηση. Το θεωρεί σημαντικό όπλο στην προσπάθεια που κάνουμε. Όπως έχω κάνει με όλες τις υποδείξεις των γιατρών μέχρι τώρα, θα ακολουθήσω και αυτή πιστά.

Γυμναστική λοιπόν. Ή μάλλον, και γυμναστική.

Σάββατο πρωί, δεύτερη ημέρα από τη χημειοθεραπεία και πρώτη από τη χθεσινή ημέρα που πήρα τα χάπια της αντικαρκινικής θεραπείας. Αυτά τα χάπια για τα οποία διάβαζα τρεις σελίδες πιθανές παρενέργειες.

Ευτυχώς, Σάββατο πρωί, ακόμα δεν νιώθω κάτι ιδιαίτερο, πλην της συνεχιζόμενης εξάντλησης. Δεν βιάζομαι να χαρώ γιατί η εμπειρία λέει ότι οι παρενέργειες και δη στις μακροχρόνιες θεραπείες (όπως θα είναι αυτή με το χάπι) εκδηλώνονται σιγά-σιγά.

Όμως ήδη πέρασε μια μέρα… Κάτι είναι κι αυτό. Περνάω το πρωινό του Σαββάτου απαντώντας σε μηνύματα που μου έχετε στείλει στο e-mail και το messenger. Είναι δεκάδες, αλλά θέλω να απαντάω, και απαντάω, σε όλα, έστω κι αν καθυστερώ κάποιες ημέρες. 

Ώσπου να έρθει ο διάδρομος γυμναστικής, αποφασίζω να πηγαίνω για περπάτημα. Βγαίνω Σάββατο πρωί-πρωί και περπατώ περίπου μια ώρα. Η υπόλοιπη ημέρα δεν εξελίσσεται όπως θα ήθελα. Η εξάντληση, που ουσιαστικά δεν με έχει εγκαταλείψει εδώ και ενάμιση μήνα, κάνει την εμφάνισή της σε πολύ έντονο βαθμό. Δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Εξάντληση και υπνηλία, αν και δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Παρατηρώ ότι έχω και υποθερμία, η θερμοκρασία μου δεν υπερβαίνει τους 35 βαθμούς ενώ φτάνει έως 33,6.

Έτσι περνάει όλο το Σαββατοκύριακο. Με την εξάντληση να μην με αφήνει να ηρεμήσω, με το ζόρι κάθισα, σήμερα Κυριακή, μπροστά στον υπολογιστή για να γράψω αυτή την ανάρτηση. Ωστόσο, αποφάσισα να βγω και σήμερα για περπάτημα. Κάνοντας συνεχείς στάσεις, όπου έβρισκα παγκάκι ή πεζούλι καθόμουν, όπου έβρισκα τοίχο ακουμπούσα να πάρω μια ανάσα. Και θα το κάνω και αύριο. Είμαι αποφασισμένος να το παλέψω όσο μπορώ. 

Παίρνω και μια χούφτα χάπια, τρεις φορές την ημέρα. Τα γνωστά χάπια λόγω χημειοθεραπείας αλλά και τα τέσσερα της αντικαρκινικής θεραπείας.

Όπως καταλαβαίνετε, δεν ήταν και από τα καλύτερα Σαββατοκύριακα. Αλλά τι να κάνουμε. Το καλό είναι ότι πέρασε και ας ελπίσουμε ότι τη Δευτέρα θα ξημερώσει μια καλύτερη ημέρα και θα ξεκινήσει μια καλύτερη εβδομάδα. Με την ευκαιρία Χρόνια Πολλά στους Σταύρους και τις Σταυρούλες που γιορτάζουν.

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς