Η ζωή μου με τον καρκίνο έχει νόημα μόνον αν μπορεί να είναι στοιχειωδώς ωραία…

Έγραφα χθες ότι το ζήτημά μου δεν είναι το πού (γνωστό για όλους) και πότε (άγνωστο για όλους), αλλά το πώς θα καταλήξει η μάχη μου με τον καρκίνο. Η ταλαιπωρία που περνάω το τελευταίο διάστημα (κοντά δυο μήνες τώρα) με τις παρενέργειες των θεραπειών με κάνουν ακόμα περισσότερο να προτάσσω το «ευ ζην», από την μακροζωία.

Συνειδητοποιώντας ότι ο καρκίνος ήρθε σε μένα μάλλον για να μείνει, αποτελεί πρώτη μου πλέον προτεραιότητα η διαμόρφωση μιας ποιοτικής καθημερινότητας. Διαφορετικά δεν τη θέλω καθόλου και το λέω με το χέρι στην καρδιά.

Όταν προ 15 μηνών διαγνώστηκα με τον καρκίνο, ο «οδικός χάρτης» που σχεδιάστηκε από τους γιατρούς απέβλεπε στην ίαση. Πλέον συνειδητοποιώ ότι αυτός ο στόχος δεν είναι εύκολος στην περίπτωσή μου και οι προσπάθειες μάλλον κατατείνουν στο να ζω με τον καρκίνο.

Η μέχρι τώρα πορεία δείχνει, ότι ο καρκίνος ήρθε σε μένα μάλλον για να μείνει. Ας μείνει λοιπόν. Αλλά αν είναι να μείνει για να με ταλαιπωρεί καθημερινά, για να κάνει διαρκώς και πιο δύσκολη την καθημερινότητά μου, τότε, κατά τη γνώμη μου, η ζωή δεν έχει νόημα. Και πρωτίστως δεν έχουν νόημα όλες αυτές οι θεραπείες που με ταλαιπωρούν τόσο πολύ.

Μην τρομάζετε, δεν με κυριεύουν μαύρες σκέψεις. Δεν το ‘βαλα κάτω, κάθε πρωί σέρνομαι στους δρόμους περπατώντας άλλοτε για 40 λεπτά και άλλοτε για μια ώρα. Διατηρώ τη διατροφή μου όσο πιο υγιεινή γίνεται (και το ξέρετε ότι το υγιεινό δεν είναι πάντα και νόστιμο, ε;), παίρνω τα φάρμακά μου (συχνά με τις χούφτες) με απίστευτη συνέπεια.

Κάνω λοιπόν τα πάντα, αυτά φυσικά που περνάνε από το χέρι μου. 

Όμως, όπως και να το κάνουμε δεν είναι ευχάριστη η καθημερινότητα όταν για να περπατήσεις μια ώρα πρέπει να βρεις καμμιά εικοσαριά τοίχους για να ακουμπήσεις και άλλα τόσα πεζούλια για να πάρεις μια ανάσα.

Δεν είναι ευχάριστη η καθημερινότητας όταν, επί παραδείγματι, σε ταλαιπωρούν πόνοι σε διάφορα σημεία του κορμιού σου.

Δεν είναι ευχάριστη η καθημερινότητα όταν δεν έχεις δύναμη ούτε μπροστά στον υπολογιστή να καθίσεις για να διαβάσεις και να απαντήσεις στα μηνύματα που σου στέλνουν (με την ευκαιρία, ζητώ συγγνώμη που καθυστερώ να απαντήσω σε μηνύματά σας, αλλά είναι θέμα αντοχής, όχι θέλησης).

Δεν είναι ευχάριστη η καθημερινότητα όταν σε βασανίζουν οι σκέψεις για τη δουλειά και άλλες υποχρεώσεις σου, αλλά δεν έχεις τη δύναμη να αναμετρηθείς με τα όποια προβλήματα και να προσπαθήσεις να τα λύσεις. 

Δεν είναι ευχάριστη η καθημερινότητά σου, όταν νιώθεις εξαντλημένος, αλλά με το ζόρι κοιμάσαι κάθε βράδυ 4-5 ώρες κι εκείνες αντί να ξεκουράζεσαι, κουράζεσαι περισσότερο. 

Ναι, η ζωή είναι ωραία. Αλλά την κάνουν ωραία μικρές καταστάσεις και συνήθειες που σού προσφέρουν ευχαρίστηση. Η ζωή είναι ωραία όταν δεν πονάς, όταν δεν τρέχεις συνεχώς σε γιατρούς, όταν δεν σου συμβαίνουν όλα όσα περιέγραψα παραπάνω και πολλά ακόμα που μπορεί να συμβαίνουν σε άλλους καρκινοπαθείς.

Αν συμβαίνουν όλα αυτά, τότε η ζωή είναι ωραία, είναι άσχημη. Δεν είναι δώρο, είναι φορτίο, είναι Σταυρός μαρτυρίου.

Τώρα, γιατί για κάποιους (δυστυχώς για τους περισσότερους) η ζωή είναι Σταυρός μαρτυρίου, ας δώσει ο καθένας τη δική του εξήγηση…

Αυτές οι σκέψεις μου βγήκαν σήμερα. Δεν ξέρω αν είναι απαισιόδοξες, αν δείχνουν δύναμη ή αδυναμία, ξέρω ότι είναι σκέψεις πραγματικές και ειλικρινείς, είναι αυτό που πραγματικά νιώθω. Και νομίζω ότι πλέον στη ζωή μου δεν έχω την πολυτέλεια να μην εκφράζω αυτό ακριβώς που νιώθω. Και το ίδιο συνιστώ και σε σας που ανεβαίνουμε τον ίδιο Γολγοθά…

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς