Πρόκειται για το hashtag #TolisLovedMaria
Τα τελευταία οχτώ χρόνια, στις 23 Σεπτεμβρίου υπάρχει ένα hashtag που γίνεται trend στο Twitter.
Πρόκειται για το hashtag #TolisLovedMaria και δεν σχετίζεται με κάποιον επώνυμο ή ένα ιστορικό γεγονός, αλλά με την ιστορία αγάπης δύο ανθρώπων που δεν νίκησε ούτε ο καρκίνος. Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2012 ο 30χρονος Τόλης, που όλοι στο Twitter γνώριζαν και ως moloch82, έχασε την τελευταία του μάχη με μια σπάνια μορφή καρκίνου.
Mέχρι τότε όμως είχε διαδώσει την αγάπη του για τη Μαρία σε όλο το ελληνικό διαδίκτυο, όπως ήταν η τελευταία του και πιο δυνατή επιθυμία.
Ο Τόλης (Αποστόλης) Γκανάς και η Μαρία γνωρίζονταν από μικρά παιδιά και ήταν ερωτευμένοι από το σχολείο ακόμα. Όταν λοιπόν ο πρώτος ήρθε αντιμέτωπος με τη διάγνωση, άρχισε να μοιράζεται μέσα από τα social media τις καθημερινές στιγμές του, τον αγώνα που έδινε ενάντια στον καρκίνο, τις σκέψεις του για το ελληνικό σύστημα υγείας, αλλά και την αγάπη του για τη Μαρία, η οποία δεν έφυγε ούτε στιγμή από το πλάι του.
Σεπτέμβριος του 2012
«Tolis loved Maria / Ο Τόλης αγάπησε τη Μαρία».
Το μήνυμά του προωθήθηκε χθες από εκατοντάδες χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων.
Η τελευταία επιθυμία του Τόλη ήταν να φωνάξει δυνατά και να δυναμώσει η φωνή του με τη βοήθεια κάθε χρήστη του Διαδικτύου που προώθησε το μήνυμά του ότι αγάπησε τη Μαρία, τη σύντροφο της ζωής του, τη γυναίκα που στάθηκε δίπλα του μέχρι την τελευταία του στιγμή, που ήλθε πολύ νωρίς. Στα τριάντα του χρόνια.
Ο Τόλης είχε επίσης το μπλογκ docamiok.blogspot.gr, όπου είχε γράψει πριν από το τέλος:
«Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα.
Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.
»Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ».
Ακολουθούν κάποια από τα φετινά μηνύματα
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr