Η μάχη της Θεώνης με τον καρκίνο του μαστού

Το έχω πει πολλές φορές, αυτή η στήλη δεν είναι δική μου, είναι δική μας, είναι για να μοιραζόμαστε όλοι εμείς οι καρκινοπαθείς ή οι φροντιστές καρκινοπαθών, τις εμπειρίες μας, τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας. Στη δική μου ταλαιπωρία, δεν έχει αλλάξει κάτι από αυτά που έγραφα χθες. Έκανα τις εξετάσεις αίματος ενόψει της χημειοθεραπείας την Πέμπτη και περιμένω.  Και περιμένοντας, δίνω το λόγο στη Θεώνη Μ. να μας μιλήσει για τη δική της εμπειρία, για τη δική της μάχη με τον καρκίνο:

«Πριν ένα χρόνο ακριβώς, Αύγουστος του 2019, μια εργαζόμενη επί 30 χρόνια στο Διοικητικό - Οικονομικό Τμήμα Δημόσιας Υπηρεσίας στην Πάτρα, παντρεμένη με δύο κόρες, η μία εξ αυτών να ετοιμάζεται για γάμο, μια γυναίκα πολύ δεμένη με την οικογένεια της, δραστήρια, γελαστή πάντα και αγαπητή για τη θετική σκέψη της.

Κάπου εδώ ξεκινάει η ανατροπή. Ένα χαρούμενο κυριακάτικο μπάνιο με την οικογένεια, όπως καθόμουν ξέγνοιαστη στη ξαπλώστρα ψηλαφίζω ένα ογκίδιο στην κλείδα στο κάτω μέρος του λαιμού. Πριν κάποιες μέρες είχε ξεκινήσει ένας πόνος στο αριστερό χέρι.

Την άλλη μέρα αρχίζει ένας Γολγοθάς εξετάσεων, τρεις βιοψίες αρνητικές ενώ οι οικολόγοι στο Ρίο ήταν σίγουροι για την διάγνωση, καρκίνος μαστού και μάλιστα μεταστατικός.

Τελικά ο κ. Κίτρου, άνθρωπος και επιστήμονας, με τη βοήθεια του αξονικού βγάζει τη βιοψία. Μεταστατικός καρκίνος μαστού, είχε πάει και πνεύμονα.

Ήρθαν όλα τα πάνω, κάτω. Άκουγα όλα αυτά και νόμιζα ότι τα έλεγαν για άλλον. Είδα πρώτη φορά τη κόρη μου τη μεγάλη να βρίζει το Θεό και να τον ρωτάει γιατί στη μαμά της. Αυτό με τσάκισε. Πήγαινα σαν ρομπότ.

Ξεκίνησα χημειοθεραπείες. Πόνοι, ταλαιπωρία, μια άλλη γυναίκα ξαφνικά. Έπεσαν τα μαλλιά, έκλαιγα συνέχεια, κρυφά όμως, στους άλλους ήμουν μια χαρά για να μην τους στενοχωρώ.

Μετά από 12 χημειοθεραπείες είχαμε επιδείνωση, ο ογκολόγος προτείνει ορμονοθεραπεία. Πριν κάποιες μέρες, μετά τις εξετάσεις τριμήνου, δυστυχώς, πάλι τα φάρμακα δεν έπιασαν.

Ο ογκολόγος προτείνει επανάληψη σε 15 μέρες και ολόσωμο Pet scan. Ίσως να υπάρχει μετάσταση στον αυχένα. Ο κόσμος μου γκρεμίζεται, βλέπω τη κόρη μου δίπλα να κρατιέται, δεν έκλαψε ούτε αυτή ούτε εγώ.

Βγήκαμε έξω από το γιατρό κοιταχτήκαμε, και της λέω παιδί μου μη φοβάσαι θα το παλέψουμε, θέλω να σε δω νύφη και να αγκαλιάσω τα εγγόνια μου. Γέλασε λίγο και μου είπε «ααα ρε μαμά, να χα λίγο από το κουράγιο σου».

Για το τέλος ξέχασα να αναφέρω ότι πριν 5 χρόνια είχα ένα πολύ σοβαρό τροχαίο με δύο μεγάλα, σοβαρά χειρουργεία. Το ξεπέρασα και ούτε οι γιατροί δε το πίστευαν. Το πίστεψα όμως εγώ. Θέλω να το πιστέψω και τώρα. Είμαι 50 χρόνων, θέλω να ζήσω, θέλω να το πιστέψω ότι θα νικήσω, θέλω να βλέπω για χρόνια ακόμα τους αγαπημένους μου. Πιστεύω στο Θεό, μας αγαπάει όλους εμάς που παλεύουμε κάθε μέρα. Θέλω τη ζωή μου πίσω».

Νομίζω ότι η δύναμη και η θέληση της Θεώνης είναι ο μεγάλος της σύμμαχος στον αγώνα που δίνει. Και φυσικά οι σκέψεις μας και οι ευχές μας είναι μαζί της.

(Δεν δημοσιεύω και το επώνυμο της Θεώνης γιατί δεν γνωρίζω αν το θέλει. Θα παρακαλούσα θερμά, όσοι μού στέλνετε τις εμπειρίες σας να μού διευκρινίζετε αν θέλετε να δημοσιεύσω τα πλήρη στοιχεία σας)

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς