Άγριες μέλισσες: Τι λέει η Κάτια Δανδουλάκη για το τέλος της Ανέτ

Δεύτερη και τελευταία σεζόν για τις Άγριες Μέλισσες, λέει η Κάτια Δανδουλάκη στην Αθηνά Ζαχαράκη από το περιοδικό Τηλέραμα. Η καταξιωμένη ηθοποιός χαίρεται αληθινά, γιατί, σύμφωνα με όσα έχει πει ως τώρα η σεναριογράφος Μελίνα Τσαμπάνη, η σειρά που τόσο έχει αγαπηθεί θα λάβει τέλος χωρίς να «μαστιχοποιηθεί»: «Ο κόσμος πια περιμένει πάρα πολλά από μας, γι’ αυτό οφείλουμε να διατηρούμε φρέσκια τη διάθεση. Και αυτό, εκ πείρας σάς το λέω, μια κι εγώ ξεκίνησα κατά κάποιον τρόπο τα καθημερινά σίριαλ (βλέπε Λάμψη), είναι πολύ δύσκολο. Γιατί βαριέται ο κόσμος. Και αν βαρεθεί δύσκολα τον φέρνεις πίσω», λέει η Κάτια Δανδουλάκη.

Αλήθεια χαίρεστε που μάλλον θα λάβουν τέλος οι Άγριες Μέλισσες;

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν το άκουσα από τη Μελίνα, αλλά όντως το άκουσα με μεγάλη χαρά, γιατί αυτό σημαίνει πως έχει συναίσθηση. Τα πράγματα από τότε που παιζόταν 15 χρόνια η Λάμψη έχουν αλλάξει. Τότε μπορούσες να χάσεις 3 επεισόδια και να μπεις στο νόημα κανονικά στο τέταρτο. Ήταν ένα τρένο που, σε όποιον σταθμό κι αν έμπαινες, το ακολουθούσες. Τώρα πια όμως οι ρυθμοί έχουν αλλάξει. Αν χάσεις κάτι, θα σου λείψουν σημαντικοί κρίκοι ώστε να καταλάβεις τι έχει γίνει. Οπότε όντως άκουσα με χαρά το τέλος, γιατί αυτό σημαίνει πως οι Άγιρες Μέλισσες θα τελειώσουν με πολύ μεγάλη ακροαματικότητα και όχι φθίνοντας.

Και με την Ανέτ τι θα γίνει στο τέλος της διαδρομής;

Δεν έχουμε ακριβώς το φινάλε! Αν το έχεις, είναι μεγάλη παγίδα: ασυναίσθητα, μπορεί να παίζεις το τέλος από την αρχή, αφού γνωρίζεις, ας πούμε, ότι θα σκοτωθείς ή θα… αναληφθείς στους ουρανούς (γελάει). Καλύτερα λοιπόν σε ένα καθημερινό να ξέρουμε τον σκελετό του χαρακτήρα και προς τα πού πηγαίνει, αλλά όχι τι τον περιμένει. Έτσι δεν είναι και η αληθινή ζωή; Ξέρουμε αύριο τι μας περιμένει; Αν ξέραμε, δεν θα υπήρχε κανένα σασπένς.

Ωραία, ας πούμε λοιπόν τι θα γίνει προσεχώς με την Ανέτ…

Σε αυτή τη δεύτερη σεζόν όλοι οι χαρακτήρες διαφοροποιούνται κατά 80% και θα βγουν από μέσα τους τα καλύτερα αλλά και τα χειρότερά τους. Θα έρθουν αντιμέτωποι με καίρια ερωτήματα και διλήμματα. Ως προς την Ανέτ τώρα –ξέρετε, είναι τόσο… Κάτια, που δεν μπορώ πια να μας ξεχωρίσω, πιο Κάτια δεν γίνεται!–, καθώς είναι μεγαλωμένη ανεξάρτητη, σε αντίθεση με τον Μελέτη, που πάντα δεχόταν διαταγές, το να παρακαλάει τον γιο της να τη δεχτεί δεν είναι κατάσταση που θα κρατήσει για πολύ. Καμία διάθεση τέτοια δεν θα υπάρξει στο εξής. Καμία μάνα νομίζω δεν θα κάτσει να σέρνεται και να παρακαλάει το παιδί της να την αγαπήσει, κυρίως όταν το παιδί έχει κάθε λόγο να μην μπορεί να αγαπήσει έναν άνθρωπο ξένο, που του λέει πως είναι μάνα του έπειτα από 30 χρόνια. Άλλωστε και η ίδια δεν έχει προλάβει να αγαπήσει αυτό το παιδί. Η αγάπη δεν απαιτείται, προσφέρεται. Έτσι κι αλλιώς, πάντως, η σχέση τους είναι τόσο περίπλοκη.

Τι θα σας λείψει μετά το φινάλε των Μελισσών;

Το ίδιο το γύρισμα! Είχα 2 χρόνια να κάνω τηλεόραση και, όταν μπήκα την πρώτη μέρα και “μύρισα” το πλατό, σχεδόν έβαλα τα κλάματα. Η ζωή μου είναι ένα με την τηλεόραση και το θέατρο. Είναι σαν να παίρνω ζωή από την ατμόσφαιρά τους. Άλλωστε εγώ δεν έκανα τηλεόραση μόνο επειδή έπρεπε ή για να πάρω χρήματα. Την έκανα γιατί την αγάπησα γι’ αυτό που είναι. Και αυτή με αντάμειψε πλουσιοπάροχα, σε αντίθεση με το θέατρο.