Τα δύο μοιρολόγια του Λευτέρη Παπαδόπουλου (χρόνια του πολλά)

Πενήντα χρόνια από τον «Δρόμο» εκείνο το «Σαββατόβραδο»

Συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την κυκλοφορία του δίσκου «σαββατόβραδο» από την Κολούμπια το 1970 μα και 85 χρόνια από τη γέννηση του Λευτέρη Παπαδόπουλου, σαν σήμερα (14 Νοεμβρίου 1935).

Σε κείνο τον δίσκο με τα 11 τραγούδια των Σπανού - Παπαδόπουλου ξεχωρίσαν πολλά, μα τα «Χέρια» αγγίζει ακόμα τις καρδιές όσων το ακούνε. Ένα σπάνιο μοιρολόι, το πιο δύσκολο από όλα τα έμμετρα είδη.

Απίστευτοι οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου σε αυτόν τον ύστατο αποχαιρετισμό, δεν μπορούσε να είχε καλύτερη μουσική επένδυση αυτό το δημιούργημα, παρά από τον πλέον πολυσύνθετο ως προς το μουσικό εύρος, συνθέτη μας, τον Γιάννη Σπανού. Και ως τέτοιο τραγούδι δεν μπορούσε να έχει άλλη ερμηνεία, παρά δωρική. Από την πιο γυναικεία δωρική φωνή της Ελλάδας, την Βίκη Μοσχολιού.

Μπουζούκι παίζουν ο Κώστας Παπαδόπουλος και ο Λάκης Καρνέζης, η ενορχήστρωση είναι του Γιάννη Σπανού, την ηχογράφηση πραγματοποίησε ο Γιώργος Κωνσταντόπουλος, ενώ το εξώφυλλο ήταν έργο του ζωγράφου Γιώργου Σικελιώτη.

Εδώ τα στοιχεία του δίσκου: https://www.discogs.com/Γιάννης-Σπανός-Λευτέρης-Παπαδόπουλος-Το-Σαββατόβραδο/release/3468939.

Κι εδώ μπορείτε να το ακούσετε στο youtube:

https://www.youtube.com/watch?v=3_rek2CtBNk

Τα χέρια που άγγιζαν αυτά τα μαλλιά τα χέρια που φύτεψαν αυτή τη μηλιά  σα φύλλα ξερά που τα παράσυρ’ η βροχή  το χώμα αγκαλιάζουνε σπαρμένα στη γη Τα μάτια που έδιναν στ’ αστέρια το φως  τα μάτια που έλαμπαν σαν ήλιος κρυφός  τα μάτια σου αυτά τα γελαστά είναι κλειστά  λυχνάρια που σβήστηκαν στο χιόνι μπροστά Καινούριο φθινόπωρο κι ακόμα να βγεις  σαν άσπρο χρυσάνθεμο στη φλούδα της γης  να βγεις να μου πεις αν καρτερείς να ξαναρθώ  στα χέρια σου, αγάπη μου, για να ζεσταθώ

Στιχουργός είχε πει για αυτό το τραγούδι: «Είναι ένα τραγούδι που σου φέρνει στο νου - όχι πως ξέχασες ποτέ - ανθρώπους που εκτίμησες και αγάπησες, που κατάφεραν ανώδυνα και αναίμακτα να μπουν στο DNA σου και που χρόνια τώρα προγεύονται την αιωνιότητα»!

Ήταν, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, το δεύτερο μοιρολόι του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Ένα χρόνο νωρίτερα το 1969, υπογράφει τους στίχους στο «Έπεφτε βαθιά σιωπή». Η μουσική είναι του Μίμη Πλέσσα, κοινού φίλου του ιδίου και του Σπανού, ενώ τραγουδάει ο Γιάννης Πουλόπουλος. Στο ίδιο τραγικό πλαίσιο οι στίχοι, αλλά και το μουσικό τέμπο από τον Πλέσσα, ενώ εδώ επιλέχτηκε ανδρική φωνή, αυτή η τόσο ξεχωριστή του Γιάννη Πουλόπουλου.

Ο δίσκος ήταν ο «Δρόμος» (Λύρα), ξεπέρασε το 1.000.000 πωλήσεις και παραμένει ακόμα ο πιο εμπορικός στην Ελλάδα.

Μπουζούκι έπαιξε ο Στέλιος Ζαφειρίου και την ηχογράφηση έκανε ο Στέλιος Γιαννακόπουλος. Το εξώφυλλο είναι έργο του Σπύρου Βασιλείου.

Εδώ τα στοιχεία του δίσκου:

https://www.discogs.com/Μίμης-Πλέσσας-Λευτέρης-Παπαδόπουλος-Ο-Δρόμος/master/378961

Ακούστε το εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=lsz1PGddUNY

Σημειώνει φίλη στιχουργός: «Από τη φωνή που έκανε τέχνη τον ανθρώπινο λυγμό ένας ύμνος στο απόλυτη ερημιά της καρδιάς, στην καταχνιά της ψυχής, στον παγωμένο νου από την απώλεια του ανθρώπου που έδινε νόημα ζωή σου και ζωή στις έννοιες γύρω σου. Χωρίς αυτόν... θάνατος!».

Στην κουβέντα και μια φίλη φιλόλογος: «Σαν παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία τούτο το τραγούδι. Κεντημένο απ' τη σκόνη του χρόνου, μ' αγιασμένα τα πρόσωπα, τυλιγμένα σε μια μόνο στιγμή αλήθειας».

Έπεφτε βαθιά σιωπή στο παλιό μας δάσο "τρέξε να σε πιάσω" μου ‘χες πρωτοπεί Και όταν έτριζε η βροχή στα πεσμένα φύλλα, πόση ανατριχίλα μέσα στην ψυχή. Κίτρινο πικρό κρασί, κίτρινο φεγγάρι, φεύγαν οι φαντάροι έφευγες και συ. Κι είχες μέσα στην ματιά ένα σκούρο θάμπος, ένα σκούρο... σάμπως να 'πεφτε η νυχτιά Κάποια κόκκινη πληγή που δεν λέει να κλείσει, το μικρό ξωκλήσι δίπλα στην πηγή Και μια κίτρινη σιγή στο παλιό μας δάσο, πώς να σε ξεχάσω που σε πήρε η γη

Kάποιοι λένε πως ο Μάνος Ελευθερίου ή ο Νίκος Γκάτσος, ακόμα και η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ήσαν καλύτεροι στιχουργοί (το πιστεύει κι ο ίδιος). Μα έστω κι έτσι, εκεί μαζί τους, συγκαταλέγεται και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.

Πλέσσας και Παπαδόπουλος είναι κοντά μας ακόμα, δυστυχώς έφυγαν από τη ζωή, Σπανός (πέρυσι τέτοιες μέρες), Μοσχολιού (2005) και πρόσφατα, τον περασμένο Αύγουστο, ο Γιάννης Πουλόπουλος

«Πως να σε ξεχάσω που σε πήρε η γη» και «το χώμα αγκαλιάζουνε σπαρμένα στη γη». Αφιέρωμα σε κάποιον που γιορτάζει σημερα και που τις σκέψεις του τις τραγούδησαν όλοι μα όλοι οι Ελληνες.

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr