Κάνοντας θεραπεία με ένα 13χρονο παιδί με καρκίνο στο κεφάλι!

Σας μίλησα χθες για την τριήμερη εμπειρία μου από τη θεραπεία με το CyberKnife. Φυσικά σε όποιο ιατρείο ή νοσοκομείο πηγαίνεις ως καρκινοπαθής, τι θα συναντήσεις στον προθάλαμο; Άλλους καρκινοπαθείς. Θα έλεγα ότι είναι το σημείο που γνωρίζεσαι με τον καρκίνο καλύτερα.

Γιατί πριν συναντήσεις άλλους ασθενείς διατρέχεις και τον κίνδυνο να σου κολλήσει καμμιά ιδέα ότι είσαι «ο μοναδικός άτυχος επί της γης που ο καρκίνος επέλεξε να τού επιτεθεί», ή ότι «πόσο άσχημα είσαι και πόσα μεγάλα βάσανα έχεις, εσύ ο πιο βασανισμένος άνθρωπος». Και στον προθάλαμο του Ογκολόγου ή του Ογκολογικού Νοσοκομείου διαπιστώνεις ότι δεν είσαι ούτε ο μοναδικός, ούτε το πιο βαρύ περιστατικό. Άρα μάλλον είσαι τυχερός, μέσα στην ατυχία σου.

Το τριήμερο στο Αρεταίειο λοιπόν γνώρισα μια κυρία που μάλλον είναι σε καλύτερη κατάσταση από μένα καθώς έχει έναν όγκο μόνον στο κεφάλι, ευκολά διαχειρίσιμο κατά την εκτίμηση του γιατρού της.

Όμως γνώρισα και μια οικογένεια, μητέρα, πατέρα και τον 13χρονο γιο τους. Ασθενής ήταν, δυστυχώς, το παλικαράκι. Εντοπίστηκε με όγκο στο κεφάλι, υπεβλήθη σε χειρουργείο και ακολούθως σε ακτινοθεραπείες.

Δυστυχώς, υποτροπίασε. Έκανε και δεύτερο χειρουργείο κι άλλες ακτινοθεραπείες, συνολικά 100. Όμως και πάλι υποτροπίασε και πλέον το ιδιωτικό νοσοκομείο στο οποίο είχε θεραπευτεί έως τώρα, αρνήθηκε να συνεχίσει τη θεραπεία. Και τώρα βρέθηκε στα χέρια των επιστημόνων του Αρεταίειου υποβάλλουν σε θεραπεία μέσω CyberKnife.   

Όλοι εσείς που θεωρείτε ότι είστε οι πιο βασανισμένοι επί της γης είπατε τίποτε; Τι έκανε λάθος αυτό το παιδί στα 13 του χρόνια για να ταλαιπωρείται έτσι; Μην αρχίσω να αραδιάζω τέτοια (φιλοσοφικού τύπου) ερωτήματα γιατί μάλλον δεν θα βγάλουμε άκρη. Όση ταλαιπωρία κι αν έχω περάσει εγώ, ή θα περάσω ακόμα, μπορεί να συγκριθεί μα την αδικία που υφίσταται αυτό το παιδί;

Έφυγα από το Αρεταίειο και δεν σκεφτόμουνα όσα μού είχε πει ο γιατρός για μένα, αλλά το μυαλό μου ήταν στο παλικαράκι και σε αυτούς τους γονείς. Και η πρώτη ευχή που μού ερχόταν αυθόρμητα ήταν «κάνε να γίνει καλά το παιδάκι». Δεν αφορούσε τον εαυτό μου, αλλά αυτό το παιδί. Πόσο εγωιστικό θα ήταν το αντίθετο. Ήταν ένα ακόμα μάθημα που πήρα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, στο «σχολείο» των Ογκολογικών Νοσοκομείων. Εκεί που συναντάς ανθρώπινα δράματα, έρχεσαι σε επαφή με συσσωρευμένο πόνο, αλλά και με απίστευτη γενναιότητα.  

Το ξαναλέω λοιπόν, για να το συνειδητοποιήσουμε όσοι παλεύουμε με τον καρκίνο: μέσα στην ατυχία μας μπορεί να είμαστε τυχεροί. Σίγουρα υπάρχουν πιο δύσκολες περιπτώσεις από τη δική μας. Μην το βάζουμε κάτω, ας αφήσουμε στην άκρη τη μοιρολατρία. Μια επιλογή έχουμε: να σταθούμε όρθιοι και να αντιμετωπίσουμε την ασθένεια, έχοντας αισιοδοξία, καλή ψυχολογία και παίρνοντας δύναμη από την πίστη μας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε…

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς