Όταν συμφιλιώθηκα με τον καρκίνο άρχισα να ζω καλύτερα

Είναι τα δεύτερα Χριστούγεννα που περνάω από τότε που άρχισα να παλεύω με τον καρκίνο, καθώς έχει περάσει ενάμιση χρόνος από τότε που το εντόπισα. Στην κλινική μου εικόνα, που λένε και οι γιατροί, δεν έχουν αλλάξει πολλά.

Ζωτικές μου λειτουργίες δεν έχουν επηρεαστεί, είμαι λειτουργικός, περπατάω, βλέποντάς με κανείς, αν δεν είχα απώλεια μαλλιών, μάλλον δεν θα καταλάβαινε ότι έχω καρκίνο. Ο οποίος όμως επιμένει να αντιστέκεται και να παραμένει «φωλιασμένος», σε λεμφαδένες και στο επινεφρίδιο. Παρά τις συνεχείς και διαφορετικές θεραπείες (χημειοθεραπείες, ανοσοθεραπεία, βιολογική θεραπεία), δεν τον εκριζώσαμε, αυτός εκεί επιμένει.  

Ωστόσο, σε αυτό το διάστημα του ενάμιση χρόνου, νομίζω ότι έχουν αλλάξει αρκετά στον τρόπο που αντιμετωπίζω την ασθένειά μου και τα οποία με έχουν βοηθήσει να ηρεμήσω  και να αντιμετωπίσω πιο αισιόδοξα την ταλαιπωρία μου. Θα μοιραστώ μαζί σας αυτές τις σκέψεις μου, ελπίζοντας να φανούν χρήσιμες και σε κάποιους άλλους.

Τι έχει αλλάξει λοιπόν στον τρόπο που αντιμετωπίζω τον καρκίνο;

Στην αρχή, όταν διαγνώστηκα, προσανατόλισα τη σκέψη μου στην προσπάθεια να απαλλαγώ από την ασθένεια. Να γίνω καλά. Να ιαθώ. Να απαλλαγώ από τον καρκίνο, όπως μού είχε συμβεί και το 2010, όταν κάνοντας εγχείρηση απαλλάχτηκα από τον καρκίνο του προστάτη που μού είχε εμφανιστεί τότε.

Πήγα για εγχείρηση τον Σεπτέμβριο του 2019, έχοντας στο μυαλό μου ότι θε βγω από το χειρουργείο όντας καλά. Ελεύθερος νόσου, όπως έλεγαν και οι γιατροί. Εν συνεχεία πήγαινα για χημειοθεραπείες, υπολογίζοντας ότι είναι η τελευταία ταλαιπωρία που περνάω και λίαν συντόμως όλα θα είναι όπως πριν.

Όμως ο καιρός περνούσε, οι θεραπείες διαδέχονταν η μία την άλλη, αλλά ο καρκίνος δεν έφευγε. Επέμενε. Όμως παρότι επέμενε, αν εξαιρέσει κανείς τις ενοχλητικές παρενέργειες των θεραπειών, δεν ένιωθα να με καταβάλει. Άρχισα τότε να σκέφτομαι ότι αν μπορώ να νιώθω καλά, μπορώ να συνυπάρξω με τον καρκίνο, δεν είναι ανάγκη να τον εκριζώσω. Άρχισα λοιπόν, σιγά-σιγά να συμφιλιώνομαι με την ιδέα ότι για να ζήσω δεν χρειάζεται ντε και καλά να εξαφανίσω τον καρκίνο. Μπορώ να ζω έχοντας καρκίνο, αρκεί να καταφέρουμε να μειώσουμε τις επιπτώσεις και τις παρενέργειες της ασθένειας και τον θεραπειών.

Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά, ο στόχος μου δεν είναι να απαλλαγώ από τον καρκίνο, αλλά να ζω, να απολαμβάνω την καθημερινότητά μου, ανεξαρτήτως της φάσης που βρίσκεται η ασθένεια. Θα έλεγα ότι συμφιλιώνομαι πια με την ιδέα, ότι πρέπει και μπορώ να συνυπάρξω με τον καρκίνο. Αρκεί να βρω τρόπο να αντιμετωπίσω τις όποιες επιπτώσεις και παρενέργειες θα μπορούσαν να επιβαρύνουν τη ζωή μου.

Μπορώ να σας πω ότι πλέον, ευχαριστιέμαι περισσότερο την καθημερινότητά μου. Γελάω περισσότερο, είναι πιο πολλές οι ευχάριστες και διασκεδαστικές στιγμές μου.

Αυτή η συμφιλίωση νιώθω ότι μού έδωσε περισσότερη δύναμη. Και ετοιμάζομαι να περάσω τα φετινά Χριστούγεννα ανάμεσα σε δικούς μου ανθρώπους όσο πιο ευχάριστα μπορώ και με την ευχή και την ελπίδα να μπορώ να γιορτάσω πολλά ακόμα Χριστούγεννα είτε με, είτε χωρίς καρκίνο.

Ας κάνει ο καρκίνος τη δουλειά του κι εγώ τη ζωή μου. Σας εύχομαι ολόψυχα να περάσετε ήρεμα και ευχάριστα αυτές τις ημέρες. Μην σας παίρνει από κάτω, οδηγείστε το μυαλό σας σε θετικές σκέψεις, απολαύστε την αγάπη που σας δίνουν οι δικοί σας άνθρωποι και τη χαρά που σας προσφέρουν μικρές, καθημερινές συνήθειες και δραστηριότητες.

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς