Κλειστές δομές και Covid - 19

Το «Ίδρυμα» των Καλαβρύτων και ο Covid - 19

Γνωρίζουμε ότι στις κλειστές δομές οι άνθρωποι αποτελούν μια κοινοτικού τύπου «οικογένεια». Όσα μέτρα προφύλαξης και να πάρεις, η δομή έχει πολλά παράθυρα με τον έξω κόσμο: Εργαζόμενους, εξωτερικούς συνεργάτες, διοικητικούς, συγγενείς επισκέπτες. Ένας ιός που έχει σημαντική μεταδοτικότητα είναι, όπως ο Covid - 19 στατιστικά είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα εισέλθει. Η ευθύνη λοιπόν δεν βρίσκεται στην είσοδο, αλλά στα μέτρα πρόληψης, αναμονής και γρήγορης αντίδρασης.

Η καρδιά μου  εδώ και δύο εβδομάδες είναι στο «Ίδρυμα». Ναι στην κλειστή δομή των Καλαβρύτων που φιλοξενεί εδώ και χρόνια «χρονίους πάσχοντες». Ας μιλήσουμε γι' αυτό σήμερα.

Το παλιό Ορφανοτροφείο Καλαβρύτων, στα βόρεια της μικρής πόλης και κάτυω από τις γραμμές του οδοντωτού στέκει εκεί πέτρινο, μαζί με το ναό του προς τιμήν του Αγίου Αθανασίου. Κτίστηκε μετά το ολοκαύτωμα (1954) με επικεφαλή την Μητρόπολη. Εκεί βρήκαν καταφύγιο πολλά από τα παιδιά εκείνου του αποτρόπαιου γεγονότος. Συνεχίστηκε η λειτουργία του για κάμποσα χρόνια αργότερα. Και έκλεισε όταν η ανάγκη εξέλειπε.

Σε κάποια φάση έγινε δορυφόρο οίκημα - ίδρυμα του ΚΕΔΙΚ (Καλλιμανοπούλειου Εκκλησιαστικού Διακονικού Κέντρου) με χρόνια πάσχοντες και μη αυτοεξυπηρετούμενους γέροντες ή μικρότερους. Πολλές και πολλοί βρήκαν εκεί εξυπηρέτηση, φροντίδα, παρέα, εκδρομές οι μη κατάκοιτοι, αγάπη. Βρήκαν και εργασία πολλές κυρίως Καλαβρυτινές και εργάζονται σε όλα τα πόστα.

Όπως όλους μας, το βρήκαν οι δύο κοινωνικές κρίσεις. Πρώτα η κρίση χρέους με μείωση της εισροής χρημάτων. Πέρυσι το κτύπησε η υγειονομική κρίση. Όλες οι κλειστές δομές βρέθηκαν και βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα. Χωρίς καμία πολιτική προετοιμασία, χωρίς προηγούμενη εμπειρία, χωρίς σημαντικές επιμορφώσεις. Αυτή ήταν η μοίρα γενικά.

Δεν καταλογίζω λοιπόν ατομικές ευθύνες κι ας έχω μέσα «δικούς μου ανθρώπους». Γνωρίζω από πρώτο χέρι τα πράγματα. Οι φιλοξενούμενοι έχασαν πολλές χαρές. Ναι χαρές, αλλά ζούσαν ως δύο «οικογένειες» στους δύο ορόφους του κτιρίου. Εμείς, φίλοι και συγγενείς, σταματήσαμε τις επισκέψεις. Οι εργαζόμενες υπερβάλανε εαυτό. Έχουν την αγάπη μου.

Δεν σταμάτησαν τις επισκέψεις όμως εξ ανάγκης οι εξωτερικοί συνεργάτες, όπως η τροφοδοσία, οι γιατροί, κλπ. Και φυσικά οι εργαζόμενοι δεν είναι οικότροφοι. Και ο κορονοϊός έσκασε ξαφνικά. Στατιστικά, όπως προείπαμε, ήταν αναμενόμενο. Να σταματήσουν κάποιοι να ψαχουλεύουν ακόμα. Ζούμε με αυτόν. Τον βρήκαν, κι αυτό έχει σημασία, γιατί κάθε 15 μέρες έκαναν τεστ. Από την πρώτη στιγμή τους χαρίζαμε απλόχερα την αγάπη μας και τη συμπαράστασή μας, τόσο στους εργαζόμενους και στους διοικούντες, όσο και στους τρόφιμους.

Όταν λοιπόν σε μια κλειστή δομή κυκλοφορούν σε λίγα τετραγωνικά πάνω από 100 νοματαίοι, η μάσκα μόνο και το πλύσιμο των χεριών δεν αρκούν. Έτσι λοιπόν η διοίκηση του Ιδρύματος σε συνεργασία με τον ΕΟΔΥ έκανε τεστ κάθε 15 ημέρες στους εργαζόμενους. Φαίνεται λοιπόν ότι το τελευταίο τεστ ήταν κοντινό χρονικά με την είσοδο του κορονοϊού στο κάτω ίδρυμα. Έδρασαν ακαριαία. Μπήκαν σε καραντίνα τα 2/3 των εργαζόμενων (κυρίως νοσηλεύτριες). Απομονώθηκαν οι αρχικοί αναξιοπαθούντες και τους προσφέρθηκαν με προφυλάξεις οι αναγκαίες ιατρικές βοήθειες (συχνές μετρήσεις θερμοκρασίας, αντιβιώσεις, οξυγόνο, κλπ). Στο σημείο αυτό οφείλουμε δημόσια να εξυμνήσουμε το 1/3 των λίγων εργαζόμενων που συνέχισαν να κρατούν το ίδρυμα όρθιο και υγιές! Το ίδρυμα οφείλει να τους ανταμείψει υλικά και πνευματικά.

Ευτυχώς μόνο 5 τρόφιμοι χρειάστηκαν εισαγωγή στα μεγάλα νοσοκομεία της Πάτρας και ήδη οι τρεις επέστρεψαν υγιείς. Υγιείς φαίνονται και οι υπόλοιποι τρόφιμου που «κόλλησαν» τον ιό. Ευχόμαστε σύντομα και άλλοι δύο. Πόσο χαιρόμαστε όλοι και όλες!

Τα τεστ λοιπόν συνεχίστηκαν, ανακαλύφτηκαν σύντομα και τα νέα κρούσματα κι έτσι ο αριθμός των ανθρώπων έφτασε τους 38. 23 τρόφιμοι και 15 εργαζόμενοι. Ο Δήμος πήρε αμέσως πρωτοβουλίες. Με τη σύσκεψη (όπου μόνος απών ήταν ο Μητροπολίτης Ιερώνυμος, που όμως είχε άξιο αντικαταστάτη το Διευθυντή του Ιδρύματος) ξεκαθαρίστηκε η κατάσταση. Έγιναν  πολλά τεστ επανειλημμένα στο ίδρυμα, αλλά και στο γενικό πληθυσμό. Η διασπορά του ιού βρέθηκε μόνο σε δύο συγγενείς των εργαζομένων χωρίς άλλες επιπτώσεις, κανένα στο γενικό πληθυσμό, ενώ πριν μία εβδομάδα «…Την Παρασκευή μάλιστα στο Καλλιμανοπούλειο έγινε επανέλεγχος των 70 ατόμων που ήταν αρνητικοί στον ιό και διαπιστώθηκαν εκ νέου αρνητικοί…».

Από τις αρχές της εβδομάδας προσέρχονται οι εργαζόμενες νοσηλεύτριες και προσφέρουν τις υπηρεσίες και την αγάπη τους. Η απουσία τους ήταν αναγκαία και ως προληπτική. Κάθε άσχημη κουβέντα που ψιθυρίστηκε, οφείλουμε να την πετάξουμε «στον κάλαθο των αχρήστων».

Μα και σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι, εκτός των όσων έχουν την νομική, διοικητική, επαγγελματική και πολιτική ευθύνη, προσφέραμε ο καθένας από το περίσσευμα της καρδιάς. Στήριξη και ισχνές προσευχές. Και το μικρό «θαύμα» έγινε, όπως το ονόμασε ο Μητροπολίτης. 

Το ίδρυμα λοιπόν αυτό περνά σε μια νέα φάση, όλοι κριθήκαμε από το μηνιαίο αυτό γεγονός. Ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας, ας το στηρίζουμε συνεχώς, ας το αγκαλιάσουμε. Είναι ένα από τα συλλογικά μας σπλάχνα!

22.01.2021

* Ο Παναγιώτης Α. Μπούρδαλας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρτεζη. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός (ως φυσικός), πτ. θεολογίας και συγγραφέας