Οι πολιτικοί, που επιχειρήθηκε να τους εμπλέξουν με την 17 Νοέμβρη

Για το ΠΑΣΟΚ

Οι εικασίες περί σχέσεων του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ) με την 17 Νοέμβρη, αποτελούν το μεγαλύτερο και ένα «ξεχωριστό κεφάλαιο» στην παραφιλολογία της σύνδεσης της εν λόγω οργάνωσης με τον ευρύτερο πολιτικό χώρο του κέντρου και της αριστεράς. Η φημολογία αυτή ουδέποτε καταγράφθηκε με κάποιον επίσημο ή θεσμικό τρόπο. Αντιθέτως συνιστούσε ένα σύνολο, δημοσιευμάτων, διαρροών, «πληροφοριών» και υπονοουμένων που ξεκίνησε να εμφανίζεται στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και κορυφώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90.

Η «σύνδεση» μέσω του ΠΑΚ

Σε γενικές γραμμές η λογική στην οποία βασίζονταν εκκινούσε από την εκτίμηση ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν έδειχναν ιδιαίτερο ζήλο στις έρευνες για την εξάρθρωση της οργάνωσης. Έφθαναν μέχρι τον ισχυρισμό ότι η οργάνωση αυτή λειτουργούσε με την στήριξη του ΠΑΣΟΚ και είχε ως καθοδηγητές κορυφαία στελέχη του.

Ενισχυτικό στοιχείο για τους εμπνευστές των θεωριών αυτών, ήταν οι πολιτικές ρίζες του ΠΑΣΟΚ πριν την ίδρυση του το 1974 με έμφαση στην αντιδικτατορική δράση του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος. Δηλαδή της οργάνωσης που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1968 και είχε ως διακηρυγμένο στόχο την ανατροπή της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Η λειτουργία της συγκεκριμένης οργάνωσης σε καθεστώς παρανομίας στην Ελλάδα κατά την περίοδο της Χούντας θεωρούνταν συμβατή με την λογική του «αντάρτικου πόλεων» αφού διέθετε και ένοπλο τμήμα.
 
Αυτή η λειτουργία – σύμφωνα με τις θεωρίες της εποχής- ομοίαζε με τις αρχές, τις πρακτικές και λειτουργία της οργάνωσης «17 Νοέμβρη». Ένα επιπρόσθετο στοιχείο που «έδωσε τροφή» στις αντιλήψεις αυτές ήταν η ιδεολογική σχέση που φέρονταν να έχει ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον τροτσκισμό ως τρόπο σκέψης και ανάλυσης της πολιτικής, αλλά και συνολικά ο πολιτικός του λόγος ιδίως έως τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του.

Ο Ανδρέας και οι υπουργοί του

Η αντιδικτατορική δράση του Σήφη Βαλυράκη αρχικά αλλά κυρίως η θητεία του στο υπουργείο Δημόσιας τάξης είτε ως υπουργός είτε ως υφυπουργός από το 1988 έως και το 1995, αποτέλεσαν όπως φαίνεται, την αφετηρία της φημολογίας περί σχέσεων του με την 17 Νοέμβρη. Τα σχετικά σενάρια είχαν πάντα σκοτεινή προέλευση και αποδίδονταν συχνά σε εκτιμήσεις κέντρων εκτός Ελλάδας. Φυσικά κανένα από αυτά δεν προέκυψε να έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Έτσι η αιτιολογία για την ύπαρξή τους δεν μπορεί παρά να αποδοθεί στην αντίληψή του σχετικά με την ανάγκη της αυτοτέλειας των ελληνικών αστυνομικών αρχών σε σχέση με αυτές των ΗΠΑ. Θυμίζουμε ότι σε αρθρογραφία του το 2001 είχε επισημάνει πως «η σύμπραξη ανάμεσα στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ κατά της τρομοκρατίας της 17Ν είναι μια λεόντειος σύμπραξη. Οι ΗΠΑ συμπράττουν με την υπεροχή της μόνης υπερδύναμης, με την τεχνολογική και πληροφοριακή τους υπεροχή και η Ελλάδα με την ευθύνη της αποτυχίας». Επίσης θεωρούσε ότι το ζήτημα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας αποτελεί «όχημα» επίτευξης στόχων της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, αφήνοντας πολλές αιχμές.

Όπως ήταν όμως αναμενόμενο, από το τεταμένο πολιτικό κλίμα της περιόδου από τα τέλη της δεκαετίας του ’80-΄90 και τις αρχές του ’90-’00, υπήρχε πολιτική στόχευση για εμπλοκή στα σενάρια περί σχέσεων με την «17 Νοέμβρη» του ίδιου του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ευθέως μια τέτοια κατηγορία δεν διατυπώθηκε ποτέ από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας που ήταν και ο βασικός πολιτικός αντίπαλος του ΠΑΣΟΚ την περίοδο εκείνη. Όμως δεν έλειψαν τα δημοσιεύματα περί αλληλογραφίας των πρεσβευτών των ΗΠΑ στην Ελλάδα με την Ουάσιγκτον που ανέφεραν ότι τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υπήρχε μεγάλη διστακτικότητα για τις έρευνες, τον εντοπισμό και την σύλληψη των μελών της 17 Νοέμβρη. Αυτό συνδέονταν με τον έντονο αντι-αμερικανισμό που διακατείχε την περίοδο εκείνη την ελληνική κοινωνία και εμμέσως με τον πολιτικό λόγο του Ανδρέα Παπανδρέου. Ας μην ξεχνάμε ότι τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το θέμα της παραμονής η όχι των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα παρέμενε «ανοιχτό». Επίσης ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου τηρούσε ισορροπιστική εξωτερική πολιτική με ανοιχτούς διαύλους με την ΕΣΣΔ. Αυτές οι αντιλήψεις είχαν βρει γονιμότατο έδαφος στον πολιτικό χώρο της Νέας Δημοκρατίας, τουλάχιστον σε κάποια τμήματα του με ροπή πρός τέτοιου είδους εξηγήσεις των πολιτικων εξελίξεων.

Ενδεικτική του κλίματος ήταν η αναφορά στο θέμα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκης στην εξομολογητικού χαρακτήρα συνέντευξη που έδωσε ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, στον Αλέξη Παπαχελά Αυτή που περιέχεται στο βιβλίο «Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια -τόμος Β: 1974-2016». Εκεί ο πρωθυπουργός της χώρας από το 1990 έως το 1993 δηλώνει: «Ο Ανδρέας δεν ήταν ο αρχηγός της ¨17 Νοέμβρη¨. Ο Ανδρέας πιθανώς, και για αυτό δεν είμαι βέβαιος, να είχε απλώς ανεχθεί, χωρίς να θέλει να πολυ-ξέρει τι γίνεται. Για τον Ανδρέα δεν το ξέρω, δεν έχω γνώμη για τον Ανδρέα. Δεν θα με εξέπληττε να το ήξερε. Γιατί ο Ανδρέας ήταν άξιος για όλα στη δική μου την εκτίμηση. Αλλά, δεν το ξέρω και δεν το λέω. Αλλά είμαι 100% πεπεισμένος ότι πίσω από τη ¨17 Νοέμβρη¨ υπήρξε το σκληρό ΠΑΣΟΚ, στην πρώτη φάση. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία επ’ αυτού. Αν το ένα εκατοστό από όσα έγιναν εναντίον της ΝΔ είχε συμβεί κατά της λεγόμενης προοδευτικής παράταξης, της Αριστεράς ή και του ΠΑΣΟΚ κατ’ επέκταση, η Ελλάδα θα είχε γυρίσει ανάποδα».

Να σημειωθεί επίσης ότι σύμφωνα με δημοσιεύματα του 1988 υπήρχε απόρρητη έκθεση, συνταγμένη από τον στρατηγό Νίκο Γρυλλάκη, συνεργάτη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, σύμφωνα με την οποία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, συνδέονταν με την «17 Νοέμβρη». Καταγράφονταν τα ονόματα του Θανάση Τσούρα, του Κίμωνα Κουλούρη, του Αντώνη Τρίτση, του Άκη Τσοχατζόπουλου, αλλά και του Κώστα Λαλιώτη.

Ιδίως μάλιστα για τον τελευταίο έχουν καταγραφεί αρκετά δημοσιεύματα τέτοιου είδους, που επικαλούνταν πηγές από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού Επίσης εγχώρια δημοσιεύματα εφημερίδων από των χώρο της Νέας Δημοκρατίας θέλησαν να συνδέσουν τον Κώστα Λαλιώτη με τον Χρήστο Τσουτσουβή, μέλος των ένοπλων οργανώσεων «Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας» και «Αντικρατική Πάλη» που σκοτώθηκε σε συμπλοκή με αστυνομικούς το 1985.

Ο Περικλής Κοροβέσης

Από τον χώρο της αριστεράς, η πλέον γνωστή προσπάθεια συσχέτισης με την οργάνωση «17 Νοέμβρη» είναι αυτή του αποθανόντος Περικλή Κοροβέση. Πρόκειται για το γνωστό άρθρο στης Αγγελικής Νικολούλη στην εφημερίδα ΈΘΝΟΣ στις 29 Σεπτεμβρίου του 1989 μετά την δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη. Εκεί ο μετέπειτα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ «φωτογραφίζονταν» ως εμπλεκόμενος σε ενέργειες της οργάνωσης. Το δημοσίευμα επικαλούνταν «πηγές του Εξωτερικού» οι οποίες είχαν διασταυρωθεί με τις ελληνικές κρατικές υπηρεσίες. Παράλληλα στο ίδιο κείμενο γίνονταν λόγος και για χρηματοδότηση του «φωτογραφιζόμενου», από το ΠΑΣΟΚ.

Τέλος από τις πλέον πρόσφατες προσπάθειες εμπλοκής ανθρώπων της αριστεράς με την δράση της 17 Νοέμβρη ήταν αυτή του συνδικαλιστή Γιάννη Σερίφη. Ενός ανθρώπου που επι χρόνια στοχοποιούνταν ως συσχετιζόμενος με την οργάνωση, κάτι που συνεχίστηκε και μετά την εξάρθρωσή της, χωρίς να υπάρξουν αποδείξεις για κάτι τέτοιο. Άλλωστε για τον λόγο αυτό απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες στην περίφημη «Δίκη της 17 Νοέμβρη» που ολοκληρώθηκε το 2003.

Μάλιστα πριν μερικές ημέρες στον λογαριασμό στο Facebook ο πανεπιστημιακός καθηγητής, Γιώργος Ρούσσης δημοσίευσε εκτενές απόσπασμα της κατάθεσης του ως μάρτυρας υπερασπίσεως του Γιάννη Σερίφη. Εκεί όταν ρωτάται από τον πρόεδρο του δικαστηρίου τους λόγους για τους οποίους επιθυμεί να είναι μάρτυρας, ανέφερε μεταξύ άλλων πως «είναι ότι πιστεύω ότι η φύση των διωκτικών αρχών του τόπου μας, η παράδοσή τους και κυρίως το γεγονός ότι συνεργάστηκαν γι’ αυτήν την υπόθεση με ξένες υπηρεσίες και κυρίως τους αμερικανούς και τους άγγλους, με οδηγεί στο συμπέρασμα να έχω ορισμένες αμφιβολίες αν θέλετε, κατά πόσον ορισμένοι από τους κατηγορούμενους μεταξύ των οποίων και ο Γιάννης Σερίφης, δεν είναι θύματα μιας σκευωρίας».

Πηγή:news247 / Γεράσιμος Λιβιτσάνος