Θα σ΄ ακούω πάντα να μου λες "πάτα το κουμπί" - Αντίο Νασούλη μου

 Τη ζωή του καθενός μας υπάρχουν άνθρωποι που την καθορίζουν με ένα περίεργο μηχανισμό τα γρανάζια του οποίου δεν είναι πάντα ορατά. Άλλοι δια των συμπτώσεων, άλλοι δια του συγχρωτισμού και άλλοι δια του θαυμασμού. Ο Νασόπουλος σε ό,τι με αφορά, ήταν ξεκάθαρα η τρίτη περίπτωση. Ήταν ο μέντοράς μου, αυτός που μου έμαθε τη δουλειά. Αυτός που μου μου άνοιξε διάπλατα πόρτες. Αυτός που πρώτος πίστεψε σε μένα, με εκείνο τον τρόπο τον δικό του, τον ενθουσιώδη, που σε έκανε να νιώθεις μοναδικός.

Αν σκεφτεί κανείς ότι η συνεργασία μου μαζί του ξεκίνησε στα 22 μου και διακόπηκε μόνο για τρία χρόνια, ίσως και να κατανοήσει το «γιατί» μερικές φορές «συλλαμβάνω» τον εαυτό μου να τον μιμείται ή το «γιατί» κομπάζω όταν μου λένε εκείνο το περίφημο «εσύ είσαι της σχολής Νασόπουλου».

Είναι μεγάλο το παράσημο και ναι, κάνω ό,τι μπορώ για να φαίνεται καθαρά στο πέτο. 

Αυτή η τόσο πρόωρη αναχώρηση, αυτό το «αντίο» που το περιμέναμε μα κανείς δεν είχε πραγματικά πιστέψει, αφήνει μέσα μου μια μοναξιά που δεν μπορώ να την ορίσω. Μια μοναξιά  που γεννάται από τη συνειδητοποίηση ότι αναχωρούν οι συνοδοιπόροι σου, ότι χάνονται αυτοί που ξεχώρισες για να τους κάνεις οδηγούς σου, μυαλά καθαρά, δυνατά,  που τραβάνε μπροστά, που ανοίγουν δρόμους, που τολμούν, που κάνουν αυτή τη ζωή πολύ λιγότερο βαρετή, που βάζουν καρυκεύματα στις μέρες σου.

Ο Νάσος Νασόπουλος υπήρξε κατά τη γνώμη μου το πιο δυνατό μυαλό που διέθετε η γενιά του σε αυτή την πόλη. Μόνο όσοι συναντήθηκαν μαζί του, μίλησαν μαζί του,  γέλασαν μαζί του (το χιούμορ του ήταν οξυδερκές και ακαταπόνητο) και τον άκουσαν να μιλάει πολλώ δε μάλλον να δίνει κατευθύνσεις, είναι σε θέση να επιβεβαιώσουν αυτή τη διαπίστωση.

Ήταν σαρωτικός ο Νασόπουλος. Έμπαινε σε ένα χώρο και τον «άλωνε». Με το νεύρο και την ενέργειά του, με την ακόρεστη δίψα του για επικοινωνία, με το χαμόγελό του και το χιούμορ του. Επιβαλλόταν χωρίς καμιά προσπάθεια. Μόνο με την παρουσία του.

Ήταν leader και όχι αρχηγός. Τραβούσε αυτός πρώτος το «κουπί» για να κινήσει το πλεούμενο και όταν αυτό αποκτούσε ταχύτητα, όταν άρχιζε να «οργώνει» τα νερά, καθόταν και το κοιτούσε με συγκίνηση σχεδιάζοντας ήδη το επόμενο ταξίδι του.

Ο Νάσος προκαλούσε ασφάλεια στους συνεργάτες του. Ήξεραν ότι είναι εκεί. Κι αυτό ήταν αρκετό.

Δεν ακολουθούσε τον τρέχοντα κώδικα ηθικής των ΜΜΕ.

Σε μια εποχή εντυπωσιασμού και εύκολων λύσεων οι κατευθύνσεις του ήταν «αιρετικές» για το τρωθέν ήθος της δημοσιογραφίας ιδίως δε της ηλεκτρονικής. «Όχι κίτρινες ειδήσεις», «όχι κίτρινους τίτλους», «όχι εντυπωσιασμούς», «διασταυρώνουμε τις ειδήσεις…. Πάντα», «είμαστε στο πλευρό των ανίσχυρων, εμείς είμαστε η δύναμή τους», «γράφουμε ανοικτά την άποψή μας. Δεν φοβόμαστε τίποτα και κανέναν».

Αν μιλήσουμε με όρους... τραπεζιού, ο Νασόπουλος ήταν από αυτούς που έκαναν τις δουλειές τους πάνω από το τραπέζι. Και από αυτούς που δεν έτρεχαν να παρακαλέσουν για ένα κομμάτι της τράπουλας. Ήξερε ποιος είναι, ήξερε τι του αξίζει και το διεκδικούσε με αξιοπρέπεια. Ήξερε μάλιστα να αφήνει και το φύλλο πάνω στο τραπέζι και να φεύγει.  Αυτό μην το υποτιμάτε. Είναι σπάνιο στο συνάφι μας. Σχεδόν προς εξαφάνιση.

Αυτό, το να χτυπάω με δύναμη το χέρι στο τραπέζι και να αποχωρώ από οπουδήποτε όταν παραβιάζονται οι κόκκινές «γραμμές» μου, είναι ένα μάθημα που το πήρα αποκλειστικά από τον μέντορά μου τον Νάσο το Νασόπουλο. Νομίζω ότι είναι το πιο πολύτιμο μάθημα ζωής που έλαβα από αυτόν.

Εκρηκτικοί και οι δύο, το 2016 χτυπήσαμε και οι δυο το χέρι με δύναμη την ίδια στιγμή πάνω στο τραπέζι και οι επαγγελματικοί δρόμοι μας χώρισαν για πρώτη φορά. Στο μάθαινε και αυτό ο Νασόπουλος.  

Η ανθρώπινη σχέση αποκαταστάθηκε σε ελάχιστους μήνες. Δεν θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς.

Το 2019 βρεθήκαμε ξανά σε πρωινούς καφέδες ενόψει των εκλογών. Ο κύκλος άρχισε να κλείνει.

Τον περασμένο Δεκέμβρη ήρθε η πρόταση για την επιστροφή μου στο thebest.gr. Η πρόταση για την επιστροφή στο σπίτι.

Ο Νάσος νοσούσε ήδη βαριά, αλλά το μυαλό του ήταν εκεί ανεπηρέαστο, κοφτερό, ανέπαφο από τις ύπουλες επιθέσεις του καρκίνου. Το ίδιο και το χιούμορ του.

Στο email με το καθηκοντολόγιο του διευθυντή σύνταξης του thebest.gr ο Νασόπουλος είχε για μένα 23 αριθμημένες παύλες.

Στην 23η έγραφε «αφιέρωμα στον μακαρίτη Νάσο Νασόπουλο».

Όταν το είδα γέλασα. «Δεν ντρέπεσαι;» του είπα.

«Εσύ έμελλε τελικά να μου γράψεις τον επικήδειο» μου είπε με το γνωστό του χαμόγελο.

Για μια στιγμή πίστεψα ότι ο Νάσος είχε αφήσει κάτω το όπλο του και προσπαθούσε να δραπετεύσει με την ταχεία του χιούμορ.

Στο τέλος της διαδικτυακής συνομιλίας μας όμως γύρισε, με κοίταξε και μου είπε «εγώ θα τον νικήσω τον καρκίνο».

Καθώς απομακρυνόταν στο βάθος του δωματίου αφήνοντάς με να μιλήσω με τη Νεκταρία, η οποία για αυτόν ήταν κάτι πολύ περισσότερο από σχέση ζωής, είδα να φεύγει ο Νάσος που ήξερα, έτοιμος να ρίξει στη θάλασσα το επόμενο καραβάκι και να πάμε να τραβήξουμε όλοι ξανά κουπί. Με αυτόν, πρώτο.

Δυστυχώς αυτή τη φορά ο Νάσος είχε ξεκινήσει το δρόμο για ένα άλλο ταξίδι. Αυτό που ο καθένας κάνει μονάχος.

Από κάπου μακριά ακούω νομίζω ακόμη τη φωνή του να μου λέει «πάτα το κουμπί, δημοσίευσέ το» για να βγει στον αέρα το πρώτο θέμα του thebest.gr. Έχω την αίσθηση πως θα έχω για πάντα το αυτί μου τη φωνή του να μου λέει «πάτα το κουμπί» όπως εκείνο το φθινόπωρο του 2009, όπως τότε, στο Τele Τime, στην «Ημέρα», στο γραφείο του στην «Ακτίνα», στα επικοινωνιακά επιτελεία υποψηφίων….

Τώρα θα το πατάμε μόνοι το κουμπί. Μας έμαθε το πώς.

Ο Νάσος έφυγε μήνα Φλεβάρη

Όπως Φλεβάρη έφυγε πριν από λίγα χρόνια και ένας άλλος αγαπημένος του και αγαπημένος μας: Ο Γιώργος Σπαθαράκης. Έφυγαν και οι δυο σχεδόν στην ίδια ηλικία. Ήταν άνθρωποι μιας άλλης σχολής. Διαφορετικοί, μα δυσεύρετοι. Aυτοδημιούργητοι. Υπερήφανοι. Με καμία διάθεση διαπραγμάτευσης της τιμής τους.

Ήταν οι άνθρωποι που μου όρισαν επαγγελματικό δρόμο. Ο Γιώργος μου έμαθε να τον ονειρεύομαι και ο Νάσος μου έμαθε να τον χαράζω και να τον περπατάω.

Δεν θυμάμαι γιατί τον φώναζα το Νασόπουλο πάντα «χοντρό». Κάποιο κόλλημά από παλιά, κάποιο άκουσμα από τον φίλο και αδελφό του Γιώργο Μάρκου θαρρώ που του έκανε τέτοιες πλάκες.

Κι όμως σε  αυτό το αντίο, είναι η πρώτη φράση που έρχεται στα χείλη μου: «καλό ταξίδι χοντρούλη μου». Φεύγεις με το παράστημα κάποιου που ξέρει πως ήταν αναντικατάστατος. Μας μάτωσες την καρδιά.