Περήφανος, ολοκληρωτικά περήφανος ως γιος σου

Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Νάσος όταν έφευγε ένας τόσο δικός του άνθρωπος, ήταν να γράψει. Έτσι αποχαιρετούσε, έτσι εκφραζόταν εν γένει. Ένα από τα πολλά μεταξύ άλλων που μου έδωσε αυτούσιο.

Έχω χιλιάδες λέξεις για αυτόν τον μάγκα. Αλλά αν τις διάβαζε θα μου έλεγε "Δεν δημοσιεύεται. Πολλά, παρά πολλά, 9 από τα 10 αποδίδονται με μια πρόταση. Μάζεψε το."

Είχε πάντα τις λέξεις που δεν περίσσευαν και αυτές που δεν έλειπε ούτε μια.

Όλα καλά και σημαντικά, οι δουλειές, οι επιτυχίες, οι διακρίσεις, η καταξίωση. Έγραψε τη σύγχρονη ιστορία του περιφερειακού τύπου και δημιούργησε έναν δημοσιογραφικό γίγαντα που δουλεύει με ήθος, αξιοπρέπεια και επαγγελματισμό. Χωρίς τα λεφτά του κράτους, των τραπεζών, με σεβασμό στους εργαζόμενους και τους αναγνώστες του. Από τα λιγοστά μαγαζιά. Και από τους ακόμα πιο λιγοστούς δημοσιογράφους και εργοδότες σε έναν χώρο βρώμικο και δύσκολο.

Τρεις μνήμες και ένα βίωμα από τον Νάσο λοιπόν. Σχεδόν επιγραμματικά.

9 χρόνων ήμουν μια μέρα που με πηγαινε- όπως ολες- σχολείο το πρωί αλλά χάσαμε την πρώτη ώρα για να κάνουμε "μια κουβέντα πιο σημαντική από το μάθημα." Ένα περίεργο και ξένο" παιδί είχε έρθει σχολείο και δεν το κάναμε παρέα. Έτσι του πα και γούρλωσε το μάτι του. Κάναμε τη βόλτα με το αμάξι και καταλήξαμε μετά από αρκετή συζήτηση να του ορκιστώ ότι θα είμαι ο πρώτος του φίλος.

Λίγα χρόνια αργότερα για καφέ στα Ψηλά Αλώνια. Πέρασε ένας γραβατωμένος από "το σινάφι", αυτό το σινάφι με τις δημόσιες σχέσεις και τους μεγαλόσχημους κάθε είδους. "Να μιλήσουμε να πιούμε καφέ αδερφέ" του είπε και έκατσε 3 τραπέζια δίπλα. "Φίλος σου;" του λέω. Απάντησε με μια γκριμάτσα σιχασιάς. "Γιατί;" τον ρωτάω. "Μην σε ξεγελάει η ευγένεια σε μένα. Δες ύφος και εκφορά στη σερβιτόρα που θα του πάρει παραγγελία και θα καταλάβεις." Τον σεβασμό του απέναντι στους ανθρώπους, σε αυτούς που δούλευαν με αξιοπρέπεια να βγάλουν το ψωμί τους, προσπάθησα από μικρός να τον καταπιώ για να γίνω άνθρωπος.

Χωρίς να μπορεί να μιλήσει και να κουνήσει το χέρι του, σε μια μόνιμη θολούρα, εξαντλημένος στο νοσοκομείο γύρισε και είπε στον τραυματιοφορέα που τον είχαμε φέρει στο δωμάτιο αρκετές φορές μια μέρα, "σας ευχαριστώ πολύ κύριε και με συγχωρείτε για αυτή την ταλαιπωρία". Με δυσκολία το είπε. Αλλά το κατάφερε.

Και η τρίτη, το μεσημέρι εκείνο που πήγα στα γραφεία- ένα φεγγάρι που δούλεψα στο Best- με μια φωτογραφία ενός προκλητικά διπλοπαρκαρισμένου περιπολικού, γεμάτος χαρά "που θα εκθέσω τον μπάτσο". "Έξω από το φαρμακείο είναι. Μπορεί να κατέβηκε να πάρει ένα φάρμακο. Επειδή έχουμε ένα πληκτρολόγιο σε ένα μέσο που το διαβάζουν αρκετοί, να σκέφτεσαι 2 και 3 φορές τι γράφεις. Και τι μπορεί να προκαλέσει στη ζωή ενός ανθρώπου. Η ευθύνη σε αυτή τη δουλειά δεν είναι ξέχωρη από την είδηση. Είναι κομμάτι της είδησης".

Και το βίωμα. Οι δεκάδες άνθρωποι, οι φίλοι και οι συνοδοιπόροι μια ζωής που βρέθηκαν κοντά μας ολόψυχα γιατί τον αγαπούσαν. Όλοι αυτοί που θα τον ζωντανεύουν μέσα από αμέτρητες ιστορίες και διηγήσεις γεμάτες με χιούμορ, σαρκασμό, σαν αυτόν που είχε σταθερά. Το τι γέλιο κάναμε με τον καρκίνο του άλλωστε δεν περιγράφεται.

Ο Νάσος ήταν αλήθεια, ένας σπάνια καλός και ολοκληρωμένος άνθρωπος. Και ένας βαθιά ηθικός επαγγελματίας και συνεργάτης.
Περήφανος, ολοκληρωτικά περήφανος ως γιος σου.

Γεια σου ρε μάγκα.

Υ.Γ Η κηδεία θα γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο λόγω των συνθηκών. Σας ευχαριστούμε πολύ όλους.