Στο καλό Νάσο, θα μας λείψεις

Στις 5.30 το απόγευμα της περασμένης Κυριακής, 7 Φεβρουαρίου του 2021, η καρδιά του Νάσου Νασόπουλου σταμάτησε, για πάντα, να χτυπά. Μια καρδιά που, στα 57 χρόνια που έζησε ο Νάσος, χτυπούσε δυνατά, πολύ δυνατά. Γιατί ο Νάσος, λειτουργούσε πρώτα με το συναίσθημα και δευτερευόντως με το κοφτερό μυαλό του. Ήξερε να αγαπά τους ανθρώπους, χωρίς ιδιοτέλεια και δεύτερες σκέψεις και αυτό και αγαπήθηκε πολύ, από όλους όσοι, είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και την τιμή να συνεργαστούμε μαζί του. Δεν είχε σημασία ποιος ήσουν, τι ήσουν και από που κρατάει η σκούφια σου, αυτά για τον Νάσο δεν μετρούσαν. Απαξιούσε να δεχθεί τα κοινωνικά, οικονομικά και κάθε λογής «διαπιστευτήρια» που του παρουσίαζαν. Δεν τον ενδιέφεραν, οι τίτλοι και τα αξιώματα, ούτε για τον ίδιο, ούτε για τους ανθρώπους που επέλεγε να είναι δίπλα του.

Ο Νάσος, είχε αυτό το ιδιαίτερο χάρισμα να κοιτά την ουσία του κάθε ανθρώπου και μόνο αυτή. Να βλέπει στην καρδιά του άλλου και όταν διαπίστωνε, ότι η καρδιά του απέναντι χτυπούσε δυνατά, όπως και η δική του, τότε αμέσως σε έκανε δικό του, χωρίς κανένα δισταγμό, σου έδινε, απλόχερα, την δική του καρδιά.

Την ίδια προσέγγιση είχε και στη δουλειά του, την οποία αγάπησε τόσο πολύ και αφιερώθηκε σε αυτή. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω στα 18 μου χρόνια, όταν έκανα τα πρώτα βήματα στη δημοσιογραφία στα γραφεία της «Ημέρας» στην οδό Τσαμαδού. Προφανώς, ο Νάσος άκουσε την καρδιά μου που παλλόταν με ένταση για τη δημοσιογραφία και χωρίς να του πω κάτι ή να μου πει, στάθηκε μέντορας και οδηγητής μου, είτε ήμασταν στον ίδιο εργασιακό χώρο, είτε όχι. Και θα συνεχίσει να είναι, αν και η φυσική του παρουσία δεν είναι πια εδώ.

Όχι μόνο μου έδειξε πως να γράφω ένα ρεπορτάζ, αλλά, κυρίως, με έμαθε τον τρόπο που πρέπει να σκέφτεται ένας σωστός δημοσιογράφος: Χωρίς προκαταλήψεις. Μπορώ να πω, πως πλέον μετά από τόσα χρόνια συνεργασίας με τον Νάσο, πως αυτό ήταν το «κλειδί» της προσέγγισής του στην ίδια τη ζωή. Αντιμετώπιζε τους πάντες, χωρίς προκατάληψη.

Και δεν το έκανε με έναν τρόπο διδακτικό, αν και του άρεσε να μεταδίδει απλόχερα τις πολλές γνώσεις του. Το έκανε μέσα από τα γραπτά του και από τη στάση της ζωής του. «Μην μου το λες, γράψτο», ήταν μια από τις πιο συνηθισμένες φράσεις που έβγαιναν από το στόμα του, γιατί όπως έλεγε «ο δημοσιογράφος γράφει». Και ο Νάσος έγραφε και έγραφε πολύ, από τα μικρά του χρόνια, μέχρι λίγο πριν πεθάνει.  Έγραφε για τους πάντες και για τα πάντα και έγραφε αυτό πίστευε. Για ό,τι τον ενοχλούσε, για ό,τι τον εξαγρίωνε, αλλά και για ότι του έκανε θετική εντύπωση. Και η γραφίδα του, ήταν ανήσυχη, αιχμηρή, αλλά ακριβοδίκαιη.

Άλλωστε, την εξουσία δεν την λογάριαζε. Στο διάβα της ζωής του, είχε πολλές ευκαιρίες να γευτεί τα θέλγητρά της, αλλά ποτέ δεν ενέδωσε στις σειρήνες και για αυτό δεν κατέλαβε ποτέ κάποιο δημόσιο αξίωμα από τα πολλά που του προσφέρθηκαν.    

Μια τόσο έντονη προσωπικότητα όπως του Νάσου, είναι δύσκολο να συμπυκνωθεί σε ένα μικρό σημείωμα. Άλλωστε και ο ίδιος δεν έμπαινε σε καλούπια. Ασφυκτιούσε. Για αυτό και αναζητούσε την επόμενη πρόκληση, το επόμενο στοίχημα που ήθελε να κερδίσει. Και όταν η καρδιά του, του έδειχνε το δρόμο, τότε έπιανε δουλειά το ευφυές μυαλό του για να υλοποιήσει όσα η καρδιά του, του υπαγόρευε. Αμέσως, έπιανε χαρτί και μολύβι και άρχισε να μουτζουρώνει τις σελίδες, βάζοντας κάτω τις πολλές και εφευρετικές ιδέες του. Και αυτό, είχε το χάρισμα να το περνάει στους συνεργάτες του. Διότι, ο Νάσος υπήρξε ηγέτης. Γνώριζε πως θα εμπνεύσει τους συνεργάτες του, πως θα τους κάνει να βάλουν τον καλύτερο εαυτό τους, στην οποία προσπάθεια συμμετείχαν, και κυρίως γνώριζε πολύ καλά να κρατά ισορροπίες και να μοιράζει ρόλους.

Είναι, πραγματικά δύσκολο, να του βάλεις μια «ταμπέλα».

Ο Νάσος υπήρξε πολλά μαζί, καμία φορά και αντιφατικά μεταξύ τους. Άλλα έτσι είναι οι άνθρωποι με μεγάλη καρδιά. Το βέβαιο, είναι ότι υπήρξε ένας αληθινός άνθρωπος. Στο σημείο αυτό θα μπορούσα να αραδιάσω καμία δεκαριά επίθετα για να τον περιγράψω, ωστόσο, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, τον ακούω να μου λέει πως «ο δημοσιογράφος δεν χρησιμοποιεί επίθετα, περιγράφει»….

Συγνώμη δάσκαλε, αλλά δεν μπορώ να σε αποτυπώσω με τόσες λίγες λέξεις που ορίζει το κασέ της εφημερίδας, αν και γνωρίζω ότι εάν υπήρχε τρόπος να σου δώσω το κείμενό μου, θα μου το επέστρεφες λέγοντάς μου ότι είναι φλύαρο. Ίσως να ήταν καλύτερο, να αρχίσω να περιγράφω σκηνές από τα όσα ζήσαμε μαζί, όλα αυτά τα χρόνια που συνεργαστήκαμε. Αλλά είναι παρά πολλά και δεν χωράνε εδώ. Τα κρατάω στην καρδιά μου, ως πολύτιμο φυλακτό.

Καλό ταξίδι Νάσο Νασόπουλε.