Συγκινεί ο ευεργέτης από την Εγλυκάδα: «Ξυπόλητος ξεκίνησα, ξυπόλυτος θέλω θα πεθάνω»

Το δέκατο τρίτο παιδί ενός Δασάρχη ήταν 16 ετών,  όταν ο Ιωάννης Μεταξάς είπε ΟΧΙ στην παράδοση της χώρας στις δυνάμεις του Μουσολίνι . Σύντομα το 12ο Σύνταγμα Πατρών αναγκάστηκε να μετακομίσει στο σπίτι του στην Εγλυκάδα της Πάτρας και ο έφηβος ο τότε Τσούνης κάνει ότι μπορεί για να πείσει τον συνταγματάρχη που πλέον ζει με την οικογένειά του να καταταγεί παρά το νεαρό της ηλικίας του και το καταφέρνει .

Σύντομα βρίσκεται στα Γιάννενα και από κει στο Καλπάκι . Ο πατέρας του μαθαίνει ότι έχει πάει εθελοντής στον πόλεμο όταν ήταν ήδη στα βουνά. «Ή θα έρθεις νικητής ή θα πεθάνεις εκεί» του λέει στο πρώτο γράμμα και όντως ο κύριος Τσούνης θεωρείται «ζωντανός νεκρός» μετά από δύο χρόνια στο αλβανικό μέτωπο καθώς το ψύχος οι κακουχίες και οι ψείρες τον είχαν μετατρέψει από 70 κιλά έφηβο σε ένα σκελετό 29 κιλών.

Αφού τον είχαν κοινωνήσει ως ετοιμοθάνατο, τον επέστρεψαν στην Πάτρα, όπου οι γονείς του δεν πίστευαν ότι θα επιβιώσει.

 Και όμως σε ένα χρόνο είχε πλήρως επανέλθει σε τέτοιο σημείο που μετακόμισε στην Αθήνα και από εκεί επιστρατεύτηκε και δεύτερη φορά και βρέθηκε στο Γράμμο - Βίτσι για τον εμφύλιο. «Δεν κάναμε το χατίρι του Στάλιν να γίνει η Κόνιτσα πρωτεύουσα συμμοριτών λέει και παρά τα 97 του έτη, η εξιστόρηση είναι γλαφυρή και η φωνή με ένταση. Η εμπειρία του στο στρατό τον σημαδεύει για πάντα και ο ίδιος μένει στην ιστορία ως ο νεότερος βετεράνος του αντιναζιστικού και αντιφασιστικού πολέμου.

Το 1949 όταν πλέον επιστρέφει στην Αθήνα αποκτά άδεια βοηθούν εκτελωνιστή. Με ένα τραπεζάκι και καρέκλες που δανείζεται από τον ιδιοκτήτη καφενείου απέναντι από το Α τελωνείο Πειραιά, ο Τσούνης χρεώνει 10 δρχ για κάθε αίτηση εκτελωνισμού.

Συγχρόνως ασχολείται και με τη διάλυση πλοίων πουλώντας κομμάτια τους στη χαλυβουργία αλλά και  με τροφοδοσίες καραβιών.

Σε λιγότερο από 10 χρόνια είχε καταφέρει όχι μονο να αποκτήσει ένα σημαντικό κεφάλαιο αλλά και να το επενδύσει σε μετοχές και ακίνητα. Στο μυαλό του Τσούνη όμως το μέλλον του βρισκόταν στη ναυτιλία και αυτή τη σκέψη την ενίσχυσε και ο ίδιος ο Ωνάσης τον οποιο γνώρισε τυχαία στον Σκορπιό καθώς τροφοδοτούσε τη θαλαμηγό «Χριστίνα».

«Εχεις ενδιαφέρον για τη θάλασσα; Τον είχε ρωτήσει»

«Είμαι εκτελωνιστής και διαλύω πλοία. Τι άλλο να θέλω από τη θάλασσα» του είχε απαντήσει ο Τσούνης, για να λάβει ένα χτύπημα στην πλάτη από τον Ωνάση και τη φράση «θα μπεις στη Ναυτιλία μπάσταρδε». Και ο Ωνάσης βγαίνει αληθινός, αφού το 1960 αποκτά το πρώτο του πλοίο, ένα μικρό εμπορικό των 1.000 τόνων για εσωτερικές διαδρομές.

Με τις διασυνδέσεις που είχε αποκτήσει με τους υπόλοιπους Έλληνες εφοπλιστές ως εκτελωνιστής οι πόρτες ανοίγουν.Με τη βοήθεια του εφοπλιστή Παπαλιού αγοράζει τα πρώτα του μεγάλα βαπόρια. Παρόλο που είχε φύγει από την Εγλυκάδα περισσότερο από 10 χρονια οι συμβουλές του πατέρα του παρέμειναν καρφωμένες στο μυαλό του.

Ο πατέρας του, άνθρωπος με περιορισμένο εισόδημα, είχε ξεκάθαρη ματιά για τα πλούτη και την ευτυχία. «Να μην ξεχάσεις την προέλευσή σου. Να  μάθεις να ντρέπεσαι και να θυμάσαι ότι τα λεφτά που έχεις δεν ειναι δικά σου. Είναι γι αυτούς που δεν έχουν μια ασπιρίνη ή ένα ποτήρι νερό. Να τους βοηθάς αθορύβως και να μην περιμένεις ευχαριστίες αν θες να είσαι χαρούμενος» του είχε πει χαρακτηριστικά.

Γι αυτό δεν είναι περίεργο ότι από την αρχή της σταδιοδρομίας του ξεκινά τη φιλανθρωπική του δράση. Τρια χρόνια από την αγορά του πρώτου μικρού πλοίου και πριν αποκτήσει τα μεγαλύτερα δωρίζει το συνολικό ποσό των 200.000 δολαρίων για την ίδρυση του Λύρειου Ιδρύματος και παρά τις προτροπές της οικογένειας Λύρα να ονομαστεί Λύρειο και Τσούνειο Ίδρυμα ο ίδιος το αρνείται. «Μας εξήγησες ότι τα χρήματα που θα αποκτήσεις θα τα διαθέσεις για τον ανθρώπινο πόνο χωρίς κοινωνικές προβολές αλλά αθόρυβα και σεμνά , όπως είπε ο Χριστός» του γράφει σε μια επιστολή ευχαριστίας το 11963 ο καπετάν Μάρκος Λύρας.

Ο στόλος του και οι δωρεές χωρίς προβολή συνεχίζονται. Με βοήθεια της τύχης, σωστές επιλογές και καλές σχέσεις με τις τράπεζες σε λιγότερο από 10 χρόνια έχει ένα σωστό 13 πλοίων. Συμπεριλαμβανομένου και ενός τάνκερ 35.000 τόνων. Συγχρόνως , η δράση του επεκτείνεται και σε αγοραπωλησίες ακινήτων σε Λος Άντζελες, Λονδίνο και Ισπανία μεταξύ άλλων.

Ο Τσούνης έχει καταφέρει να φτιάξει μια περιουσία δεκάδων εκατομμυρίων μέσα σε λίγα χρόνια.

Την περασμένη Τετάρτη ο Ιάκωβος Τσούνης πέρασε το κατώφλι του Προεδρικού Μεγάρου για να του απονεμηθεί ο Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Τιμής.

«Ουδέποτε ζήτησα να με παρασημοφορήσουν ούτε ποτέ ζήτησα αντάλλαγμα για τις προσφορές που έκανα. Συναλλαγή δεν ήθελα ΠΟΤΕ να κάνω» και παρόλο που δεν ζήτησε τιμές και βραβεύσεις ο ίδιος έχει πλέον να επιδείξει έναν κατάλογο εκατοντάδων τιμητικών διακρίσεων στο βιογραφικό του. Από τον Χρυσό Λέοντα του Γενικού Αρχηγείου του ΝΑΤΟ, τον τίτλο του Μέγα Άρχοντος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ως τον βαθμό του υποστρατήγου επί τιμή. Το γραφείο του είναι γεμάτο πλακέτες και βραβεία.

Αυτό όμως που τον κάνει ιδιαίτερα περήφανο είναι το μουσείο που φέρει το όνομά του στο Αίγιο με εθνικά και εκκλησιαστικά κειμήλια που εγκαινιάστηκε το 2012.

Όταν ρωτάται γιατί πιστεύει τόσο στην αξία των ενόπλων δυνάμεων απαντά «γιατί είναι η ψυχή του έθνους. Δεν είναι το πρώτιστο και το έσχατο το χρήμα αλλά είναι η πατρίδα. Δίχως πατρίδα τι να κάνεις τον πλούτο, τη δόξα ή τις χαρές. Όλα χάνουν την αξία τους. Είναι γνωστό σε όλους» σημειώνει.

Άλλωστε όπως είπε και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά τη διάρκεια της παρασημοφόρησής του η πράξη του αυτή να αφήσει και το σύνολο της ακίνητης περιουσίας του στις ένοπλες δυνάμεις όπως αποφάσισε τον περασμένο Ιανουάριο , η οποία αποτελεί το επιστέγασμα της συνολικής του προσφοράς είναι βαθύτατα πατριωτική και παραδειγματική προς όλους τους Έλληνες. Κι όπως τονίζει και ο ίδιος ο πιο σπουδαίος για μένα είναι ο Πατριώτης όχι εκείνος που έχει λεφτά και τιμητικές διακρίσεις αλλά αυτός που πραγματικά αγαπά την πατρίδα του. Κι ο Ιάκωβος Τσούνης έδειξε την αγάπη αυτή και με το παραπάνω.