Από το βιβλίο "Ιστορίες Εστίασης στην Πάτρα του 20ου αιώνα" της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου (ΣΚΕΑΝΑ, το δόντι)
Η λέξη θυμίζει σωσίβια, λεωφορεία, στροφές, πετσέτες και κεφτεδάκια. Η περίπτωση που ένα μαγαζί όρισε την ...περιπέτεια «μπάνιο» στο ένα άκρο της πόλης, για τις γενιές της δεκαετίας του ‘50, του ‘60 και του ’70, βρίσκει την απόλυτη έκφρασή της στην «Ρομάντζα», η οποία ξεκίνησε σαν μια παράγκα στη θάλασσα, έχοντας όμως στο βιογραφικό της ένα αξιοσημείωτο, πολύ πιο ...κυριλέ παρελθόν.
«Ρομάντζα» ήταν η ταβέρνα που διατηρούσε το 1943 ο Χρήστος Παπαχαραλάμπους στην οδό Μαιζώνος, δίπλα από την καθολική εκκλησία. Είχε χωρητικότητα περίπου εκατό ατόμων, διέθετε αρκετά μεγάλη πελατεία και στα χρόνια της Κατοχής τρώγανε εκεί και πολλοί Γερμανοί.
«Ευτυχώς δεν είχαν δημιουργήσει πρόβλημα από ό,τι μου έλεγε ο πατέρας μου, ήταν σχετικά ήσυχοι, τρώγανε καλά και πληρώνανε καλά» θυμάται ο γιος του Σταύρος Παπαχαραλάμπους.
Η «Ρομάντζα» του κέντρου στην οποία συνέρρεε η αριστοκρατία της εποχής, είχε ένα κύκλο ζωής που έκλεισε στα τέλη του 1952, ενώ από το 1949 έως το 1954 ο Παπαχαραλάμπους διατηρούσε και το νυχτερινό κέντρο «Μινουί» στα Ψηλά Αλώνια.
Η πρόσοψη της ταβέρνας «Ρομάντζα» στην οδό Μαιζώνος 83 σε φωτογραφία του 1952 (αρχείο Σταύρου Παπαχαραλάμπους).
Ο Χρήστος Παπαχαραλάμπους δεξιά με ένα γκαρσόνι της πρώτης «Ρομάντζας» στην οδό Μαιζώνος (αρχείο Σταύρου Παπαχαραλάμπους).
Ο Χρήστος Παπαχαραλάμπους με τη γυναίκα του Σταυρούλα και το γιο του Σταύρο, μπροστά από το καλοκαιρινό μαγαζί με τις ψάθες, στα τέλη της δεκαετίας του ΄50 (αρχείο Σταύρου Παπαχαραλάμπους).
Ο Χρήστος και ο μικρός Σταύρος μπροστά από το καλοκαιρινό μαγαζί τα πρώτα χρόνια (αρχείο Σταύρου Παπαχαραλάμπους).
Η εμπειρία υπήρχε, αλλά δεν είχε καμία σχέση με τα της παραλίας. Εκεί στο ύψος της πρώην οδού Αγυιάς, όλα θα ξεκινούσαν αλλιώς, πλάι στο κύμα.
«Το μαγαζί το άνοιξε το πατέρας μου το 1953. Αγόρασε το οικόπεδο εκεί που είναι η πλατεία τώρα. Στην αρχή ήτανε μια παράγκα με ψάθινες καρέκλες σχεδόν μέσα στη θάλασσα. Έσκαγε το κύμα στα τραπέζια. Πώς βλέπεις σε κάτι ταινίες παλιές... έτσι. Δούλευε μόνο το καλοκαίρι με ψαράκι, μαριδάκι και ουζάκια. Τότε δεν υπήρχε η Ηρώων Πολυτεχνείου. Από τη Νόρμαν και κάτω μέχρι την Κανελλοπούλου ήταν θάλασσα, μέχρι τη χούντα. Όλη η περιοχή ήταν βάλτος. Ήταν η απόλυτη ερημιά το χειμώνα. Ένα σπίτι εκεί, ένα σπίτι εδώ και γύρω όλο χωράφια. Ήταν όμως περιοχή όπου πήγαιναν οι Πατρινοί για μπάνιο και είχε δουλειά από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο. Το καλοκαίρι είχε πολύ κίνηση. Ο κόσμος τότε ερχότανε με τα λεωφορεία και συνεχίζανε τη διαδρομή με το πόδι. Μιλάμε για λαό πολύ. Ερχόντουσαν κυρίως με τα καϊκάκια από το μόλο που κάνανε τα δρομολόγια και στη Ρομάντζα και στην Τερψιθέα.
Το να έρθεις το ΄50, το ΄60 και το ‘70 από την Πάτρα για μπάνιο στη “Ρομάντζα” ήτανε ολόκληρο ταξίδι.. Σαν να πηγαίνεις σήμερα στην Καλόγρια και πάρα κάτω. Ξεκινάγανε από τη προηγούμενη μέρα τις ετοιμασίες».
Οι πρώτες γεύσεις για τους λουόμενους ήταν μαριδάκι, πατάτες τηγανητές και ούζο.
«Βγάζανε εκεί δίπλα οι ψαράδες με τα δίχτυα γαυράκι, σαρδέλες, ζαργάνες και μετά τα τηγανίζανε και τα ψήνανε».
Το 1958 η παράγκα μετατράπηκε σε ένα μεγάλο ξύλινο λυόμενο, στο οποίο «εφόρμησαν» μουσικοί με κορνέτες και σαξόφωνα. Ήταν η στιγμή που η «Ρομάντζα» μετατράπηκε σε κέντρο διασκέδασης με εστιατόριο. Ο Στόλλας, ο Βέλλας και μουσικά σχήματα από την Αθήνα, βρέθηκαν στην πίστα με μπαλέτα φέροντα μαράκες, με σπανιόλες και τραγουδιστές όπως ο σούπερ σταρ τότε Λευτέρης Βογιατζής, ο Πολυμέρης και ο Μαρούδας.
«Έρχονταν όλοι οι φραγκάτοι της Πάτρας, Μαραγκόπουλος, Λαδόπουλος, Σπηλιόπουλος και λοιποί. Θυμάμαι αργότερα και τον Δήμαρχο τον Βέτσο. Φτάνανε πολύ καλά ντυμένοι με εκείνα τα ταξί τα μεγάλα, ελάχιστοι είχανε τότε δικά τους αυτοκίνητα».
Το καρναβάλι γίνονταν τρελά γλέντια «κομφετί και σοκολάτα μέχρι κει πάνω. Χορεύανε τανγκό, βαλς, φοξ τροτ, μπόσα νόβα... Κάθε βράδυ γεμάτη ασφυκτικά η “Ρομάντζα”, μέχρι και το 1965.
Θυμάμαι μια αποκριά από τα πολλά ταξί και αυτοκίνητα που έρχονταν προς το μαγαζί, είχε υποχωρήσει το γεφυράκι στην Αγυιά. Ευτυχώς δεν πέρναγε αμάξι εκείνη τη στιγμή. Την άλλη μέρα πήγε ο Δήμος και το έφτιαξε., δεν υπήρχε άλλος δρόμος».
Το καλοκαίρι δούλευε σαν ταβερνάκι χωρίς μουσική.
«Τη δεκαετία του 60 που ερχότανε ο αμερικανικός στόλος, μια, δύο φορές το χειμώνα, ο πατέρας μου το άνοιγε και έβαζε μέσα και «γυναίκες». Και ερχόντουσαν τα ναυτάκια με τα ταξί αβέρτα από την Πάτρα και χορεύανε και πίνανε τα ποτά τους».
Ο Χρήστος Παπαχαραλάμπους στη «Ρομάντζα» το 1974 (αρχείο Σταύρου Παπαχαραλάμπους).
Άποψη του καταστήματος από την πλευρά του δρόμου (αρχείο Σταύρου Παπαχαραλάμπους).
1968-69 που έγινε ο δρόμος, το μαγαζί επεκτάθηκε και από λυόμενο έγινε προκάτ (αρχείο Σταύρου Παπαχαραλάμπους).
Το 1968-69 που έγινε ο δρόμος, το μαγαζί επεκτάθηκε και από λυόμενο έγινε προκάτ. Είχε έκταση δύο στρέμματα.
Το 1980 στη δουλειά μπήκαν και οι δύο γιοι του Χρήστου Παραχαραλάμπους, ο Σταύρος και ο Χαράλαμπος.
Τα χρόνια που ακολούθησαν η «Ρομάντζα» δούλευε πιο πολύ με γάμους και συνεστιάσεις.
Το 1995 έφυγε από τη ζωή ο άνθρωπος που το δημιούργησε, ενώ το 2012 κατεδαφίστηκε. «Το πήρε ο Δήμος και το έκανε πλατεία. Είχε δεσμευτεί από την εποχή του Άννινου. Μέχρι και τότε χαρακτήριζε όλη την περιοχή. Έλεγαν πάμε στη Ρομάντζα και εννοούσαν πάμε στην περιοχή ολόκληρη. Ακόμη και σήμερα έτσι γίνεται».
Κάνοντας λογαριασμό στο ταμείο (αρχείο Σταύρου Παπαχαραλάμπους).
Η ταμπέλα του καταστήματος
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
