Πάτρα: Ήταν κάποτε ένα περίπτερο... Πόσα έκλεισαν, ποια ευνοήθηκαν από την πανδημία και τι σημαίνει να είσαι σήμερα περιπτεράς

Τι λέει στο thebest.gr ο Παναγιώτης Ταλαγάνης Πρόεδρος του Σωματείου Περιπτεριούχων Πάτρας

Εξαλείφεται με τον πέρασμα των χρόνων το επάγγελμα του περιπτερά καθώς όλο και περισσότεροι «περιπτεράδες» βάζουν λουκέτο από την στιγμή που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, κυρίως σε οικονομικό επίπεδο.

Στην Πάτρα η μείωση των περιπτέρων έχει ξεκινήσει εδώ και μία δεκαετία ενώ ο αριθμός τους πλέον έχει περιοριστεί αρκετά. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 117 περίπτερα, εκ των οποίων τα 45 ανήκουν στο Δήμο, από το Δρέπανο ως τα Βραχνέικα, ενώ πριν από δέκα χρόνια υπήρχαν 332. Να σημειώσουμε ότι την περίοδο της πανδημίας λουκέτο έβαλαν τρία περίπτερα.

Το περίπτερο το βλέπω σαν παιδί μου, το πονάω και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου έξω από αυτό. Δεν αισθάνομαι ότι κάνω αγγαρεία πηγαίνοντας σε αυτό

«Η πτώση για τα περίπτερα άρχισε από το 2009 και μετά, με τα μνημόνια. Πολλοί επέλεξαν να ανοίξουν μίνι μάρκετ ψιλικατζίδικο ή παντοπωλεία» λέει στο thebest.gr ο Παναγιώτης Ταλαγάνης, Πρόεδρος του Σωματείου Περιπτεριούχων Πάτρας που από μικρό παιδί πήγαινε στο περίπτερό του πατέρα του, που βρίσκεται εδώ και 42 χρόνια, στα Υψηλά Αλώνια και συνεχίζει μέχρι σήμερα.

Όπως εξηγεί βάση νόμου τα περίπτερα έπρεπε πλέον να έχουν κάποια περιθώρια μέτρων, 1,40 από το πεζοδρόμιο, οπότε πολλά γκρεμίστηκαν ή μεταφέρθηκαν σε άλλα σημεία και δεν άντεξαν. Βασικό επίσης ήταν το γεγονός ότι υπάρχουν υψηλά ενοίκια που φτάνουν μέχρι τα 850 ευρώ για τα πολύ καλά σημεία.

«Το μεγάλο όμως χαστούκι ήρθε με το ποσοστό κέρδους στα τσιγάρα. Από το 8% πήγαμε στο 3%. Στη συνέχεια έπεσε και ο Τύπος. Το επάγγελμα εξαφανίζεται γιατί δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τα τσιγάρα και τον Τύπο. Οι πωλήσεις στον οποίο έχουν μειωθεί κατά 55%. Το κέρδος είναι χαμηλό, σου μένει ένα μεροκάματο 35 ευρώ. Μέχρι και το 2009, τα πράγματα ήταν πολύ καλά καθώς έβγαινε ικανοποιητικό μεροκάματο και ο κόσμος ήταν χαρούμενος, έβγαινε και ψώνιζε. Δεν υπήρχε γκρίνια και θλίψη » μας λέει.

Όπως αναφέρει: «Την περίοδο της καραντίνας τα περίπτερα που βρίσκονται εκτός του αστικού ιστού είχαν μία αύξηση της τάξης του 30-40%, πρόκειται όμως για έναν μικρό αριθμό περιπτέρων. Όσα όμως βρίσκονται στο κέντρο έχουν πάθει πολύ μεγάλη ζημιά, κι ας μαζεύεται ο κόσμος στις πλατείες. Με 30 και 40 ευρώ την ημέρα δεν μπορείς να επιβιώσεις. Γενικά με το κλείσιμο της εστίασης επηρεάστηκε ο τζίρος γιατί μειώθηκε η προσέλευση του κόσμου».

Έχω άμεση σχέση με τον κόσμο, και αυτό είναι κάτι που το κερδίζεις με το χρόνο. Το να σε συμπαθούν, να ξέρουν το όνομα σου και να σου μιλάνε είναι ένα μεγάλο κέρδος από αυτή τη δουλειά

Παρά τις δυσκολίες ο κ. Ταλαγάνης αν και το έχει σκεφτεί, δεν παίρνει την απόφαση να εγκαταλείψει το περίπτερο του.

«Είναι θέμα συνήθειας. Το περίπτερο το βλέπω σαν παιδί μου, το πονάω και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου έξω από αυτό. Δεν αισθάνομαι ότι κάνω αγγαρεία πηγαίνοντας σε αυτό. Είναι μία δύσκολη δουλειά καθώς βρισκόμαστε 20 ώρες το 24ωρο σε ένα κουβούκλιο. Ο χώρος είναι μικρός και τα πράγματα πάρα πολλά. Το πιο βασικό είναι ότι δεν υπάρχει τουαλέτα. Υπάρχει δυσκολία. Όλοι οι συνάδελφοι έχουν προβλήματα με τον προστάτη. Πολλοί επίσης έχουν βρεθεί σε κίνδυνο, έχουν αντιμετωπίσει ένοπλες ληστείες . Έχουν γίνει πολλά.

Μέσα στο περίπτερο όμως έχω μάθει να μιλάω με παιδιά, ηλικιωμένους, υπουργούς, γιατρούς, δικηγόρους. Με ξέρουν με το όνομα μου. Έχω άμεση σχέση με τον κόσμο, και αυτό είναι κάτι που το κερδίζεις με το χρόνο. Το να σε συμπαθούν, να ξέρουν το όνομα σου και να σου μιλάνε είναι ένα μεγάλο κέρδος από αυτή τη δουλειά. Το περίπτερο είναι πεζοδρόμιο που σου μαθαίνει πολλά. Μπορώ να καταλάβω έναν άνθρωπο με την πρώτη ματιά» λέει.