Όπως στα ... πανηγύρια
Η καρέκλα πλαστική. Η γνωστή που συναντάς στις καρότσες των ημιφορτηγών που περιδιαβαίνουν τα καλοκαίρια την ελληνική ύπαιθρο και διαλαλούν το εμπόρευμα με τη ντουντούκα, ενώ εσύ πετάγεσαι έξω να προλάβεις να πάρεις μια για την παραλία.
Η σκηνή σαν αυτή στο πανηγύρι της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο εν αναμονή της Γωγώς Τσαμπά λίγο πριν η ώρα δείξει 12.
Τα φώτα (ένας προβολέας ήταν πέρα από... εκτυφλωτικός) να στραβώνουν δεξιά και αριστερά τους θεατές μιας και ο χώρος δεν έχει οριοθέτηση και ο καθείς μπορεί να πάρει την πλαστική καρέκλα του και να την μετακινήσει κατά πώς θέλει, δεξιά, αριστερά, μπροστά από τον μπροστινό του, μπορεί και πάνω σε αυτόν.
Λείπουν τα τραπέζια και τα σουβλάκια, για να συμπληρωθεί το σκηνικό, αλλά όπως και να το κάνεις ο «Οθέλλος» δεν ταιριάζει με το ψητό χοιρινό όπως και το πνεύμα του Σαίξπηρ δεν είναι συμβατό με την τσίκνα. Διότι αυτός- ο Σαίξπηρ-, έσωσε με λίγη μαγεία την κατάσταση και διασκέδασε κάπως την κυρίαρχη αίσθηση ότι βλέπεις υπαίθριο θέατρο σε κάποιο χωριό της πρώην δημοκρατίας της Κιργιζίας.
Όχι, δεν είναι χώρος για θέατρο το προαύλιο του Εργοστασίου Τέχνης. Είναι υπονομευτικός της θεατρικής προσπάθειας, υπονομευτικός της μαγείας, υπονομευτικός του θεατή.
Σου δίνει την αίσθηση ότι παρακολουθείς το μπουλούκι θεατρίνων της Μαρίκας Σουέζ να δίνει παραστάσεις σε ακριτικά ιαματικά λουτρά τη δεκαετία του ’50 μόλις βγαλμένο από το περίφημο «Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες» του Γιάννη Ξανθούλη.
Είναι κατανοητό ότι οι θίασοι που έρχονται στην πόλη, εν προκειμένω στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας, δεν είναι δυνατόν να δίνουν παραστάσεις σε θέατρα που βάσει των υγειονομικών κανόνων για τον covid περιορίζουν δραστικά τον αριθμό του κοινού και μαζί με αυτό και τα έσοδα που είναι απαραίτητα για να καταστεί βιώσιμη η περιοδεία τους, αλλά δεν είναι λογικό- ούτε κατανοητό- μια πόλη σαν την Πάτρα να στερείται εν έτει 2021 ενός ανοικτού θεάτρου που θα μπορούσε να καλύψει αξιοπρεπώς τέτοιες ανάγκες.
Όχι, δεν είδαμε «Οθέλλο» στο Εργοστάσιο Τέχνης. Είδαμε «Οθέλλο, στη πλαστική καρέκλα δεν σε θέλω».
Παρά τις προσπάθειες που έκανε ο όντως εκπληκτικός Αιμίλιος Χειλάκης, στον οποίο οφείλουμε ένα μεγάλο «μπράβο», για το ρόλο και την υπομονή.
Δεν "σηκώνει" κλασικά θεατρικά ο χώρος. Και μάλλον δεν "σηκώνει" γενικά το θέατρο. To οποίο είναι πρώτα και πάνω από όλα ¨διάλογος" και "αλληλεπίδραση".
Περί Διεθνούς Φεστιβάλ δεν θα γίνει λόγος. Ο συνδυασμός της εικόνας με τη λέξη "διεθνές" ξεπερνάει και την πλέον καλπάζουσα φαντασία.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
