Τι θυμάμαι από τη συνέντευξή μου με τον ανεπανάληπτο Τόλη Βοσκόπουλο στο Villys Park

Ηταν το μακρινό 1996. Δυόμισι δεκαετίες πριν. Η συνέντευξη έγινε περίπου στις 3 μετά τα μεσάνυχτα και είναι από εκείνες που μνημονεύω συχνότερα από τα πρώτα μου δημοσιογραφικά βήματα. Είχε μπει στην πρώτη σελίδα της «Πελοποννήσου» (εκδότης- διευθυντής τότε ο αξεπέραστος Σπύρος Δούκας)- μάλιστα ο νέος, πολύκροτος έρωτας του Τόλη Βοσκόπουλου και μετέπειτα σύζυγός του Αντζελα Γκερέκου ήταν μαζί του στην Πάτρα για αρκετές μέρες, λόγω των sold out εμφανίσεων του τραγουδιστή στο Villys Park. Δυο άνδρες προσωπικής ασφάλειας συνόδεψαν εμένα και τη φωτογράφο της εφημερίδας πίσω από το νυχτερινό κέντρο, σε μια «τροχοβίλα», γεγονός που «φούντωσε» την ανυπομονησία μου για τη συνάντηση. Ο Τόλης Βοσκόπουλος μας υποδέχθηκε σαν γνήσιος τζέντλεμαν, παρά το περασμένο της ώρας, σε ένα σαλονάκι γεμάτο ανθοδέσμες. Αναμφίβολα θα διέκρινε αυτόματα τον ενθουσιασμό και την απειρία μας αλλά η συμπεριφορά του ήταν μοναδική, δεν θυμάμαι κάτι αντίστοιχο από άλλο καλλιτέχνη. Και δεν αναφέρομαι στις απλές φιλοφρονήσεις, που οι περισσότερες γυναίκες ενδέχεται να δεχθούν. Χειροφίλημα, υπόκλιση, κέρασμα σαμπάνιας. Περίμενε να καθίσουμε πριν καθίσει, μας ρώτησε αν νιώθουμε άνετα και μας χάρισε λουλούδια. Στη συνομιλία, σε κοιτούσε κατάματα- σαν να ήσουν η μόνη πάνω στη γη- και απαντούσε αργά και ευγενικά. Η αγάπη του για το τραγούδι και τις γυναίκες αλλά και το πόσο τον είχε εντυπωσιάσει νεαρό η πλατεία Υψηλών Αλωνίων της Πάτρας ήταν ανάμεσα σε εκείνα που είπε. Δεν ξέρω αν τότε αντιλαμβανόμουν, ως πολύ νεαρή ρεπόρτερ, πως συζητάω με ένα ζωντανό λαικό μύθο αλλά σίγουρα δεν ξέχασα ποτέ την αβρότητα και την αρχοντιά στις κινήσεις του. Το πώς ήξερε να φερθεί στις γυναίκες. Εστω και σε μια περιφερειακή πόλη τα χαράματα, στο μεσοδιάστημα του προγράμματός του. Εκεί κοντά ήταν και η κ. Γκερέκου που φρόντιζε για κάθε λεπτομέρεια ώστε να προχωρήσει η συνέντευξη όπως πρέπει, ενώ και την επόμενη μέρα μου μίλησε στο τηλέφωνο μήπως χρειάζομαι κάτι ή αν κάποια απάντηση απαιτεί διευκρίνιση. Το δεύτερο βράδυ σπεύσαμε να κλείσουμε τραπέζι με τις φίλες μου και παρατήρησα πως ήταν ο μόνος που έκανε προσωπικές χειραψίες σε όλα τα μπροστινά τραπέζια. Πρίγκιπας λοιπόν, όχι από καταγωγή αλλά από άποψη. Με ρεπερτόριο που ανέβασε τις γυναίκες σε βάθρο, ως υπέρτατο ιδανικό. Με στάση ζωής που περιφρονούσε την τσιγγουνιά και τη μιζέρια, όχι μόνο υλικά αλλά πρωτίστως συναισθηματικά. Και επειδή ανέκαθεν είχα μεγάλο «κόλλημα» με τα άσματα «Ρολόι», «Γλυκά πονούσε το μαχαίρι», «Εγώ αγαπώ μια» είμαι πεπεισμένη πως δεν έγραψαν τελικά ιστορία επειδή ο γιος του μανάβη ήθελε να γίνει θεατρίνος, αλλά επειδή αυτά που έλεγε τα εννοούσε. Εμπράκτως στη ζωή του. Ηταν αυθεντικά.

ΥΓ Γλυκά πονούσε το μαχαίρι,
έσταζε μέλι η μαχαιριά.
Και πέθαινα στην αμμουδιά
πέρσυ το καλοκαίρι.

Και πέθαινα στην αγκαλιά σου
κι έκλαιγες μ' αναφιλητά...
Και πέφταν πάνω μου λυτά
τα ζωντανά μαλλιά σου.

Και γύρευες να μ' αναστήσεις
με το αθάνατο νερό...
Κι ήταν το στόμα μου ξερό
σαν στερεμένης βρύσης.

Κι έσκυψες πάνω στην καρδιά μου
σαν ανθισμένη γιασεμιά...
Και η ζεστή σου ανασεμιά
μ' ανάστησε καρδιά μου.

(Λευτέρης Παπαδόπουλος/ Μίμης Πλέσσας)