Μια θεατρική ιστορία σε δύο σκηνές…. με θεατές… χωρίς…

Του Νεκτάριου Γεωργόπουλου

Από τις 9 Φεβρουαρίου 2013 που βρέθηκα στο Σταθμό Λαρίσης μέχρι και την Κυριακή 27 Ιουνίου 2021 των Αγίων Πάντων που επέστρεψα εκεί ξανά, είναι πολύ μεγάλο το διάστημα που μεσολάβησε.

Υπήρξαν στιγμές μέσα στην οικονομική κρίση που όλοι μας αισθανθήκαμε μόνοι, χωρίς πυξίδα, χωρίς προορισμό. Δεν μας είχε περάσει καν από το μυαλό ότι θα μπορούσε να έρθει μια πανδημία. Ο Σταθμός είχε αλλάξει, νέες σιδηροδρομικές γραμμές είχαν προστεθεί, όπως και νέα δεδομένα στις ζωές όλων μας. Δεν είχαμε φανταστεί την ακραία αποξένωση και απομόνωση όταν είχαμε ήδη βιώσει τη μοναξιά και την έλλειψη ορίζοντα στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Προχωρήσαμε με δυσκολίες και καταβάλλαμε κάθε προσπάθεια όχι μόνο να σταθούμε όρθιοι, αλλά ενίοτε να βοηθήσουμε και το διπλανό μας.

Εκείνη την εποχή βρέθηκα σε έναν διαφορετικό κόσμο από τον πραγματικό, σε αυτόν των κοινωνικών δικτύων. Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς συμβαίνει, ποιοι είναι όλοι αυτοί, επονομαζόμενοι και ως φίλοι, αφού τους μόνους που είχα γνωρίσει ως αληθινούς, ήταν αυτούς με τους οποίους είχα πάει σχολείο, είχαν έρθει σπίτι μου, είχαμε παίξει μαζί και ενίοτε τσακωθεί για μια σειρά από άσχετους λόγους.

Ήταν ένα καινούργιο παιχνίδι το Facebook, στο οποίο έγραφες, αναρτούσες μουσική, δημοσίευες φωτογραφίες και άνοιγες διάλογο με ανθρώπους από τη χώρα σου και όχι μόνο. Έκανα δεκάδες αιτήματα φιλίας σε ανθρώπους, κατά βάση από τον Καλλιτεχνικό Χώρο, αλλά και σε άλλους που έβλεπα ότι αγαπούσαν τις Τέχνες.

Μια από τις πρώτες γνωριμίες σε αυτό τον άγνωστο κόσμο των Κοινωνικών δικτύων ήταν η Κατερίνα Κασελίμη, ένας άνθρωπος με ευγένεια, καλοσύνη και αγάπη για το Θέατρο και τον Πολιτισμό. Σε μια δύσκολη στιγμή μου η συμβουλή της Κατερίνας ήρθε να με κατευθύνει, αλλά και να μου λύσει μια σειρά από απορίες που είχα για την αρχή, τη μέση και το τέλος μιας ιστορίας.

Έπειτα από αρκετά χρόνια γνώρισα τη Μαρίνα Καραμπούλα ένα πολύ γλυκό νεαρό κορίτσι, η οποία σπούδαζε στην Πάτρα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου. Όταν πήρε το πτυχίο της αποφάσισε να συνεχίσει τη ζωή της στην Αγγλία, έχοντας όνειρα & ελπίδες σε αυτό τον μαγικό κόσμο του θεάτρου και της Τέχνης.

Στο σημερινό ταξίδι οι δύο αυτές γυναίκες, αναπολούν και αφηγούνται μια αληθινή παράσταση στην Aιώνια πόλη, έχοντας στο κέντρο τον άνθρωπο, τις ανάγκες του και τη διέξοδο που βρίσκει πάντα όταν γίνεται κοινωνός μιας «καλής» θεατρικής παράστασης. Επίσης μιλούν και για ένα «έργο» που δημιουργείται στη διάρκεια μιας μέρας στο Λονδίνο. Χάρισμα του έργου αυτού, ότι μπορεί να το «γεννήσει» μόνος του, ο θεατής.

La strada μαγεία και ολάνθιστη τέχνη !

Της Κατερίνας Κασελίμη, Ηθοποιού

Ένας ολόκληρος μήνας στο σπίτι. Προετοιμασία για το μάθημα, 3ο έτος φαρμακευτικής - ζόρικα. Διακοπή για λίγο φαγητό, μπάνιο και ύπνο. Είχε ξεχάσει τα 20 της χρόνια, ζούσε μόνο για να δώσει και να τελειώσει τη σχολή πριν η σχολή τελειώσει τη δύναμη της νιότης της. Δύσκολα όπως και να'χει.

Ξαφνικά ακούει στο ραδιόφωνο πως κάπου στην αιώνια πόλη θα ανέβει η παράσταση la strada (του Φελίνι, ναι) προσαρμοσμένη για το θέατρο. Έβγαλαν φλόγες τα μάτια της. Δεν πρέπει να το χάσω αυτό, σκέφτηκε.

Αν και με κάποιο δισταγμό :1) μήπως και δεν πρέπει να χάσει χρόνο από το διάβασμα της 2) μα πόσο πιο μαγικό θα μπορούσε να είναι το la strada;;; μήπως να μην πάω; επιβεβαίωσε ημερομηνίες, χρόνους, περιθώρια. Τηλεφωνεί στην κολλητή της και κλείνουν δύο θέσεις στο θέατρο Valle της Ρώμης για την παράσταση La strada σε σκηνοθεσία Massimo Venturiello και κείμενα των Nicola Fano e Massimo Venturiello, με τους εξαιρετικούς ηθοποιούς Camillo Grassi, Franco Silvestri, Barbara Corradini, Gabriella Zanchi, Dario Ciotoli, Chiara Di Bari.

17 Μαρτίου 2009, ντύθηκε, στολίστηκε, φόρεσε το αγαπημένο της κραγιόν, τις γόβες της και έφυγε για να πάρει το μετρό. Γραμμή Α, στάση piazza di spagna. Εκεί την περίμενε η κολλητή της και μαζί περπάτησαν τα πλακόστρωτα στενά για να φτάσουν στο θέατρο. Θέατρο Valle της Ρώμης. Παίρνουν τα εισιτήρια τους στο χέρι και περιμένουν να μπουν στο χώρο. Έχει πολύ κόσμο. Αρκετά μεγάλη αναμονή που τους ανταμείβει καθώς μπαίνουν στο θέατρο και βλέπουν τη σκηνή. Το θεωρείο τους ένα υπέροχο μπαλκονάκι που βλέπει κεντρικά στη σκηνή, η σκηνή μικρή, με βάθος και εικόνα τσίρκο.

Ένα θαυμαστό μουσικό κουτί που με το σήκωμα της αυλαίας αρχίζει να ξεκουρδίζεται τόσο μελωδικά και περίτεχνα μπροστά στα μάτια τους, που μαγεύονται! Η ώρα της παράστασης ήταν τόσο συναρπαστική που αρκετές φορές οι δύο φίλες κοιτάχτηκαν στα μάτια προσπαθώντας έτσι να καταλάβουν και οι ίδιες πως όχι δεν κοιμόντουσαν, αυτό που έβλεπαν ήταν μια θεατρική παράσταση που πραγματικά συνέβαινε εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια τους και πράγματι πόσο τυχερές και ευλογημένες ένιωθαν που βρίσκονταν εκεί !!!!!

Η παράσταση τελειώνει και αμίλητες κατευθύνονται προς την έξοδο. Στην έξοδο πωλούνται cd με τη μουσική της παράστασης, χωρίς δεύτερη σκέψη το αγοράζουν. Η επιστροφή στη στάση του μετρό είχε μια αίσθηση σιωπής αλλά και πληρότητας από τα δύο κορίτσια. Από τα πρώτα τους λόγια: τί παράσταση είδαμε απόψε; ! Έτσι λοιπόν γοητευμένες οδηγούνται προς το σπίτι ακούγοντας όλη τη νύχτα τη μουσική του θεατρικού la stada, που από εκείνη την ημέρα και μετά γέμισε το δρόμο των αναμνήσεων τους με μαγεία και ολάνθιστη τέχνη !

Άλλωστε, τί θα ήταν μια παράσταση δίχως το κοινό της ;

της Μαρίνας Καραμπούλα Theatrologist / Drama Teacher

Λατρεύω τα τρένα. Είναι ένα ευχάριστο μέσο για να ταξιδέψεις. Για μένα, το τρένο σημαίνει ταξίδι. Μου αρέσει να βλέπω έξω από το παράθυρο και να παρατηρώ τα τοπία, τους ανθρώπους. Εμπνέομαι. Έτσι λοιπόν συνδέω και γω το δικό μου ταξίδι στο θέατρο. Σαν ένα τρένο, που περνάει από ένα σωρό διαφορετικά μέρη, που αλλάζει επιβάτες, αλλά ο προορισμός του είναι άξιος αναμονής. Κάθισα και γω στο παράθυρο του τρένου και ξεκίνησα να εξερευνώ το Λονδίνο, την πόλη όπου κατοικώ τους τελευταίους μήνες.

Το Λονδίνο είναι μια πόλη όπου το θέατρο και οι τέχνες, βρίσκονται βαθιά ριζωμένες στην καθημερινότητα και την κουλτούρα των κατοίκων του. Δε θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που ενώ έκανα βόλτα στην πόλη, βρέθηκα μπροστά στην Theatreland, στο West End που είναι από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης. Είχα περπατήσει στο κεντρικό Λονδίνο για να το εξερευνήσω σα νέα στην πόλη και δίχως να το καταλάβω, βρέθηκα εκεί που έπρεπε να είμαι.

Τα περισσότερα θέατρα που βρίσκονται εκεί χρονολογούνται από την βικτωριανή και εδουαρδιανή περίοδο. Για μια στιγμή στάθηκα εκεί και συνειδητοποίησα ότι ήμουν μόνη, σε μία πόλη εκατομμυρίων, με τον Covid-19 και το Brexit να είναι τα μοναδικά θέματα που να απασχολούν τις σκέψεις των κατοίκων. Ήμουν μόνη και πατούσα στον δρόμο που τόσοι θρυλικοί καλλιτέχνες παρουσίασαν τις δουλειές τους, ένας από αυτούς και ο Αndrew Lloyd Webber, που πολλά από τα μιούζικάλ του έκαναν πρεμιέρα εκεί. Ήμουν σε έναν δρόμο γεμάτο συναισθήματα.

Αφού άφησα το West End, περπάτησα προς Picadilly Square ως τον τελικό μου προορισμό. Πριν φτάσω εκεί όμως, προχώρησα προς την Leicester Square και χάθηκα στα στενά της China Town. Όλος ο διάκοσμος της κινέζικης συνοικίας με έκανε να καταλάβω ότι βρίσκομαι πλέον σε άλλο μέρος. Τα υφασμάτινα κόκκινα φώτα, οι κινέζικοι δράκοι, το επιβλητικό σήμα κατατεθέν της περιοχής που σε καλωσορίζει εκεί, με έκανε να νιώσω πως βρίσκομαι στην δεύτερη πράξη της παράστασης της οποίας ήμουν η μόνη θεατής και όλα αυτά ήταν τα σκηνικά. Παρατηρώντας τον χώρο, το μυαλό μου έφτιαξε μια μελωδία, κατάλληλη για το θέαμα που είχα μπροστά μου. Ήταν μια θεατρική παράσταση με μοναδική θεατή εμένα.

Το σημείο βέβαια που βρέθηκα έξω από το Her Majesty's Theatre και είδα ότι παίζεται το The Phantom of the Opera, κατάλαβα ότι το ταξίδι μου βρισκόταν εκεί που οι πόρτες κλείνουν και ανακοινώνεται ο προορισμός. Με ένα χαμόγελο στα χείλη μου, πήρα τον ενθουσιασμό μου και συνέχισα να περπατάω σκεπτόμενη πως τουλάχιστον βρέθηκα κάπου που πάντα ήθελα, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες της πανδημίας.

Λίγο καιρό αργότερα, που τα μέτρα προστασίας για τον Covid-19 χαλάρωσαν, επισκέφθηκα την National Gallery στην Trafalgar Square. Ομολογώ πως δεν έχω βρεθεί σε ένα μέρος που στα δικά μου τα μάτια συνδυάζει τόσες τέχνες μαζί. Μπαίνοντας στο κτήριο, είδα τα ονόματα των Da Vinci, Michelangelo, Boticelli, Van Goh, Monet, Manet. Βλέποντας τα δύο πιο σπάνια έργα του Μηχαήλ Άγγελου, που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει, σε έναν χώρο που τους ταίριαζε απόλυτα, ήταν για εμένα ένα δέος. Ο χώρος που στεγάζονται τα έργα τέχνης, είναι μαγικός. Επιβλητικός, ενδιαφέρων, ξεχωριστός, ξεχειλίζει αισθητική, γνώση και ομορφιά. Όλα τα έργα βρίσκονται στη σωστή θέση, με τον κατάλληλο φωτισμό. Ένιωσα ότι βρισκόμουν πάλι σε μια ατέλειωτη θεατρική παράσταση, που με ταξίδευε στον χρόνο, από την ιταλική αναγέννηση, στο μπαρόκ και στα πιο σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν η υπομονή, ο σεβασμός και το ενδιαφέρον του κόσμου. Παρακολουθούσαν όλοι ευλαβικά μια θεατρική παράσταση έργων τέχνης και γίνονταν και αυτοί μέρος της.

Άλλωστε, τί θα ήταν μια παράσταση δίχως το κοινό της;

Στον δρόμο προ την έξοδο σκεφτόμουν πόσο όμορφα έργα είδα. Είναι κομμάτια ανθρώπων που θαυμάζω βαθύτατα και επιτέλους ήμουν και εκεί θεατής.

Η ώρα της επιστροφής, έφτασε και βρίσκομαι στο μετρό να πάρω το τρένο. Κάθομαι με το παράθυρο να βρίσκεται πίσω μου. Αναρωτήθηκα... Τί και αν οι εμπειρίες μας ήταν μια θεατρική παράσταση...

Το δικό μου ταξίδι συνεχίζει με παρέα την τέχνη και το θέατρο και εύχομαι το τρένο αυτό να μην σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει με τους πολλά υποσχόμενους προορισμούς του.