Πήγαμε «Μan of God»: Και ιερείς στο κατάμεστο Σινε- Κάστρο, τα συν και τα πλην

Κατάμεστο το βράδυ της Παρασκευής το θερινό Σινε- Κάστρο Ρίου για την πολυδιαφημισμένη, θρησκευτική ταινία για τον Αγιο Νεκτάριο. Μας έκανε εντύπωση που οι θέσεις είχαν γεμίσει μισή ώρα πριν την έναρξη, στην είσοδο υπήρχε προπώληση για τις επόμενες μέρες, ενώ ανάμεσα στο κοινό ήταν πολλοί νέοι αλλά και ιερείς. Αναμφίβολα ο κόσμος υποδέχθηκε με ενθουσιασμό την σεμνή παραγωγή με φόντο την Αττική και την Αίγινα.

 Η αμιγώς χριστιανική ταινία «Man of God- Ανθρωπος του Θεού» με τις ευλογίες της Μονής Βατοπαιδίου και της Ιεράς Μητρόπολης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, έχει την σκηνοθετική υπογραφή της Σέρβας Γελένα Πόποβιτς, η οποία 100 χρόνια περίπου από τον θάνατο του Αγίου Νεκταρίου ανέλαβε την κινηματογραφική μεταφορά της βιογραφίας του. Πήγαμε έχοντας διαβάσει κυρίως αρνητικές κριτικές στα αθηναικά media, αλλά  παρακινημένοι από τους εκλεκτούς συντελεστές και την πρωτοτυπία του θέματος. Ξέραμε επίσης πως το φιλμ έχει βραβευτεί σε Μόσχα και Λος Αντζελες.

Εχουμε και λέμε λοιπόν: Η ταινία είναι αργή και μακρόσυρτη και οι ερμηνείες «άνισες». Υπάρχουν εξάρσεις παράταιρες και χαρακτήρες «ξύλινοι» και υπερβολικοί. Η προφορά και η εκφορά του λόγου στα αγγλικά μάλλον γραφική. Η αγιοποίηση του κεντρικού ήρωα προφανώς επίπεδη. Κι όμως η μοναδικότητα της ιστορίας, η διαφορετικότητα του να παρακολουθείς ένα ελληνικό θρησκευτικό οδοιπορικό ζωής, η εξαιρετικά πειστική ασκητική μορφή του πρωταγωνιστή Αρη Σερβετάλη σου «μένουν». Ο γνωστός ηθοποιός παίζει τον Αγιο Νεκτάριο με όλο το κορμί του, με τέτοιο μέτρο, ώστε σιγουρεύεσαι πως είναι η μετενσάρκωση του αδικημένου και συκοφαντημένου  ιεροκήρυκα. Ο τρόπος που γονατίζει στην προσευχή επιτυγχάνεται χάρη στις χορευτικές ικανότητές του, ενώ το γαλανό βλέμμα του μαγνητίζει.

Ομολογούμε πως πρωτίστως μας γοήτευσαν πάντως η όλη αισθητική και η μουσική. Τα κοστούμια και το styling της Εύας Νάθενα με την αφοπλιστική, ποιητική τους απλότητα και οι ελεγειακοί ήχοι του διάσημου μουσουργού Ζbigniew Preisner έλεγαν πολλά… Ουδέποτε δεν είχαμε σκεφτεί πως το μαύρο ράσο, η ελιά και το βυζαντινό εικόνισμα, που συχνά υποτιμούμε ως «φολκλόρ», θα άγγιζαν τόσο την καρδιά μας φαντάζοντας πανέμορφα.

Στο φινάλε μας εκπλήσσει ένας πολύ δραματικός Μίκι Ρουρκ που συνδέεται με το τελευταίο θαύμα του Αγίου Νεκτάριου πριν πεθάνει, ενώ πριν έχουμε δει έναν πολύ αντιπαθή «λιμοκοντόρο» Χρήστο Λούλη και μια μάγισσα- σίφουνα Καριοφυλλιά Καραμπέτη.