Τα ρεπορτάζ της… καρδιάς μας- Οι συντάκτες μιλούν για όσα δεν ξέχασαν

ΓΙΩΤΑ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ: Η πιο ανατρεπτική φιγούρα της Πάτρας

Είναι αμέτρητα τα ρεπορτάζ, τα άρθρα και οι συνεντεύξεις. Κάποια εξ αυτών θα μπορούσαν να θεωρηθούν και επιτυχίες. Είχα ωστόσο πάντα την άποψη ότι η μεγαλύτερη επιτυχία είναι να μπορέσεις να δεις τον άνθρωπο και να φωτίσεις, όσο μπορείς, τον κόσμο μέσα του. Γι αυτό και το αγαπημένο μου ρεπορτάζ  στο thebest, δεν αφορά κανέναν μεγαλεπίβολο, ούτε κάποια αποκλειστικότητα από αυτές που αρεσκόμαστε να κραδαίνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι. Αφορά ένα πρόσωπο που δεν είναι πια μαζί μας και που όταν ήταν μαζί μας οι περισσότεροι το κοίταζαν χωρίς να το βλέπουν.

Μιλάω για τον Βασίλη Φραντζή, ο οποίος κυκλοφορούσε στην Πάτρα φορώντας τακούνια, γυναικείες μπλούζες και γυναικεία αξεσουάρ (τσάντες, κοσμήματα κλπ) και ο οποίος είχε δεχθεί πολύ μεγάλο μπούλινγκ γι αυτή του την επιλογή, που ήταν απόρροια της ετεροφυλόφιλης παρενδυσίας. Ο Βασίλης Φραντζής, ο οποίος μου έκανε την πολύ μεγάλη τιμή να μου μιλήσει και να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε να σπάσει το ταμπού γύρω από την διαφορετικότητα, ήταν ένας ετεροφυλόφιλος άνδρας που είχε φετίχ να ντύνεται με γυναικεία ρούχα (παρενδυσία), κάτι που αντιστοιχεί σε ένα ποσοστό της τάξης του 5% του ανδρικού πληθυσμού. Αυτό είχε γίνει αιτία για να γίνει η ζωή του μια μικρή κόλαση από όσους δεν μπορούσαν να αποδεχθούν την εικόνα του στην πόλη της Πάτρας όπου ζούσε και όχι μόνο.

Με ευχαρίστησε πολλές φορές μετά τη συνέντευξη για το βήμα που του δώσαμε στο thebest.gr. Έγινε και λίγο φίλος μου. Το τραγικό είναι ότι έξι μήνες μετά ο κύριος Βασίλης έφυγε από τη ζωή. Από τη δική του ιστορία έχω εμπνευστεί τον ήρωα του νέου μυθιστορήματος που γράφω. Με δίδαξε πολλά αυτή η συνέντευξη. Κυρίως ότι κάτι δεν είναι έτσι, επειδή έτσι φαίνεται και ότι η διαφορά, είναι πολυχρωμία και όχι απειλή.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΚΡΥΓΕΝΗ: Η πατρική φιγούρα του Θάνου Μικρούτσικου

 Το καλό στον  χώρο των ΜΜΕ είναι ότι πολλά μπορεί να είναι τα ρεπορτάζ  που δεν μπορείς να ξεχάσεις. Το άσχημο είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν είναι good news… Η αλήθεια είναι ότι οι άσχημες ειδήσεις «παίρνουν φαλάγγι» τις καλές, αριθμητικά, αλλά ο αντίποδας υπάρχει και πρέπει να υπάρχει κι εγώ θα καταφύγω σε αυτόν.

Επιλέγω μια συνέντευξη κι όχι ένα ρεπορτάζ κάλυψης της επικαιρότητας. Ένα από τα πλεονεκτήματα του επαγγέλματος είναι ότι σου δίνει τη δυνατότητα να κινηθείς σε πολλούς χώρους και μέρη και να συναντήσεις πολλούς ανθρώπους.

Είχα την τύχη να συναντήσω και τον Θάνο Μικρούτσικο  τα λόγια του οποίου ανασύρω σε πολλές περιπτώσεις. Όταν φοβάμαι ή όταν χάνω την επαφή μου με το παρόν. Αυτή η πατρική φιγούρα είχε και έχει τον τρόπο να σε επαναπροσδιορίζει. Είχαμε κάνει αρκετές συνεντεύξεις. Τον Ιούνιο του 2016 με αφορμή μια ακόμα συναυλία του στην Πάτρα σκέφτηκα να «φωτίσουμε» τον άνθρωπο Θάνο Μικρούτσικο, τον πατέρα, τον σύζυγο, για το πώς είναι κάτω από τη σκηνή. Με πολύ δισταγμό το έκανα η αλήθεια είναι. Πώς να μπεις σε αυτή τη «σφαίρα» ενός μεγάλου καλλιτέχνη; Από την άλλη πώς γίνεται να μην μπεις;

H τρυφερότητα και η χαρά με την οποία μίλησε για τους δικούς του ανθρώπους, τη σύζυγό του Μαρία, τα παιδιά του (Σεσίλ, Κωνσταντίνα, Αλεξάνδρα, Στέργιο) ήταν αισθητή τόσο στη διάρκεια της τηλεφωνικής συνομιλίας όσο και στη συνάντησή μας, λίγο πριν τη συναυλία του. Σε εκείνη τη συναυλία που με πολλή ζεστασιά, συγκίνηση και προθυμία υπέγραψε στην κιθάρα του Άγγελου.

Ο Άγγελος καθισμένος στο αναπηρικό καροτσάκι λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία βρίσκεται πίσω από τη σκηνή. Βλέπει τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Μίλτο Πασχαλίδη να τον πλησιάζουν και να τον χαιρετούν.

Έχει όμως κι ένα ακόμα "αίτημα".  Να του υπογράψουν οι καλλιτέχνες στην κιθάρα του.

Και το έκαναν. "Άγγελε να είσαι δυνατός" του έγραψε ο Θάνος Μικρούτσικος. Στη συνέχεια από σκηνής του αφιέρωσε τον "Αμλετ της σελήνης".

Αυτά…Θα τα θυμάμαι!

ΤΑΚΗΣ ΜΑΡΤΑΤΟΣ: Ο Μίκης των παιδικών χρόνων και το κλείσιμο του καταστήματος Ξένου Τύπου

 Στη διαδρομή του thebest.gr, έχω γράψει πολλά κείμενα και ειλικρινά ήταν δύσκολο να ανασύρω στη μνήμη κάποιο πολύ ξεχωριστό. Ίσως να ανέτρεχα σε κάτι κινηματογραφικό που μου είναι πιο οικείο καθότι περισσότερο αγαπημένο, ωστόσο για αδιευκρίνιστους λόγους στο μυαλό μου ήρθε ένα κείμενο που είχα φτιάξει το 2017 για τον σπουδαίο Μίκη Θεοδωράκη και την περίοδο των παιδικών/εφηβικών του χρόνων στην Πάτρα με στοιχεία που είχα μαζέψει μετά από επίσκεψη μου στο αναγνωστήριο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης στη Μαιζώνος.

Επίσης δεν μπορώ να μην συμπεριλάβω εκείνο το κείμενο που είχα γράψει το φθινόπωρο του 2015 για το κλείσιμο του καταστήματος Ξένου Τύπου Newsstand στην Αγ. Ανδρέου που το είχα γράψει πολύ φορτισμένος και στενοχωρημένος μιας και γνώριζα τη σπουδαία δουλειά που είχαν καταβάλλει οι ιδιοκτήτριές του, η Ελευθερία Αθανασοπούλου, η Γιώτα Θεοδωροπούλου – Αθανασοπούλου και η αξέχαστη Νίκη Αθανασοπούλου.

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: Το ρεπορτάζ που παραλίγο να «κάψει» τον Θάνο

Το ρεπορτάζ που δεν θα ξεχάσω ...δεν το θυμάμαι! Ήταν ένα ρεπορτάζ το 2011 για τις καταλήψεις στα σχολεία της Αχαΐας που λάμβαναν χώρα εκείνη την περίοδο, αλλά δεν θυμάμαι τον τίτλο του για να τον μοιραστώ μαζί σας. Αυτό που ...δεν ξεχνιέται, είναι πως ο συνεργάτης που είχε αναλάβει το θέμα, είχε επισκεφτεί μεταξύ άλλων το σχολείο που φοιτούσε τότε ο αδερφός μου, Θάνος, στην τρίτη Λυκείου και άθελά του, στο φωτογραφικό υλικό αλλά και τα βίντεο που είχε τραβήξει φαινόταν ευκρινώς ο Θάνος να καπνίζει, συνήθεια που μόλις είχε αποκτήσει και οι γονείς μας, φυσικά δεν το ήξεραν..

Ευτυχώς ο Θάνος είχε αντιληφθεί άμεσα την ύπαρξη των φωτογραφιών, από τη στιγμή που δημοσιεύθηκαν και είχα φροντίσει γρήγορα-γρήγορα να τις εξαφανίσω, για να μην έχουμε ...εκπλήξεις!

ΗΛΙΑΣ ΜΑΤΣΑΣ: Αυτό που δεν έγραψε το…. Κασετοφωνάκι!

Οι περισσότεροι άνθρωποι θυμούνται πιο έντονα, περνώντας τα χρόνια, τις στιγμές που άλλαξαν τη ζωή τους. Μία τέτοια για μένα ήταν το πρώτο μου ρεπορτάζ. Η πρώτη μου συνέντευξη.

Ήταν λίγες μέρες αφότου είχα πάρει την ευκαιρία μου, φθινόπωρο του 2014 και έπρεπε το πρώτο μου δείγμα να είναι τουλάχιστον… αρκετό.

Το άγχος και αγωνία ήταν μεγάλα, μέχρι τη στιγμή που άρχισα να μιλάω με τους ανθρώπους της ΝΕΠ και του ΝΟΠ. Ναι ήταν μία συνέντευξη, ένα αφιέρωμα στους Μπιτσάκο, Λαμπάτο, Κοντάκο και Δίπλαρο.

Η πρώτη μου στιγμή ήταν στις πισίνες που τόσο αγάπησα. Γυρνώντας στο σπίτι λοιπόν, έβαλα το ραδιοφωνάκι να παίξει στη συνέντευξη των δύο και πλέον ωρών!

Και το αποτέλεσμα; Δεν είχε ηχογραφηθεί τίποτα! Η δίψα μου όμως να… ρουφήξω κάθε πληροφορία από την πρώτη μου απόπειρα ρεπορτάζ, με έκανε να θυμάμαι τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια.

Σίγουρα δεν ήταν το καλύτερο ρεπορτάζ που έχω κάνει, αλλά είναι αυτό που θα μου μείνει αλησμόνητο. Ειδικά τη στιγμή που βγήκε στον… αέρα και είδα πως είναι να διαβάζεις τον… εαυτό σου. Όταν είδα ακόμα ακόμα την ικανοποίηση στα πρόσωπα αυτών που συνομιλούσα.

ΑΝΤΥ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Οι αναγνώστες μας δεν παύουν να μας εκπλήσσουν. Έτσι, τις τελευταίες μέρες τα πρόσωπα που τους έχουν δελεάσει περισσότερο είναι ο ιταλός ροκάς Damiano των Maneskin αλλά και η κινηματογραφική αναβίωση του Αγίου Νεκταρίου! Και αυτή η αντίφαση είναι το μαγικό της ενημέρωσης.

Προσωπικά απολαμβάνω το ίδιο να «χάνομαι» ανάμεσα σε αμέτρητες φωτογραφίες των Met Gala ή των Oscars, να ανακαλύπτω «επί τόπου» το ανακαινισμένο Μέγαρο Μπογδάνου στην πλατεία Ολγας ή το ξενοδοχείο The  BoldType (πριν ανοίξει επισήμως τις πόρτες του). Να καταγράφω την ανατρεπτική ιστορία ζωής της φίλης αρσακειάδας Βίκυς Φειδία, να αναλύω κάθε αρτίστικη avant garde λεπτομέρεια από τις αμφιέσεις των καρναβαλιστών δημιουργών g86 ή να ψάχνω ρούχα που να «χωράνε» στους πανύψηλους παίκτες του Προμηθέα για το χριστουγεννιάτικο περιοδικό.

 Damiano: Νέος σάλος με τη γυναικεία τσάντα του στο δημαρχείο της Ρώμης

Πήγαμε «Μan of God»: Και ιερείς στο κατάμεστο Σινε- Κάστρο, τα συν και τα πλην

ΓΩΓΩ ΠΑΠΑΔΑΚΟΥ: Όταν ήρθαν τα capital control

Ξημερώματα της 26ης Ιουνίου του 2015, η Ελλάδα σε ρυθμούς οικονομικής κρίσης, αλλά και … αδειών αφού η ζωή έτσι κι αλλιώς συνεχίζεται όποιες κι αν είναι οι διαφαινόμενες προοπτικές.

Έτσι και στην Πάτρα και στο thebest που μετρούσε τότε 6 χρόνια διαδικτυακής πορείας, όλοι δουλεύαμε πυρετωδώς παρακολουθώντας τις εσωτερικές και ευρωπαϊκές εξελίξεις εν μέσω θέρους.

Η είδηση βόμβα του περιορισμού στην ανάληψη μετρητών από τα τραπεζικά καταστήματα πολλούς τους έπιασε στον ύπνο.

Οι εικόνες εκείνο το βράδυ και τις ημέρες που ακολούθησαν με τα capital controls, τις ατελείωτες ουρές έξω από τις τράπεζες, το σαφάρι για τον εντοπισμό ΑΤΜ που έχει μετρητά για ανάληψη και όσες ακολούθησαν με τα λουκέτα στα καταστήματα, την αύξηση των αστέγων στις γωνιές της πόλης, την αγωνία στις ατελείωτες ώρες των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές στην Ευρώπη και τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, είναι από αυτές που έχουν αφήσει στο μυαλό και την ψυχή μου το δημοσιογραφικό αποτύπωμα της περασμένης 12ετίας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΜΩΝΗΣ: Η φωτιά που «κατηφόριζε» στην Πάτρα

Μια πυρκαγιά στα Κάτω Συχαινά τον Αύγουστο του 2020, προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση καθώς κατηφόριζε προς συνοικίες της Πάτρας. Ήταν από τις πιο έντονες στιγμές που έχω ζήσει δημοσιογραφικά, κυρίως λόγω της εγγύτητας με τα πύρινα μέτωπα, κατά τη μετάδοση των εικόνων και των πληροφοριών. Είναι άλλο πράγμα να παρακολουθείς από απόσταση την εξέλιξη μιας πυρκαγιάς και κάτι τελείως διαφορετικό όταν βρίσκεσαι περικυκλωμένος από αυτήν. 

Η ζωντανή μετάδοση όσων συμβαίνουν τη στιγμή που συμβαίνουν δεν αφήνει την παραμικρή αμφισβήτηση για την κρισιμότητα των στιγμών, όταν οι πυροσβέστες τα βάζουν με τη φωτιά κι εσύ είσαι μαζί τους. 

Τη μανία της πυρκαγιάς ζήσαμε σε υπερθετικό βαθμό σαν χώρα και αυτό το καλοκαίρι και όλα δείχνουν πως θα την ξαναζήσουμε, περισσότερο ή λιγότερο και στο μέλλον, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής και άλλων παραγόντων. 

Η δύναμη του ανθρώπου είναι μεγάλη, αλλά της φύσης σχεδόν πάντα μεγαλύτερη, γι αυτό και η μάχη μαζί της είναι πάντα μια πρόκληση.

ΤΑΣΣΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ: Για τη Νόρα και τον Χριστόδουλο

Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς, ανάμεσα στα εκατοντάδες άρθρα, ποιο είναι αυτό που ξεχώρισε. Ποιο είναι αυτό που μας άρεσε.
Άρθρα και ρεπορτάζ έχουν γραφεί χιλιάδες, αγαπημένα όμως δεν τα κάνουμε εμείς, αλλά εσείς με τις προβολές, τα likes, τα σχόλια, τις κοινοποιήσεις και τα μηνύματα. Προτιμήσαμε λοιπόν να σταθούμε σε ένα διαφορετικό άρθρο μας, που όμως το έχουμε ξεχωρίσει. Γιατί αφορά σε δύο Πατρινούς που πήγαν στην Ολυμπιάδα στο Τόκιο.

Ο λόγος για την Νόρα Δράκου και τον Χριστόδουλο Κολόμβο, η μεν πρώτη για 3η φορά στην καριέρα της, ο δε Κολόμβος για δεύτερη και μάλιστα φτάνοντας στο ασημένιο μετάλλιο.

Η αναφορά μας σε αυτά τα δύο παιδιά ήταν ξεχωριστή! Γιατί παρακολουθούμε την καριέρα τoyς από το ξεκίνημά τους, από τότε που ήταν μικρά παιδιά. Από τότε που η Δράκου άρχιζε να μετρά χιλιάδες πλακάκια κάθε μέρα στην πισίνα, από τότε που ο Κολόμβος ξεκινούσε να σκοράρει κατά ριπάς.
Τους παρακολουθούσαμε βήμα - βήμα. Πρωτοείδαν στα ΜΜΕ το όνομά τους για πρώτη φορά από εμάς. Και βαδίσαμε δημοσιογραφικά, βήμα - βήμα. Φτάσαν στην κορυφή της Ελλάδας, αγωνίστηκαν σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα, πήγαν και ξαναπήγαν σε Ολυμπιάδες.

Έγιναν επαγγελματίες αθλητές περιζήτητοι από τα μεγάλα σωματεία του κέντρου, μα πάνω απ’ όλα διατήρησαν ακέραιο το αθλητικό τους ήθος. Αυτό που τους δίδαξαν οι πατεράδες τους, ο Γιάννης κι ο Βαγγέλης. Γράψαμε χιλιάδες κείμενα όλα αυτά τα χρόνια, μα είναι δημοσιογραφική ευλογία να φτάνει η στιγμή που θα γράφεις για έναν Ολυμπιονίκη, για τον οποίο πρωτόγραψες όταν ήταν αθλητικό βρέφος.

Μπορεί να έχουμε γράψει λοιπόν καλύτερα άρθρα, πιο «πιασάρικα», πιο εμπορικά. Μα θα ξεχωρίζω πάντα το αφιέρωμα στους Πατρινούς αθλητές που πήγαν σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Γιατί έχει μέσα την Νόρα και τον Χριστόδουλο.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΣΙΧΛΑ: Δακρύζοντας από ανθρώπους, αλλά και από τα… χημικά

Επτά χρόνια στη δημοσιογραφική οικογένεια του thebest.gr, γεμάτα εμπειρίες, εικόνες, πολλά ρεπορτάζ και συναντήσεις με ανθρώπους που μοιράστηκαν τις ιστορίες τους και χάρισαν δύναμη αποδεικνύοντας ότι ο άνθρωπος μπορεί να παλέψει για τα όνειρά του και να καταφέρει να τα ζήσει. Η ιστορία της Μαρίνας που έχασε την όρασή της στα 12 και κατάφερε να σπουδάσει Φιλολογία, της Μαρίας που σπούδασε νηπιαγωγός χωρίς την ακοή της, της Θεώνης που κατάφερε να κάνει οικογένεια και δύο παιδάκια παλεύοντας με την σκλήρυνση κατά πλάκας, οι ιστορίες ανθρώπων που πάλεψαν με τον εφιάλτη των ναρκωτικών και τελικά κέρδισαν τη ζωή τους, είναι κάποιες από αυτές.

Μάθημα ζωής και η ιστορία ενός παιδιού που έζησε τον πόλεμο της Μπιάφρα, αιχμαλωτίστηκε, κατάφερε να επιβιώσει και να φτάσει στην Ελλάδα για να πραγματοποιήσει το όνειρό του, να γίνει γιατρός. Είναι η ιστορία της ζωής του παθολόγου - ογκολόγου Αντίμτσι Ονιεναδούμ, Διευθυντή ΕΣΥ του ογκολογικού τμήματος του ΠΓΝ Πάτρας που ήρθε στην Πάτρα πριν από 44 χρόνια, σε ηλικία μόλις 22 ετών.  Σήμερα στα 66 του χρόνια ετοιμάζεται να συνταξιοδοτηθεί και να αφήσει το νοσοκομείου του Ρίου μετά από πολλές δεκαετίες προσφοράς στον άνθρωπο. Με ένα πλατύ χαμόγελο, αφηγήθηκε, για πρώτη φορά την περιπετειώδη διαδρομή του, μιλώντας στο thebest.gr. Αυτή η συνάντηση ήταν μία από αυτές που δεν θα ξεχάσω.

Καθηλωτική ήταν και η συνάντηση  με τον "σταρ" της φυσικής, κορυφαίο Έλληνα καθηγητή Δημήτρη Νανόπουλο, τον Φεβρουάριο του 2019. Μία συνέντευξη από αυτές που κάθε παράγραφος έδινε και τίτλο...  Χαλαρός, προσιτός και άμεσος, μας μίλησε για όλα, από τον Τζεφ Μπέζος, μέχρι τους άγνωστους κόσμους του σύμπαντος, αλλά και τα υπαρξιακά ερωτήματα αιώνων στα οποία δίνει απάντηση η σημερινή επιστήμη, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Οι στιγμές ρεπορτάζ που επίσης δεν θα ξεχάσω, αμέτρητες. Δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια. Μία από αυτές έζησα τον Ιούλιο του 2019 στο δικαστικό μέγαρο, λίγο μετά τις 12 το βράδυ όταν μετά από  ώρες αναμονής ανακοινώθηκε η απόφαση για μία υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο.

«Δικαιωθήκαμε» ήταν η πρώτη λέξη που άκουσα από τη μητέρα του 26χρονου Αλέξη βγαίνοντας από τα δικαστήρια. Μετά από μία μαραθώνια ακροαματική διαδικασία ο πατροκτόνος της Ζακύνθου, αν και κρίθηκε ένοχος, αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.

Το Μικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο Πατρών αναγνώρισε στον 26χρονο που πυροβόλησε και σκότωσε με καραμπίνα τον πατέρα του στην Ζάκυνθο τον Μάιο του 2018, τα ελαφρυντικά του πρότερου έντιμου βίου, της ανάρμοστης συμπεριφοράς του θύματος απέναντι στον δράστη και το γεγονός ότι ομολόγησε την πράξη του, έχοντας μετέπειτα καλή συμπεριφορά. Το Δικαστήριο του επέβαλε συνολικά ποινή κάθειρξης οκτώ ετών, επτά χρόνια για τη δολοφονία του πατέρα του που συγχωνεύτηκαν με την ποινή για οπλοκατοχή και οπλοχρησία, αποφάσισε όμως, να αφεθεί ελεύθερος με περιοριστικούς όρους μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης από το Εφετείο. Ήταν η απόλυτη ανατροπή. Την έκφραση που είχε στο πρόσωπο του ο 26χρονος Αλέξης θα την θυμάμαι για καιρό.

Το Μάρτιο του 2018 μέσα στις δικαστικές αίθουσες κατά τη διάρκεια του ρεπορτάζ υπήρξε άλλη μία στιγμή που δε θα ξεχάσω.

Η πολιτική αγωγή στη δίκη για τους τέσσερις αστυνομικούς που φέρονταν να βασάνισαν έναν κρατούμενο στα κρατητήρια της Ερμού το 2013, κατέθεσε αίτηση εξαίρεσης της έδρας. Βασικότερος λόγος ήταν το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της δίκης η εισαγγελέας ζήτησε από αστυνομικούς να ελέγξουν και να εξακριβώσουν τα στοιχεία και την ιδιότητά μου καθώς κάλυπτα δημοσιογραφικά τη δίκη. «Σκοπός ήταν να εκφοβίσουν τη δημοσιογράφο προκειμένου να μην υπάρξει δημοσιότητα στην υπόθεση» είχε αναφέρει η πολιτική αγωγή. Για την ιστορία, η αίτηση απορρίφθηκε.

Χαραγμένες στη μνήμη μου μένουν και οι στιγμές έντασης έξω από συμβολαιογραφεία της Πάτρας, το 2018, την περίοδο που πολίτες συγκεντρώνονταν εκεί προκειμένου να αποτρέψουν πλειστηριασμούς ακινήτων. Ήταν η πρώτη φορά που δάκρυσα από χημικές ουσίες που έριξαν τα ΜΑΤ και άκουσα τον ήχο του γκλοπ, πάνω σε έναν άνδρα που βρισκόταν ακριβώς δίπλα μου.

ΘΑΝΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: O Μανού και η Ινές

Η ιστορία του Μανού και της Ινές, δύο νέων ανθρώπων που άφησαν τη ζωή τους στο Μπιλμπάο και αποφάσισαν να έρθουν στην Πάτρα προκειμένου να φροντίζουν τους πρόσφυγες που διαμένουν στην αχαϊκή πρωτεύουσα πραγματικά με συγκίνησε. Τους γνώρισα προσωπικά, μίλησα μαζί τους, άκουσα όλα όσα είχαν να μου πουν για την απόφασή τους. Επισκέφθηκα το σπίτι στο οποίο διέμεναν, ένα μικρό φτωχικό σπίτι κοντά στην οδό Ελευθερίου Βενιζέλου, το οποίο όμως ήταν γεμάτο ανθρωπιά και αγάπη για τον συνάνθρωπο.

Ο Μανού και η Ινές, μαγείρευαν καθημερινά για περίπου 70 πρόσφυγες και βρίσκονταν σε άψογη συνεργασία με την Κίνηση Υπεράσπισης των Δικαιωμάτων Προσφύγων-Μεταναστών. Φιλοξενούσαν επίσης στο σπίτι πρόσφυγες που βρίσκονταν στην ανάρρωση από κάποια ασθένεια και δεν μπορούσαν να μένουν στα εγκαταλελειμμένα κτίρια της Πάτρας. Ο αλτρουισμός που επεδείκνυαν τα δύο αυτά παιδιά με άγγιξε πραγματικά και με έκανε να δω την υπόθεση του προσφυγικού προβλήματος με άλλο μάτι. Έκτοτε ακολούθησαν πολλά ρεπορτάζ για το θέμα, όμως τα υπέροχα καθαρά μάτια του Μανού και της Ινές δεν θα τα ξεχάσω ποτέ….

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: «Η φωτιά στο διαμέρισμα με το νεκρό παιδί και η μεγάλη φωτιά στη Δυτική Αχαϊα»

Ο φωτογράφος ενός site λίγο πολύ τα έχει δει όλα. Υπάρχουν όμως κάποιες στιγμές που χαράζονται μέσα σου περισσότερο από τις άλλες, σε «σημαδεύουν». Στη δική μου περίπτωση, ήταν δύο.

Η μία όταν είχα πάει να καλύψω το ρεπορτάζ για ένα διαμέρισμα που είχε πιάσει φωτιά στην περιοχή των Εργατικών Κατοικιών των Ιτεών στην Πάτρα. Είδα τότε μια γυναίκα να κλαίει και την πλησίασα να μου πει τι έγινε νομίζοντας ότι είναι μια γειτόνισσα. Μιλώντας μαζί της ανακάλυψα ότι ήταν η μάνα του 8χρονου παιδιού με ειδικές ανάγκες που ήταν εγκλωβισμένο μέσα στο διαμέρισμα και τελικά έχασε τη ζωή του. Αυτό ήταν ένα μεγάλο σοκ.
Η δεύτερη περίπτωση ήταν η φωτιά στην περιοχή της Δυτικής Αχαΐας το 2017. Ήταν φρικτό το θέαμα που συναντούσες. Θυμάμαι ότι υπήρχαν ακόμη και ζώα όπως κουνέλια, απανθρακωμένα μέσα σε κλουβιά. Είναι απίστευτο τι αφήνει πίσω της η φωτιά.