Ο Ωρολογοποιός : Μέρος Δέκατο Έκτο

Κάθε Κυριακή, το thebest.gr φιλοξενεί σε συνέχειες τη νουβeλα του Στάθη Θ. Πολίτη, «Ο Ωρολογοποιός».

Διαβάστε εδώ το Δέκατο Πέμπτο Μέρος

#31

Τον βρήκε στο δωμάτιο της εντατικής. Το ρυτιδιασμένο κορμί του έμοιαζε άψυχο.

Ζήτησε ευγενικά από τη νοσηλεύτρια να τους αφήσει μόνους. Λίγο νωρίτερα τον είχε ενημερώσει πως ο γέρος είχε διαφύγει τον κίνδυνο. Την ρώτησε αν υπήρχε κάποιος συγγενής του εκεί. Δεν είχε κανέναν. Στο νοσοκομείο τον είχε μεταφέρει ένας γείτονας με τον οποίο έπιναν συνήθως το πρωινό τους καφεδάκι.

Ο ωρολογοποιός είχε απομείνει μοναχός. Αν ο Μαρκ έβλεπε με τα μάτια της ψυχής, μπορεί και να διέκρινε τον φίλο του τον γερο-Χρόνο, να στέκει πιστός στο προ­σκέφαλό του.

Κάθισε στην άβολη καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι και βυθισμένος στις σκέψεις του, παρατηρού­σε το σκαμμένο, αποκαμωμένο πρόσωπο του γέρου.

Άραγε, τι άλλα μυστικά μπορεί να του έκρυβε; Ποια ανάγκη αδήριτη τον έκανε εκείνες τις στιγμές, να ζητήσει τόσο επιτακτικά τη δική του παρουσία;

Ξαφνικά, μπροστά στα μάτια του εμφανίστηκε η Σόφι.

Η μητέρα.

Η Σόφι που την έλεγαν Σοφία. Η Σόφι που ήταν Ελληνίδα και που μεγάλωσε μακριά από τον τόπο της και τους δικούς της ανθρώπους.

Η Σόφι που του έκρυψε την αλήθεια. Που δεν βρή­κε τη δύναμη να του την αποκαλύψει ούτε καν στο τέλος της δικής της διαδρομής. Που τον καταδί­κασε να ζει μέσα στο ψέμα.

Η Σόφι που δεν πρόλαβε καν να την αποχαιρετήσει. Που έφυγε ξαφνικά και απροειδοποίητα μαζί με όλα της τα μυστικά. Που δεν στάθηκε άξιος να της πιάσει το χέρι στο κρεβάτι του πόνου, όπως έπιανε τώρα αυτό το ρυτιδιασμένο, γέρικο χέρι, ενός ανθρώπου που μέχρι πριν δυο μέρες δεν είχε ξαναδεί στη ζωή του.

«Μάρκο. Μάρκο εσύ είσαι;» Ο γέρος είχε ανοίξει τα μάτια και του μιλούσε με μια φωνή ξέπνοη.

Του έκανε ένα καθησυχαστικό νεύμα και βγήκε για να βρει τη νοσοκόμα.

Της εξήγησε πως ο γέρος είχε ξυπνήσει και πως ο ίδιος δεν ήξερε ελληνικά για να κατα­λάβει τι ήθελε να του πει. Έπρεπε να τον βοη­θήσει. Για καλή του τύχη, είχε επαρκή γνώση της αγγλικής.

Με όχι ιδιαίτερη όρεξη, τον ακολούθησε στο δωμάτιο. Ο γέρος προσπαθούσε να ανασηκωθεί, ενόσω η νοσοκόμα του εξηγούσε τα νέα καθή­κοντα διερμηνείας που είχε αναλάβει.

Του ζήτησε συγγνώμη που τον ανησύχησε και τον ταλαιπωρεί. Δεν θα τον κούραζε πολύ.

Θα του έλεγε μοναχά μια τελευταία, ξεχασμένη ιστορία που μόλις του είχε διηγηθεί ο γερο-Χρόνος.

 

#32

«Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά από την πρώτη στιγμή που άνοιξα εδώ μέσα τα μάτια μου, νοιώθω σα να βλέπω για πρώτη φορά. Λες και όλα αυτά τα χρόνια να ήμουν τυφλός -κι αν όχι σε όλα, σίγουρα απέναντι στην αλήθεια.»

Ο γέρος είχε τώρα ανασηκωθεί στο κρεβάτι. Τόσο η φωνή όσο και το βλέμμα του, είχαν απο­κτήσει μία πρωτόφαντη διαύγεια.

«Δεν ξέρω παιδί μου πως μπόρεσα τόσα χρόνια να ζω μέσα στο ψέμα. Αλήθεια είναι πως δεν ένοιωθα έτσι, δεν είχα τέτοια αίσθηση. Όμως τώρα, τώρα μου αποκαλύφθηκαν όλα. Τώρα που βρέθηκα εδώ, ήρθε και με βρήκε ο φίλος μου ο γερο-Χρόνος και μου τα αποκάλυψε όλα.»

Ο Μαρκ είχε μείνει να τον κοιτάζει αποσβολω­μένος. Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει.

«Δεν είναι δίκαιο να πω πως όλα όσα διά­βασες στα γράμματα που σου έδωσα, όλα όσα είχα γράψει στη μητέρα σου, ήταν ψέματα.

Όχι, δεν μπορώ να το πω αυτό.

Στη μητέρα σου έγραφα την αλήθεια -τη δική μου αλήθεια.

Σήμερα όμως, μου αποκαλύφθηκε πως αυτή η αλήθεια δεν ήταν τίποτε άλλο από μια φενάκη, από ένα παραπέτασμα καπνού που έκρυβε τι πραγ­ματικά συνέβη στις ζωές μας.

Το μυαλό του ανθρώπου παίζει περίεργα παιχνίδια παιδί μου -το ήξερα αυτό. Ποτέ μου όμως δεν μπορούσα να φανταστώ κάτι τέτοιο.

Πρέπει να μάθεις λοιπόν κι εσύ επιτέλους την αλήθεια.

Είναι άσχημη, κακάσχημη η αλήθεια παιδί μου. Αλλά πρέπει να τη μάθεις, προτού να είναι αργά.»

Ο γέρος παραληρούσε. Ο Μαρκ ρώτησε τη νοσηλεύτρια, που φαινόταν ήδη κουρασμένη, αν είχε πυρετό κι αν όλα αυτά που έλεγε ήταν απόρροια της κατάστασης του.

Δεν του άφησε πολλά περιθώρια. Ο γέρος ήταν σε πλήρη διαύγεια, το εγκεφαλικό που είχε υποστεί δεν ήταν τελικά τόσο βαρύ και σε καμία περίπτω­ση δε δικαιολογούσε πνευματική σύγχυση.

«Μαρκ παιδί μου πρέπει να με ακούσεις». Του έπιασε το χέρι σφιχτά και τον κοίταξε με εκείνο το καθάριο βλέμμα βαθιά μέσα στα μάτια.

«Για τον θάνατο του Μάρκου και της Βασιλικής ευθύνομαι εγώ και μόνο εγώ.

Το τέταρτο βράδυ που είχα φυγαδεύσει τον Μάρκο και τους συντρόφους του στο υπόγειο, ήρθε και με βρήκε η Βασιλική.

Το δρύινο, επιδαπέδιο ρολόι του πατέρα έδειχνε μία και μισή το ξημέρωμα. Θεέ μου, πόσο καθαρά τα βλέπω όλα τώρα -σα να έγιναν χθες.

Άνοιξα τρέμοντας σχεδόν την πόρτα του ωρολογοποιείου και την είδα μπροστά μου.

Ήταν αλαφιασμένη, κάτασπρη σαν φάντασμα. Μπήκε μέσα σπρώχνοντάς με ελαφρά κι άρχισε να φωνάζει.

“Η μικρή με έχει τρελάνει. Δεν αντέχω άλλο, έχω ξεπεράσει τα όρια μου.

Μου είπαν πως ο Μάρκος έχει κατέβει και κρύβεται κάπου στο χωριό. Εσύ δεν μπορεί, θα ξέρεις.

Ξέρεις που είναι ο άντρας μου και δεν μου έχεις πει!”

Είχα απομείνει να την κοιτάζω.

Αποσβολωμένος.

Δεν ήξερα τι να της πω.

“Με ακούς τι σου λέω; Σταμάτα να παριστάνεις σε εμένα τον ήρεμο και τον καλό. Δεν σε παίρνει σε εμένα, με ακούς!

Η κόρη σου δεν αντέχει άλλο. Θέλει να δει τον πατέρα της.

Αυτόν που εγώ κι εσύ της πουλήσαμε ως πατέρα της τέλος πάντων.”

Τινάχτηκα από την καρέκλα προσπαθώ­ντας να την κάνω να σωπάσει. Είχε ξεσπάσει σε αναφιλητά. Τα χέρια της με χτυπούσαν με όση δύναμη της είχε απομείνει.

Ξαφνικά, μέσα σε όλο τον χαμό, ακούστηκε ένας δυνατός κρότος από το διπλανό δωμάτιο.

Η κουρτίνα παραμέρισε και μπροστά μας εμφανίστηκε ένα αγρίμι σε αλλόφρονα κατάσταση.

Ήταν ο Μάρκος.

Είχε ακούσει τα πάντα.

Είχε ήδη βγάλει το περίστροφό και με σημάδευε.

Όταν πάτησε την σκανδάλη, η Βασιλική είχε ήδη πεταχτεί ανάμεσά μας φωνάζοντας ένα απεγνωσμένο “όχι αγάπη μου”.

Μια στιγμή μετά, καυτό αίμα ανάβλυζε από το στόμα της.

Ξεψύχησε στα χέρια μου.

Ο Μάρκος έστρεψε το όπλο στον κρόταφό του.

Χίμηξα και του το άρπαξα απ’ τα χέρια. Παλέψαμε σαν τα θηρία για κάμποση ώρα.

Το όπλο εκπυρσοκρότησε άλλη μία φορά.»

 

#33

Οι ασβεστόλιθοι στο παλιό Σανατόριο κόχλαζαν κάτω από τον καυτό ήλιο.

Δύσκολα έπαιρνες ανάσα. Παρά το μεγάλο υψόμετρο, ένοιωθες λες και βρισκόσουν σε μία καταπράσινη σαχάρα.

Ήταν τόσο παράξενος αυτός ο τόπος.

Ο Μαρκ Μάκενρο ήταν γονατισμένος πάνω από το σημείο που του είχε υποδείξει ο γέρος ωρολογοποιός.

Δεν είχε δυσκολευτεί να το εντοπίσει. Η περιγραφή που του είχε δώσει ήταν τόσο γλαφυρή, λες και είχε επισκεφτεί το σημείο την προηγούμενη ημέρα.

Εκεί, κάτω από το καυτό χώμα, κείτονταν ο Μάρκος κι η Βασιλική.

Παραδίπλα, στεκόταν όρθιος κι ευθυτενής ένας υπερήλικας.

Ο Μαρκ, αφού άφησε το νοσοκομείο, έκανε ένα τηλέφωνο σε ένα φίλο του γιατρό στην Αγγλία. Εκείνος του είπε πως, η εξήγηση για την περίπτωση του γέρου, βρισκόταν πιθανότατα σε μία σπάνια εκδήλωση διαταραχής τραύματος και μετατραυματικού στρες, όπου το υποκείμενο διαγράφει οριστικά από τη μνήμη του ένα βαριά τραυματικό γεγονός και συνεχίζει να πορεύεται λες και δεν το έζησε ποτέ.

Λίγο τον ενδιέφεραν όλα αυτά πλέον.

Δεν τον ένοιαζε τι ήταν αλήθεια και τι ψέμα.

Ποιος ξέρει, ίσως τελικά αυτό να μην μπορούμε να το γνωρίζουμε ποτέ –τουλάχιστον αμετάκλητα.

Τον ένοιαζε μοναχά αυτό που ένοιωθε ο ίδιος ως αλήθεια.

Σε αυτόν τον τόπο είχε έρθει μόνος, βαθιά μόνος, και τώρα είχε βρεθεί με μια νέα οικογένεια.

Ένα γλυκό αίσθημα ζεστασιάς ένοιωσε να τον κατακλύζει.

Ένα δάκρυ κύλησε στο δεξί του μάγουλο.

Ο Ηλίας δίπλα του, έγειρε, γονάτισε με δυσκολία και τον αγκάλιασε.

Οι τρεις σωματοφύλακες είχαν ενωθεί ξανά –και για πάντα.

Ήταν τόσο παράξενος αυτός ο τόπος.

Καταραμένος και καθαγιασμένος την ίδια στιγμή.

Τόσο αίμα και τόση αγάπη.

Τόσο ψέμα και τόση αλήθεια.

Μαζί.

Ο Μαρκ Μάκενρο θα τον αγαπούσε αυτόν τον τόπο. Και θα τον κουβαλούσε μέσα του για πάντα.

Βυθισμένος στις σκέψεις του, δεν μπόρεσε να ακούσει το περήφανο πλατάγιασμα των φτερών του βασιλαετού που είχε ήδη πάρει κατεύθυνση προς το αγαπημένο του ελατοδάσος.

_

the end