Ο Πατρινός δάσκαλος Νίκος Γαλάνης αναδείχθηκε εκπαιδευτικός της χρονιάς σε διεθνές επίπεδο και μιλάει στο thebest!

«Το βραβείο ήρθε από έναν παγκόσμιο Εκπαιδευτικό οργανισμό  ο οποίος κάθε χρόνο διαλέγει έναν εκπαιδευτικό από κάθε χώρα του κόσμου και τον βραβεύει για την προσφορά του στην εκπαίδευση. Ήταν μεγάλη χαρά και τιμή για εμένα που με επέλεξαν φέτος. Στο πρόσωπό μου βλέπω κάθε νέο εκπαιδευτικό που έχει πάθος για τη δουλειά του και βρίσκεται στην ελληνική δημόσια εκπαίδευση και στα επαρχιακά σχολεία, όπως εγώ τόσα χρόνια. Υπάρχει μία κριτική επιτροπή από Πανεπιστημιακούς κι άλλους ανθρώπους από το χώρο της εκπαίδευσης. Κρίνουν με βάση τη προσφορά και τις δράσεις της προηγούμενης χρονιάς που γίνονται στο σχολείο.

Όπως μου είπαν, αυτό που είναι συγκινητικό και  εντυπωσιακό είναι η καινοτόμα δράση που πραγματοποιούμε εδώ και χρόνια. Αγγίζουμε ευαίσθητα κοινωνικά θέματα μέσα από τη δημιουργία ταινιών μικρού μήκους. Τα παιδιά στέλνουν μηνύματα μέσω των ταινιών ενώ ταυτόχρονα μπαίνουν και τα ίδια σε ρόλους. Αναπτύσσουν έτσι την ενσυναίσθηση, την ικανότητα να μπαίνουν στη θέση του άλλου. Όλο αυτό το πακέτο της εκπαιδευτικής δράσης...» λέει.  

Όπως αναφέρει, «φέτος βρίσκομαι στο διθέσιο δημοτικό σχολείο Αγίου Δημητρίου του Δήμου Επιδαύρου, στην Αργολίδα. Είναι ένα μικρό σχολείο, με 25 μαθητές το οποίο όμως μας δίνει μεγάλη ευελιξία να πραγματοποιήσουμε το όραμά μας.  Η Επίδαυρος είναι ένα πολύ όμορφο και ιστορικό μέρος. Υπάρχει και το Αρχαίο Θέατρο κι άλλα μνημεία, οπότε δε γίνεται να μην μιλήσουμε για τη δύναμη του θεάτρου, της τέχνης. Το να γίνω δάσκαλος δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή. Είχα φοιτήσει σε στρατιωτική σχολή αλλά το δημιουργικό μου πνεύμα και η ελεύθερη σκέψη μου δεν μπορούσε να μείνει  στα στεγανά που υπάρχουν στο στρατό. Αποχώρησα και έγινα εκπαιδευτικός δουλεύοντας εδώ 11 χρόνια ως αναπληρωτής σε επαρχιακά σχολεία  της Ελλάδας. Φέτος ήρθε η μονιμοποίηση μου .

Το κύριο μέλημά μου είναι, όπως αναφέρω και στους γονείς, να δημιουργήσουμε καλούς ανθρώπους, και μετά επιστήμονες. Όπως λέω, επιστήμονες έχουμε πάρα πολλούς, παιδιά που σπουδάζουν στα Πανεπιστήμια. Λείπει όμως η ανθρωπιά, η ευγένεια, ο σεβασμός, οι αξίες, οι αρχές. Τα παιδιά πρέπει πρώτα να αγαπάνε και μετά να διδαχθούν αυτά που πρέπει να μάθουν. Χρέος μας είναι να φτιάξουμε μία καλύτερη κοινωνία για αύριο και γι αυτό πρέπει να προσέξουμε τους αυριανούς πολίτες, τα παιδιά μας».

«Χαίρομαι όταν βλέπω πως υπάρχουν δραστήρια σχολεία στον τόπο μου. Δεν κατάφερα να εργαστώ ποτέ στην Πάτρα ως δάσκαλος και τώρα πια είναι πολύ δύσκολο. Φοιτούσα στο 5ο Δημοτικό σχολείο, στην πλατεία Βουδ. Θυμάμαι με αγάπη τα μαθητικά μου χρόνια. Θυμάμαι τους δασκάλους μου, όλους. Έβλεπα στα μάτια τους ότι ήθελαν να μας προσφέρουν και ότι μας έβλεπαν σαν παιδιά τους.   Ξέρω ότι μέχρι και τώρα το σχολείο είναι ιδιαίτερα δραστήριο» λέει και τονίζει ότι οι δυσκολίες στα ελληνικά σχολεία είναι πολλές.

Όπως επισημαίνει, «τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα το σύγχρονο ελληνικό σχολείο είναι πάρα πολλά. Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί κάνουν κατά τη γνώμη μου, καθημερινά, μικρά θαύματα. Η υγεία και η παιδεία, αυτές οι δύο κολώνες για ένας κράτος, είναι συχνά παραμελημένες, κυρίως σε χρηματοδότηση. Στα σχολεία έχουμε μία ελλιπή  υλικοτεχνική υποδομή που δυσχεραίνει το έργο μας πάρα πολύ. θα μπορούσαμε να παρέχουμε ένα πολύ πιο καλό έργο. Από εκεί και πέρα, είναι και το κομμάτι των σχέσεων. Χρειαζόμαστε την εμπιστοσύνη των γονέων και της τοπικής κοινωνίας. Η διδασκαλία αποτελείται από τρεις πυλώνες, τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς. Είναι μία ομάδα με ένα κοινό στόχο που για να τον πετύχουν πρέπει να συνεργάζονται. Αν ένα κομμάτι της αλυσίδας δεν δουλεύει, δε θα επιτευχθεί ο στόχος».

Τέλος μιλάει και για εκείνους τους μαθητές που τον εντυπωσιάζουν στο τέλος μίας σχολικής χρονιάς με την αγάπη τους...

«Όλα αυτά τα χρόνια έχω συναντήσει πολλούς μαθητές. Αυτούς που αποκαλούμε άριστους, αυτούς που λέμε μέτριους και αυτούς που δυσκολεύονται πολύ. Με εντυπωσιάζει που ενώ κάποιες φορές νομίζουμε ότι ένα παιδί δε μας αγαπά τόσο πολύ και δεν είναι κοντά μας, εκείνο τελικά είναι πολύ δεμένο μαζί μας. Όταν τελειώνει μία σχολική χρονιά, παιδιά που φαίνονταν απόμακρα, μπορεί να με αποχαιρετήσουν με δάκρυα στα μάτια λέγοντας ότι θα ήθελαν να είμαστε μαζί και την επόμενη χρονιά» εξομολογείται.