Το φαινόμενο Χρήστος Κυριαζής που γύρισε την πλάτη στο χρήμα και τη δημοσιότητα

Καλλιτέχνης των μεγάλων σουξέ αλλά όχι επαγγελματίας του τραγουδιού, κοινωνικός αλλά αντιστάρ, αθεράπευτος ροκάς αλλά και αυθεντικά λαϊκός, αλητάμπουρας αλλά και βαθιά θρησκευόμενος, αλάνι αλλά και άρχοντας, φάλτσος αλλά και ιδανικός ερμηνευτής των τραγουδιών του, λιγομίλητος αλλά και φιλόσοφος, ισόβιος λάτρης των γυναικών αλλά και θύμα των ερωτικών του απογοητεύσεων, χορτασμένος αλλά διψασμένος πάντα για νέες εμπειρίες…:  

Ο Χρήστος Κυριαζής που «έφυγε» χθες, μετά από διετή μάχη με τον καρκίνο, ήταν ίσως ο μοναδικός καλλιτέχνης της σύγχρονης εποχής που συγκέντρωνε όλες αυτές τις αντιφάσεις στο πρόσωπο του. Κι ήταν προφανώς αυτά τα πολλά και διαφορετικά του πρόσωπα που συνέβαλαν στην δημιουργία του μουσικού φαινομένου που αντιπροσώπευε για τα εγχώρια μουσικά πράγματα. Γιατί, ανεξαρτήτως από το αν άρεσαν σε κάποιον τα τραγούδια του ή όχι, όλοι παραδέχονταν την αυθεντικότητα και την μοναδικότητά του. Με δυο λόγια ο Κυριαζής δεν θύμιζε ποτέ κανέναν άλλο…!

Το προσωπικό στίγμα εξάλλου, η μοναδικότητα των δημιουργημάτων του, σε οποιονδήποτε τομέα κι αν δραστηριοποιούνταν, αποτελούσε πάντα για εκείνον βασική και απαραίτητη προϋπόθεση. Για καθετί που έκανε υπήρχε πάντα ένας συγκεκριμένος σκοπός. Έγραψε το πρώτο του τραγούδι για να εκφράσει τα συναισθήματά του στο κορίτσι που είχε ερωτευτεί στην εφηβεία του και ντρεπόταν να τής μιλήσει. Και συνέχιζε να το κάνει μέχρι το τέλος της ζωής του, όχι ως επάγγελμα αλλά ως τον μοναδικό αβίαστο για εκείνον τρόπο να βγάζει από μέσα του όσα νιώθει. «Γράφω αυτά που μού συμβαίνουν. Το ότι αρέσει και σε άλλους πάει να πει πως δεν είμαι μόνος» είχε δηλώσει στο παρελθόν παραδεχόμενος πως το τραγούδι για εκείνον ανέκαθεν αποτελούσε πρωτίστως προσωπική υπόθεση.

Αυτός εξάλλου ήταν και ο λόγος που δεν απογοητευόταν όταν τα τραγούδια του απορρίπτονταν από τις δισκογραφικές εταιρείες και συνέχισε κανονικά να ζει τη ζωή του και να γράφει σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Γι’ αυτό και δεν τον ενδιέφερε να είναι τεχνικά σωστός όταν τραγουδάει. Γι΄ αυτό και όταν ήρθε, ξαφνικά κι απρόσμενα το 1992, η τεράστια επιτυχία με τον δίσκο του «Μού θυμίζεις τη μάνα μου», με τα τραγούδια του να παίζουν ασταμάτητα παντού και τις γυναίκες κάθε ηλικίας να μιλούν για εκείνον, δεν έδωσε και πολύ σημασία. Γι’ αυτό και δεν κυνήγησε τότε την δημοσιότητα ούτε εξαργύρωσε την επιτυχία του σε χρήμα. Γιατί, κατά βάση, εκείνο που τον ενδιέφερε ήταν να βγάλει μέσα από τα τραγούδια του όλα αυτά που είχε μέσα στην ψυχή του, να ξορκίσει τα σκοτάδια του, να συνομιλήσει με τον ίδιο του τον εαυτό, κυρίως τις περιόδους που αισθανόταν φορτισμένος. Όπως έλεγε άλλωστε, «Τα τραγούδια βγαίνουν μέσα από δυσκολίες. Όταν έχεις χαρά, δεν γράφεις, αλλά ζεις. Οι εικόνες έρχονται όταν είσαι μόνος σου, βάζεις κάτι να πιεις και σκέφτεσαι».

Τις περισσότερες φορές δε η αιτία του πόνου του ήταν μια γυναίκα. Είτε αυτή ήταν η λατρεμένη μάνα του που έφυγε από τη ζωή καθιστώντας τον ανίκανο για καιρό να διαχειριστεί την απουσία της είτε μια γυναίκα που αγάπησε και την έχασε. «Έχω αγαπηθεί πολύ και έχω πληγωθεί πολύ. Φυσικά και έχω κλάψει για γυναίκα, δεν είναι ντροπή. Αλλά αυτό δεν είναι και το νόημα της ζωής; Τι θα ήταν η ζωή χωρίς τις γυναίκες;...» εξομολογούνταν χωρίς φόβο και με πολύ πάθος.

Κι αυτή η ειλικρινής λατρεία του για τις γυναίκες ήταν προφανώς που τις τραβούσε κοντά του σαν μαγνήτης, που τις έκανε να τον ξεχωρίζουν από το πλήθος, να γοητεύονται από την αντιφατική προσωπικότητά του και να συγκινούνται από τις μελωδίες και τους στίχους των τραγουδιών του και τις πρωτόγονες ερμηνείες του. Είτε πρόκειται για το «Βράδυ Σαββάτου» με την φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου είτε για το «Έχω κλάψει» με την δική του ερμηνευτική απόδοση.

Σε μια γυναίκα εξάλλου, την σύζυγο του τότε διευθυντή της Sony Music Δημήτρη Γιαρμενίτη, οφείλεται η κυκλοφορία του πιο πετυχημένου δίσκου της καριέρας του. Ενώ τα τραγούδια του είχαν ήδη απορριφθεί από επτά δισκογραφικές εταιρείες ο Γιαρμενίτης αποφάσισε να εμπιστευθεί το ένστικτο της γυναίκας του που τού είπε αυθόρμητα «Αν δεν βγάλετε αυτόν τον δίσκο, θα κάνετε μεγάλη βλακεία».

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, άλλωστε,  αντιμετώπισε και την επαγγελματική του ενασχόληση με τα έπιπλα. Και εκεί λειτουργούσε πάντα σαν σχεδιαστής – δημιουργός και όχι σαν έμπορος γι΄ αυτό και αρνούνταν πεισματικά να πουλάει εισαγόμενο εμπόρευμα παρότι γνώριζε καλά ότι αυτό είχε τεράστιο οικονομικό κόστος για τον ίδιο και έθετε σε άμεσο κίνδυνο την συνέχιση της λειτουργίας της επιχείρησής του. Εκείνος όμως είχε πάρει τις αποφάσεις του και δεν μετάνιωσε ποτέ γι’ αυτές: «Αποφάσισα να ζω με τα απαραίτητα, αρκεί να ‘ναι καλά η ψυχή μου. Με είπανε τρελό υποστηρίζοντας ότι μπορούσα να βγάλω εκατομμύρια αλλά τα πέταξα, χωρίς να γνωρίζουν πώς αισθάνομαι»

 Αυτός ήταν λοιπόν ο Χρήστος Κυριαζής: ένα τρελός, παθιασμένος εραστής της ζωής και της μουσικής, φερμένος λες από άλλη εποχή, που δεν ακολούθησε την πεπατημένη, γύρισε συνειδητά την πλάτη σε κάθε είδους θέλγητρα, οδηγίες και καλούπια και παρέμεινε μέχρι το τέλος όπως εκείνος ήθελε: Αληθινός, γενναίος και περήφανος!