Η ενότητα χτίζεται με σεβασμό και αλήθεια

Κάποιες σκέψεις σχετικά με τις εκλογές του Κιναλ που εμείς οι απλοί ψηφοφόροι του και φίλοι του δεν σταματήσαμε ποτέ να το λέμε ΠΑΣΟΚ.

1) Η συμμετοχή και η υπομονή των ανθρώπων που πήγαν να ψηφίσουν σε συνθήκες πανδημίας, ήταν πάρα πολύ ενθαρρυντικές. Ως εκεί. Μην νομίζουμε ότι αποτελούμε  και το επίκεντρο της γης.

2) Οι δημοσκοπήσεις απέτυχαν για άλλη μια φορά παταγωδώς με αποτέλεσμα να προβληματίζει ο ρόλος τους και ο σκοπός τους.

3) Κανένας από τους 3 πρώτους δεν έχει καμιά τεράστια διαφορά π.χ 40% και πάνω. Αντίθετα οι διαφορές τους είναι αναστρέψιμες. Ήταν ίσως ένα μήνυμα του κόσμου που ψήφισε ότι τους χρειάζεται όλους. Και βεβαίως μια δυνατή επανεκκίνηση του Γιώργου Παπανδρέου, ειδικά σε μεγάλα αστικά κέντρα, που μέχρι πρότινος αποτελούσε το μαύρο πρόβατο. Φαίνεται πως ο κόσμος αντιλαμβάνεται πλέον πως τόσα χρόνια "ο πολιτικός λιθοβολισμός του" ήταν άδικος  και ανέντιμος.

4) Η προσέλευση των νέων σε κάποια εκλογικά κέντρα με λύπησε. Θέλω να βλέπω τους νέους να προσέρχονται ελεύθεροι. Με ανοιχτή ψυχή και καθαρή ματιά. Και ας ψηφίσουν όποιον θέλουν. Η εικόνα της "στρατιωτικοποιημένης" προσέλευσης  δεν ταιριάζει στην ιδεολογία μου, στην ηθική μου και στην αισθητική μου. Και πιστεύω πως δεν ταιριάζει και στο ΠΑΣΟΚ. Και ας είμαι λάθος εγώ.

5) Ο Λοβέρδος γκρέμισε και τον κόσμο που τον εμπιστεύτηκε, αλλά και ότι έκτισε κατά την διάρκεια του προεκλογικού αγώνα. Δεν μπορείς την Κυριακή να κάνεις σημαία σου ότι δεν γίνεται να μην είναι στη Βουλή ο επόμενος αρχηγός, και την Τρίτη να "φτύνεις" τον εαυτό σου στο καθρέφτη. Επιπλέον οι ψηφοφόροι δεν είναι τσουβάλι να τους υποδεικνύεις έστω και εμμέσως τι θα ψηφίσουν, εσύ που ήσουν υποψήφιος. Κατά την γνώμη μου και αυτός και οι υπόλοιποι  υποψήφιοι δεν έπρεπε και δεν πρέπει να υποδείξουν κανέναν. Κρίμα γιατί είχε δείξει μια συνέπεια κατά την διάρκεια των εκλογών.

6) Προσπερνώ τις ανοησίες περί μη δεύτερου γύρου, γιατί αρχηγός με "απέναντι του" το 65% δεν είναι νομιμοποιημένος  αρχηγός.

7) Το βασικό ζητούμενο δεν είναι ποιος θα είναι ο επόμενος αρχηγός, αλλά για ποιον αυτός θα παλέψει; Το ΠΑΣΟΚ διαχρονικά, παρά τα όποια λάθη του, πάλεψε για τον αδύναμο, για τον άνεργο, για αυτόν που δεν μπορεί να πληρώσει το ρεύμα του και δεν έχει να ντύσει τα παιδιά του. Πάλεψε για καλύτερες συνθήκες ζωής, για καλύτερη υγεία, για την ελπίδα. Πάλεψε για την ισότητα και την διαφορετικότητα.

Έχει απάντηση σ΄ αυτά σήμερα ή παλεύει για να κάτσουν κάποιοι σε καρέκλες;

Τι έχει να πει για αυτά;

Και ο Παπανδρέου έχει να δείξει έργο. Έχει να δείξει ότι θα πλακωνόμασταν για ζάχαρη και βενζίνη αν η χώρα πήγαινε σε χρεοκοπία. Ότι είδαμε στην Αγγλία επί εκατό φορές περισσότερο. Γιατί η Αγγλία το προετοίμαζε και ένα χρόνο, ενώ εμείς θα μπαίναμε σε άτακτη χρεοκοπία.

Έχει να δείξει το νόμο Κατσέλη που εμείς οι δικηγόροι γνωρίζουμε ότι έσωσε χιλιάδες νοικοκυριά. Έχει να δείξει το κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ. Έχει να δείξει την ηλεκτρονική συνταγογράφηση που γκρέμισε την διαπλοκή και εξοικονόμησε εκατομμύρια ευρω για τον πολίτη.

Ο πρώτος Νίκος Ανδρουλάκης δεν νιώθει την  ανάγκη να μιλήσει για αυτά; Το να μιλήσεις  για το σήμερα  είναι μια πραγματικότητα. Δεν είναι πόλωση.

Είναι πόλωση να κάνεις μια ουσιαστική συζήτηση, που θα έπρεπε ήδη να είχε γίνει από τον πρώτο γύρο, αν το ΠΑΣΟΚ είναι και πως με τον αδύναμο και τον άνεργο;

Είναι πόλωση να μην μιλάς καθαρά για αυτά που απασχολούν τον πολίτη;

Είναι πόλωση να ψάχνεις την αλήθεια;

Είναι πόλωση να ξέρεις ποιοι είμαστε και με ποιον είμαστε;

Τότε να μην γίνονται καθόλου εκλογές. Ούτε πρώτος γύρος. Να συνεννοούνται μεταξύ τους οι ενδιαφερόμενοι. Και να ζητάνε και ταυτότητες για να πηγαίνουν ηλικιακά.

Εκτός αν συμφωνούμε με κάποιον γνωστό δημοσιογράφο που είπε χαριτολογώντας,  πως αυτά ρωτούν τον δεύτερο όταν πάει να γίνει κυβέρνηση και όχι τον τρίτο. Τότε χαριτολογώντας και εγώ ρωτάω:  όταν γίνουμε δεύτεροι θα μάθουμε την αλήθεια;

Ας ρίξουν λοιπόν όλοι τους τόνους, ας σταματήσουν να μοιράζουν καρέκλες, και ας μιλήσουν για την ουσία και την αλήθεια. Έστω και τώρα.

Μόνο τότε τη Δευτέρα θα μπορούμε όλοι να κοιταζόμαστε στα μάτια. Και η ματιά μας να κουβαλάει το σεβασμό και την ενότητα. Και μόνο τότε θα μπορούμε να σταθούμε πλάι σ΄ αυτούς που ήρθαν να ψηφίσουν, αναζητώντας μια λύση στα προβλήματά τους.