Προλαβαίνετε μέχρι κι απόψε να δείτε στο Πάνθεον το ασπρόμαυρο πολύ ανθρώπινο φιλμ "C'Mon C'Mon"

Μία σινεφίλ δημιουργία απ’ αυτές που αξίζει τον κόπο κάποιος να δει, το «C’Mon C’Mon – Η Ζωή συνεχίζεται» σε σκηνοθεσία του 55χρονου Μάικ Μιλς, παίζεται έως και απόψε Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2021 στη 2η αίθουσα του Πάνθεον στη Γούναρη και Κανακάρη και αν προλάβετε δείτε το. Είναι ένα λιτό, ασπρόμαυρο φιλμ για έναν ανύπαντρο σαραντάρη δημοσιογράφο, τον Τζόνι που θ’ αναλάβει μετά από παράκληση της αδελφής του (Γκάμπι Χόφμαν), για λίγες μέρες να έχει κοντά του και να τον προσέχει, τον 9χρονο ανιψιό του, Τζέσι.

Ο μικρούλης είναι ένα πανέξυπνο παιδί που όλο μιλάει, που του αρέσει να κάνει το ορφανό παιδί και που συνέχεια κάνει ερωτήσεις συχνά αμείλικτες και δύσκολο ν’ απαντηθούν, σ’ έναν ενήλικα. Ρωτά τι έπαθε ο μπαμπάς του (κάποιο σοβαρό ψυχολογικό θέμα θα τον οδηγήσει για θεραπεία σε μία κατάλληλη δομή φροντίδας γι’ αυτό και η σύζυγος του και μητέρα του Τζέσι θέλει να πάει το παιδί κάπου αλλού για λίγο καιρό για να μην επηρεάζεται από την όλη κατάσταση). Ο Τζόνι θα βρεθεί σε μία περίεργη θέση καθώς θα πρέπει να προσαρμόσει τη ζωή του μαζί πια με τον ανιψιό του. Θα τον πάρει μαζί του στη Ν. Υόρκη, υπέροχα φωτογραφημένη σε ασπρόμαυρο, όπου πρέπει να κάνει κάποιες ραδιοφωνικές συνεντεύξεις με παιδιά, ρωτώντας τα για το πώς φαντάζονται τη ζωή τους στο μέλλον και τι θα άλλαζαν για να βελτιωθεί η καθημερινότητα των ανθρώπων με τις απαντήσεις να είναι αφοπλιστικές. Πιο μετά ο Τζόνι με τον μικρό Τζέσι θα φτάσουν και έως τη Νέα Ορλεάνη. Είναι ένα σενάριο αρκετά ανθρώπινο με μία γλυκιά θλίψη και μελαγχολία που την ίδια στιγμή «ανατρέπει» η αισιοδοξία και ορμητικότητα του μικρού παιδιού, του φρέσκου μυαλού που καλείται να μάθει να ζει και να μεγαλώνει σ’ έναν δύσκολο κόσμο όπως ο σημερινός.

Ο Μάικ Μιλς φιλοσοφεί στο σενάριο του και κάποια απ’ αυτά που ακούμε ίσως και να μην τα πολυκαταλάβαμε αλλά μας έμειναν κάποια άλλα όπως το ερώτημα, γιατί πεθαίνουμε και για την ύστατη αυτή ώρα που θα δυσκολευτούμε να αφήσουμε τον υπέροχο κόσμο που ζούμε ή για τη ζωή που καθημερινά μεταβάλλεται και εμείς καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε. Ο 47χρονος Χοακίν Φίνιξ, Όσκαρ α’ ανδρικού για το «Τζόκερ» πριν από 2 χρόνια, μας χαρίζει ως Τζόνι μία πολύ ουσιαστική, εσωτερική ερμηνεία, μας πείθει πως είναι αυτός ο καλός αδελφός που νοιάζεται το πρόβλημα της αδελφής του και είναι εκεί να βοηθήσει. Δεν είναι παντρεμένος καθώς η σχέση που είχε με μία Λουίζα γκρεμίστηκε και όταν τον ρωτά ο ανιψιός του με την αφέλεια και τον αυθορμητισμό της ηλικίας του, εκείνος μοιάζει να εκπλήσσεται και να μην ξέρει τι απάντηση να δώσει.

Το πόσο όμορφα χτίζεται η σχέση θείου και μικρού ανιψιού είναι από τα πιο όμορφα στοιχεία αυτής της εξαιρετικής ταινίας που ακουμπά στην ψυχή του θεατή. Και τι όμορφη αλήθεια η σκηνή όπου ο ανιψιός ρωτά το θείο του αν θα θυμάται όλα αυτά που έζησε μαζί του μεγαλώνοντας. Εγώ θα τα θυμάμαι, εσύ πολύ αμυδρά ίσως και να τα ξεχάσεις, του απαντά ο Τζόνι χαμογελώντας γλυκόπικρα. Τον μικρό Τζέσι ερμηνεύει ένα παιδί – ηθοποιός πραγματική αποκάλυψη, ο 12χρονος σήμερα Εγγλέζος Γούντι Νόρμαν, ο οποίος όπως διαβάσαμε όταν ήταν μόλις 5 είχε ρωτήσει αθώα αλλά και αποφασιστικά τη μαμά του πως θα ήθελε να γίνει ηθοποιός και ήδη εκτός από τον Χοακίν Φίνιξ έχει παίξει και με τους Στάνελι Τούτσι και Μπένεντικτ Κάμπερμπατς.

Μία ιδιαίτερη ταινία το «C’Mon C’Mon» αλλά ξεχωριστή, ανθρώπινη που σε συγκινεί, σε προβληματίζει και σε ωθεί να κάνεις τη δική σου ενδοσκόπηση. Άραγε πόσο ωραία θα ήταν για όλους εμάς τους ενήλικες να ξαναγυρίζαμε εκεί στα οκτώ, εννιά μας χρόνια και να βλέπαμε μπροστά μας τη ζωή, έτοιμοι να ανακαλύψουμε κάθε μυστήριο και κάθε πτυχή της. Ίσως τελικά το μήνυμα του φιλμ να είναι ακριβώς αυτό η χαμένη παιδικότητα και το πόσο ουσιαστικό είναι να μπορούμε οι μεγαλύτεροι να καταλαβαίνουμε και να επικοινωνούμε με τα παιδιά, ανίψια μας, αδέλφια μας, τους ίδιους τους γονείς μας και όσο μπορούμε να δίνουμε καλοσύνη.    

*Ο Μάικ Μιλς είχε προταθεί για την προηγούμενη ταινία του «20th Century Women» του 2016 για το βραβείο Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου.

Κείμενο: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ