Η κόρη του πρ. δημάρχου Βαγγέλη Φλωράτου, Μάρια, ήταν η αποκάλυψη του θεατρικού χειμώνα- Ποζάρει για το BEST και μας κάνει... ποδαρικό

Ουσιαστικά, νιώθω πως δεν έφυγα ποτέ από την Πάτρα. Με τα χρόνια βλέπω την πόλη να αλλάζει, τις γειτονιές να μεταμορφώνονται. Όμως, το αποτύπωμα της ζωής που πέρασε, εγγράφεται στις ιστορίες των ανθρώπων και παραμένει σαν ίχνος στους δρόμους, στις πλατείες, στην όψη των κτιρίων της. Την αγαπώ με τα καλά και τα άσχημά της. Εύχομαι οι Πατρινοί να μεριμνήσουμε για να την κάνουμε ακόμα πιο γοητευτική, ακόμα πιο ελκυστική.

Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο, ποιες είναι οι Χριστου-γεννιάτικες αναμνήσεις των παιδικών σας χρόνων;

Από παιδί αγαπώ πολύ τα Χριστούγεννα. Είναι οι μέρες που περνούσα τον περισσότερο χρόνο με τους γονείς μου και αυτό με έκανε πολύ χαρούμενη. Στολίζαμε το σπίτι, που μοσχοβολούσε από τα γλυκά της μητέρας μου, ανάβαμε το τζάκι και ανταλλάσσαμε επισκέψεις, δώρα, μελομακάρονα, κουραμπιέδες. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο βέβαια και η μουσική από το πικάπ είναι από τις πιο ζωντανές αναμνήσεις που έχω.

Όμως αυτό που περισσότερο σηματοδοτεί τα Χριστούγεννα για μένα είναι τα τεράστια παζλ που φτιάχναμε με τους γονείς μου κάθε χρόνο στην τραπεζα-ρία του σπιτιού μας. Αυτή η μικρή οικογενειακή παράδοση και ο χρόνος που περνούσαμε μαζί παίζοντας, είναι για μένα η πιο γλυκιά ανάμνηση των γιορτών.

Ακόμα και σήμερα, ανυπομονώ για τις μέρες των Χριστουγέννων. Η πόλη θα ησυχάσει, οι δρόμοι θα είναι άδειοι και θα μπορούμε όλοι να περάσουμε λίγο χρόνο με τους αγαπημένους μας χωρίς να μας κυνηγούν οι υποχρεώσεις.

 Πού σας βρίσκουν οι φετινές γιορτές;

Οι φετινές γιορτές θα με βρουν στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με την παράσταση «Ο Φρουρός» σε σκηνοθεσία Αναστασίας Κουμίδου. Είναι μια κωμωδία, στην οποία η σχέση ενός ζευγαριού ηθοποιών περνάει κρίση. Ο ζηλιάρης σύζυγος, μεταμφιέζεται σε Αξιωματικό της Ρωσικής Φρουράς, κοινώς Κοζάκο, ώστε να ελέγξει την αφοσίωση της γυναίκας του. Είναι η πρώτη φορά που τυχαίνει να δουλεύω ανήμερα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Θα το χαρώ ως μια νέα εμπειρία. Φέτος επιστρέψατε θεατρικά και στην Πάτρα.

Πώς ήταν η συνάντηση σας με το κοινό της πόλης;

Μετά από δύο χρόνια απουσίας από την θεατρική αίθουσα, η ανταπόκριση που δέχτηκε η παράσταση «Έρως Μονόπτερος ο Πλάνης» ήταν συγκινητική. Είδαμε από την πρεμιέρα κιόλας, ότι αυτό που είχαμε φτιάξει αντηχούσε πολύ δυνατά στις καρδιές των ανθρώπων. Μετά το θερμό χειροκρότημα, μας πλησίαζαν πρόσωπα γεμάτα ενθουσιασμό και συγκίνηση, σαν να είχε ξυπνήσει η παράσταση κάτι που περίμεναν καιρό να νιώσουν.

Πρόκειται για ένα One Woman Show γεμάτο… Έρωτα… τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;

Το να είναι ερωτευμένος ο άνθρωπος είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να του συμβεί. Την ευτυχία, τη δύναμη και την ενέργεια που δίνει ο έρωτας, αυτά θέλουμε να υμνήσουμε. Τον έρωτα για τη ζωή. Γιατί ο έρωτας έχει αυτήν την μαγική ιδιότητα να μετακινεί τον άνθρωπο από το «εγώ» στο «εμείς» και τον κάνει να πιστεύει πως έχει τη δύναμη να μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Είμαι μεγάλη οπαδός αυτού του έρωτα και πραγματικά πι-στεύω πως αν υπάρχει μια ελπίδα να σωθεί η ανθρωπότητα, αυτή βρίσκεται στους ερω-τευμένους.

«Ονειρεύομαι μόνο να βελτιώνω την τέχνη που έχω διαλέξει, και να γίνομαι καλύτερη ηθοποιός, όπως κάθε τεχνίτης», είχατε δηλώσει στο παρελθόν. Περ-νώντας τα χρόνια, αισθάνεστε ότι το έχετε καταφέρει;

Νομίζω, αυτό που είπα, είχε αφετηρία την ανάγκη μου να ασχολούμαι με το θέατρο και να είμαι μέρος αυτής της συντεχνίας, γιατί βρίσκω την τέχνη του θεάτρου συναρπαστική. Όλα αυτά τα χρόνια το θέατρο με απασχολεί διαρκώς, μέσα από πρόβες ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτις, μέσα από μετεκπαιδεύσεις, μέσα από τη διδασκαλία, μόλις πέρυσι ξεκίνησα το μεταπτυχιακό του τμήματος Θεατρικών Σπουδών στο Ε.Κ.Π.Α. σε μια προσπάθεια να ανοίξω λίγο ακόμα τους ορίζοντές μου, να συνομιλήσω με ομότεχνους και να εμπνευστώ από αυτούς. Αποζητώ διαρκώς να ανακαλύψω καινούργια πράγματα μέσα στη θεατρική πράξη και αυτό με κάνει να αισθάνομαι όχι καλύτερη, αλλά πιο πλούσια σε εμπειρίες και βιώματα.

Παρακολουθείτε τα θεατρικά δρώμενα της πόλης; Παρατηρείτε να αλλάζει κάτι από τότε που ξεκινήσα-τε τη δική σας διαδρομή στην υποκριτική;

Από τα παιδικά μου χρόνια νιώθω ότι το θέατρο έχει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με την Πάτρα. Πρώτα απ’ όλα, λόγω του Καρναβαλιού, η πράξη της μεταμφίεσης έχει περάσει μέσα στην κουλτούρα των πατρινών. Έπειτα, οι πολλές ερασιτεχνικές ομάδες που δραστηριοποιούνται για χρόνια στην πόλη δημιούργησαν έναν σημαντικό πυρήνα ανθρώπων που αγαπούν και στηρίζου τη θεατρική τέχνη. Και βεβαίως η ίδρυση της Δραματικής Σχολής και η στελέχωσή της με καταξιωμένους δασκάλους έχει δημιουργήσει ένα σύνολο νέων ηθοποιών και σκηνοθετών που δραστηριοποιούνται στην πόλη και παράγουν σημαντικό έργο.

Πότε καταλάβατε ότι ο δρόμος της τέχνης είναι ο δικός σας δρόμος;
Μου αρέσει να κάνω θέατρο, αυτό μου δίνει χαρά. Αυτό είναι το περιβάλλον που θέλω να βρίσκομαι, το αντικείμενο που με παθιάζει. Δεν είναι καθόλου εύκολος δρόμος, όμως είναι ο δρόμος που χαίρομαι να βαδίζω. 

* Ευχαριστούμε το ξενοδοχείο My Way για την ευγενική φιλοξενία της φωτογράφησης. 

Θυμάστε ποια ήταν η αντίδραση των γονιών σας;

Η αντίδρασή τους ήταν συγκρατημένη, αλλά ειλικρινής. Ήταν και είναι και οι δυο επιφυλακτικοί με την επιλογή μου. Δεν τους αδικώ. Οι γονείς μου δεν μαγεύτηκαν από το θέατρο, όπως εγώ, οπότε δεν μπορούν να συμμεριστούν την ανάγκη μου να αφιερωθώ σε αυτό. Στις συζητήσεις μας, μου επεσήμαναν τους κινδύνους και τις αδυναμίες που έχει ο κλάδος και στη συνέχεια άφησαν την απόφαση σε μένα.

«Κουβαλάτε» ένα σημαντικό όνομα για την Πάτρα, αισθανθήκατε ποτέ να σας επηρεάζει αυτό ποτέ με κάποιον τρόπο;

Νιώθω μεγάλη τιμή και υπερηφάνεια για τις αξίες με τις οποίες με μεγάλωσαν. Με αυτές πορεύομαι και διαμέσου αυτών τιμώ τους γονείς μου. Επομένως, το όνομα, ως το αποτύπωμα αυτών των αξιών, με ενδυναμώνει για τη δική μου πορεία. Μου θυμίζει όσα είναι σημαντικά και με οδηγεί προς μια στάση ζωής που θαυμάζω.

Επιστρέφοντας στο σήμερα, οι θεατρικοί σας δρόμοι διασταυρώνονται με αυτούς του Γεράσιμου Γεννατά. Μιλήστε μας γι αυτές τις «συναντήσεις».

Με τον Γεράσιμο συναντηθήκαμε θεατρικά το 2019 όταν κάναμε την ιστορία του τουμπίστα Γιάννη Ζουγανέλη στο Δη.Πε.Θε. Πάτρας. Ήδη καταλάβαινα ότι μας απασχολούν τα ίδια πράγματα στο θέατρο, έχουμε τις ίδιες αγωνίες και τα κίνητρά μας έχουν κοινή αφετηρία. Η συνεργασία που έχουμε τα τελευταία χρόνια είναι για μένα η πιο καθοριστική και σημαντική θεατρική μου εμπειρία. Τον θαυμάζω απεριόριστα για τη δημιουργικότητα του ως ηθοποιό και ως σκηνοθέτη, αλλά και για την ίδια την προσωπικότητά του, την ηθική του, τη μαχητικότητά του, την ανθρωπιά του, τις αρχές του, τη γενναιοδωρία του. Όταν στην συνέχεια δέχτηκε να με σκηνοθετήσει στην παράσταση «Έρως Μονόπτερος ο Πλάνης» , αυτό ήταν για μένα ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ήταν μεγάλο δώρο να βρίσκομαι υπό την καθοδήγηση αυτού του σπουδαίου ηθοποιού και ενός ανθρώπου που εκτιμώ τόσο πολύ. Τώρα συμμετέχουμε και οι δύο στην παράσταση «Ο Φρουρός» και έχω πάλι την χαρά να τον παρατηρώ και να μαθαίνω από αυτόν.

Τι υπάρχει στα άμεσα σχέδια σας;

Μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων θα κάνουμε λίγες παραστάσεις του «Έρως Μονόπτερος ο Πλάνης» στο Επίκεντρο. Ταυτόχρονα ξεκινάει «Ο Φρουρός» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και αμέσως μετά φεύγω για πέντε εβδομάδες στην Πολωνία ως προσκεκλημένη καλλιτέχνις του Ινστιτούτου Γκροτόφσκι, για να ετοιμάσω ένα απόσπασμα από την Ιλιάδα του Ομήρου. Με την επιστροφή μου, θα συνεχίσω τις παραστάσεις του «Έρως Μονόπτερος ο Πλάνης» και θα προσπαθήσω να αξιοποιήσω την έρευνα μου από την Πολωνία σε επόμενα σχέδια.

Τι επιθυμείτε να φέρει το 2022;

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια πηγαίνουμε από ματαίωση σε ματαίωση. Η κοινωνία εκφασίζεται, ο κόσμος φτωχαίνει, το περιβάλλον καταστρέφεται, η αστυνομοκρατία καθιερώνεται ως καθημερινότητα. Σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον με τις τόσο δυστοπικές προεκτάσεις, εκείνο που έχει μάλλον νόημα να ευχηθώ είναι: Ό,τι κι αν φέρει το 2022 για τον κάθε ένα, να έχουμε κοντά μας τους αγαπημένους μας, τους φίλους και την οικογένεια μας, για να στηρίζουμε και να αγα-πάμε ο ένας τον άλλο. Πάντοτε η δύναμη των ανθρώπων βρισκόταν στο μαζί.