Τελείωσε η παραγωγή νέων τραγουδιών

Που να το πει κανείς και ποιος να τον πιστέψει; Και τελικά είναι όλα θέμα κρίσης;

Τι ακριβώς συμβαίνει και πέθανε η ελληνική δισκογραφία; Και καλά να δεχθούμε ότι λόγω κόστους δεν μπορούν να βγαίνουν κασέτες, δίσκοι, cd. Aς δεχθούμε, για την οικονομία της συζήτησης πως η ελεύθερη διακίνηση μέσω ίντερνετ έπαιξε ρόλο, δεκτό, ισχύει. Αλλά να μην βγαίνει πια ένα τραγούδι της προκοπής; Ενα τραγούδι που να ακούγεται;

Δεν μηδενίζεται η σύγχρονη παραγωγή, ούτε προσπαθούμε να κάνουμε διαχωρισμούς περί ποιοτικού, έντεχνου, καψουροτράγουδου ή σκυλολαϊκών. Ανέκαθεν η παραγωγή στην Ελλάδα κάλυπτε όλα τα γούστα. Κάποτε πριν μισό αιώνα, κάποιοι περίμεναν τη νέα δουλειά του Μίκη Θεοδωράκη, κάποιοι έκαναν αμάν και πως να ακούσουν Μαρινέλλα, άλλοι πάλι τρελαίνονταν με απαγορευμένα ρεμπέτικα, ή με τη νέα επιτυχία του Μιχάλη Μενιδιάτη.

Δεν μπαίνει σε καλούπι το τι αρέσει σε καθέναν. Τα χρόνια πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν. Στη θέση της Μούσχουρη, κάποιοι έβαλαν την Αλεξίου, στη θέση του Μυτιληναίου τον Κιάμο, στη θέση της Βίσση, τους Σταβέντο. Φυσιολογική η ροή της εξέλιξης. Μουσική πανδαισία για όλα τα γούστα.

Μα όλα αυτά τέλειωσαν. Ούτε ποιοτικό βγαίνει πια, ούτε έντεχνο, ούτε λαϊκό, ούτε τίποτα. Δυο - τρία τραγούδια σποραδικά, στον χώρο της τραπ τελείως και τέλος. Αυτό ακριβώς τέλος.

Δεν είναι κακή η μουσική παραγωγή. Νεκρή είναι.