Στραβά κι ανάποδα στους δρόμους της Πάτρας το 2021

«Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα» ψάλλει ο υμνωδός της Εκκλησίας και δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό από την συγκεκριμένη φωτογραφία. Κάτω οι θνητοί, οι τεθνεώτες, τα φθαρτά σώματα. Από πάνω τους αγέρωχος, ο «θεός» με το άφθαρτο σώμα. Μεταφυσικές αναζητήσεις σε κολόνα στην πλατεία Βουδ…

Ενας από εμάς. Ενας από τους οδηγούς - ομιλούντες στο κινητό. Που οι περισσότεροι το «ελέγχουν». Μεγάλο ποσοστό όμως όχι. Και εκεί δημιουργείται μεγάλο πρόβλημα κι ακόμα μεγαλύτερος κίνδυνος.

Τα ιερά κειμήλια της ορθοδοξίας ενίοτε κινδυνεύουν και από τους σοβάδες! Καλή ώρα το τμήμα του σταυρού του αγίου Ανδρέα, που φυλάσσεται στον νέο Ι.Ν., στο αριστερό κλίτος. Και που πολλές φορές, κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης (όπως η πρόσφατη εδώ), προφυλάσσεται από τους σοβάδες ως εξής!

Θα μπορούσε να ήταν κουίζ με την ερώτηση: Βρείτε το λάθος! Θα μπορούσε να γράψει πολλά κανείς για την αποτυχία του εκπαιδευτικού μας συστήματος που δεν έμαθε στον νεοέλλληνα πατριναρά, ποιο είναι το μέσα, ποιο είναι το έξω, ποιο είναι το «εντός» κορύνας, τι σημαίνει πεζόδρομος, ποδηλατόδρομος, τι είναι η αγωγή του πολίτη, ποιος ο σεβασμός στη μάνα που κουβαλάει το βρέφος της και τόσα ακόμα (φωτ. Γιώργου Τρυπαναγνωστόπουλου)

Μια -από τις αναρίθμητες- παρόμοιες πέτρες που μπορεί να βρει κάποιος, Η συγκεκριμένη φέρει ανεξίτηλα πάνω της τα σημάδια ενός παλαιού οργανισμού. Αγνωστο τι είδους «ζωντανό» ήταν, κάτι σαν αμμωνίτης πάντως, που πριν από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια θάφτηκε και μετατράπηκε σε απολίθωμα εντός της συγκεκριμένης πέτρας. Η οποία άγνωστο πως και που, κατέληξε πάντως σε μια παραλία στο Ρίο όπου και παρατηρητικός αναγνώστης του thebest.gr την εντόπισε!

Αν κανείς έχει απορία για το πως κατασκευάζονται οι κολόνες της ΔΕΗ, ιδού η απάντηση: Μπετόν και ένας πυκνός κορμός από σιδερόβεργες για να τη στηρίζουν. Αγνοούμε αν η συγκεκριμένη κολόνα στην οδό Παναχαϊκού έχει «αποκαλύψει» τον εσωτερικό της κόσμο για να λύνεται η προαναφερθείσα απορία ημών και υμών ή απλά έχει υποστεί ζημιά με το πέρασμα των χρόνων και ενδεχομένως με την παρέμβαση ανθρώπινου παράγοντα. Και μια νέα απορία: Είναι επικίνδυνη έτσι όπως είναι;

Για όσους δεν το έχουν κατανοήσει, υπενθυμίζουμε πως η κλίση που υπάρχει στις γωνίες των πεδοδρομίων, στις διασταυρώσεις, έχει γίνει για να διευκολύνονται τα δίκυκλα να ανεβαίνουν στο πεζοδρόμιο και να παρκάρουν. Αποφεύγονται έτσι τα χτυπήματα στα κράσπεδα των πεζοδρομίων, η φθορά στα ελαστικά και στις ζάντες.

Που πάνε όλα μαζί; Ταυτόχρονα αναχώρησαν από το νέο λιμάνι τρία καράβια για την Ιταλία ή όπου αλλού. Χάνονται σιγά - σιγά στον ορίζοντα, μαζί τους και ο ήλιος που δύει… Και μακάρι να είναι ενδεικτικό μιας αυξημένης κίνησης στο λιμάνι…

Η οδός Ευμήλου στην Πάτρα, ακριβώς πίσω από τον Αγιο Ανδρέα. Ένα σημείο, όπου κατ’ έθιμο και κατά παρέκκλιση των ισχυόντων κανόνων του ΚΟΚ, επιτρέπεται το παρκάρισμα πάνω στο πεζοδρόμιο. Τα αυτοκίνητα έχουν βολευτεί πάνω στο πεζοδρόμιο, σύριζα με την μάνδρα, δεν εξέχουν στο δρόμο, μήτε γάτα - μήτε ζημιά δηλαδή. Ευτυχώς πάντως το φαινόμενο εξέλιπε με την πρόσφατη «παρέμβαση» των ανδρών της τροχαίας και τους αυστηρους ελέγχους.

Μόλις και διακρίνονται μπροστά μας τα καμπαναριά της Ευαγγελίστριας. Κάποτε ήταν ευδιάκριτα από όλη σχεδόν την πόλη και φυσικά από θαλάσσης, ένα από τα κτίρια που δέσποζαν σε όσους πλησιάζαν την Πάτρα. Τώρα πια έχουν καλυφθεί από οποιοδήποτε κτίριο είναι πάνω από τρεις ορόφους. Ούτε το Εσχατοβούνι φαίνεται, τίποτα…

Εντάξει, δεν το λες κέντρο της Πάτρας το Δρέπανο, αλλά είναι αστικός ιστός και πάντως μέρος όπου μπορεί κανείς να δει ένα ζεύγος βοοειδών. «Φάτσα - κάρτα» στην παλιά Εθνική οδό λοιπόν, σε μια αυλή σπιτιού είδαμε μια υπέροχη αγελάδα και έναν επιβλητικό ταύρο να βόσκουν αμέριμνοι, αδιαφορώντας για τα προβλήματα όσων κυκλοφορούσαν δίπλα τους στον δρόμο

Αυτό ακριβώς που βλέπετε. Λύγισε το καλαθάκι στην οδό Μαιζώνος και παρέμεινε στην κατάσταση αυτή, για μέρες. Για εβδομάδες… Μέχρι που -ω ναι!- διορθώθηκε!

Μία από τις περιπτώσεις, όλο και περισσότερες πλέον, που έχουμε «τύφλωση» του πεζοδρομίου συνεπεία οικοδομικής δραστηριότητας ή λόγω πτώσεως σοβάδων. Είτε μιλάμε για ιδιωτικές κατασκευές είτε δημόσια και δημοτικά κτίρια.

Συνήθως κερδισμένος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ο Δήμος Πατρέων που εισπράττει το αντίτιμο τέλος που προβλέπεται για όσους παίρνουν άδεια για να στήσουν σκαλωσιά πάνω στο πεζοδρόμιο ή και στο οδόστρωμα;

Τι γίνεται όμως με τα δημόσια κτίρια; Παραδείγματος χάρη το παλιό Αρχαιολογικό Μουσείο επί της Αράτου και Μαιζώνος, που έχει μόνιμα σκαλωσιές. Πληρώνει ο Δήμος τέλη στον… Δήμο ή τούτο είναι «προνόμιο» μόνο των δημοτών;

Αίσθηση υπερβολής, τουλάχιστον. Σε γειτονιά της Αγίας Τριάδας της Πάτρας βρίσκεται το συγκεκριμένο προστατευτικό στέγαστρο στην είσοδο του σπιτιού, το οποίο είναι γεμάτο από καρφιά και κομμάτια από γυαλί. Προφανώς για να μην μπορεί να πατήσει εκεί τυχόν διαρρήκτης; Για να μην πηγαίνουν τα περιστέρια; Ότι και να ισχύει, δεν είναι σύνηθες φαινόμενο…

Όχι δεν είναι ένα ακόμα γκράφιτι σε κάποιο σημείο της πόλης, σε κάποια ακάλυπτη επιφάνεια. Είναι σε μέρος που δεν πάει ο νους κανενός. Το συγκεκριμένο έξοχο γκράφιτι κοσμεί τοίχο μέσα στο στρατόπεδο της 116 Π.Μ. στο αεροδρόμιο του Αράξου. Ο τίγρης είναι το σήμα της 335 Μοίρας που εδρεύει στον Άραξο.

Κάποιος φαρμακώθηκε για μια Νία. Κάποιος έρωτας είχε άδοξο τέλος, μια σχέση διαλύθηκε. Άλλοι πνίγουν τον καημό τους στο κρασί, άλλοι στην μπύρα, άλλο στο ουίσκι. Ο τύπος της φωτογραφίας πνίγει τον καημό του …στο σπρέι. Πήγε κι αγόρασε ένα, πήγε στο Σούπερ Μάρκετ της γειτονιάς (Ελ. Βενιζέλου και Μαιζώνος) και της έδωσε και κατάλαβε. Πόρνη Νια, γιατί τον πίκρανες;

Ακόμα μια σακούλα κρεμασμένη, διακριτικά, στην άκρη ενός κάδου σκουπιδιών. Έχει μέσα λίγο ψωμί, που περίσσεψε από κάποιο τραπέζι και έπρεπε να πεταχτεί στα σκουπίδια, αλλά σε σημείο τέτοιο ώστε να μπορεί να το φάει κάποιος δύστυχος που ζει με ότι βρει σε κάδους. Και κάπως έτσι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Κι αυτός που ναι μεν πέταξε το ψωμί, αλλά δεν το πέταξε ουσιαστικά, κι αυτός που το βρήκε και ξεγέλασε την πείνα του, και μεις που γράψαμε αυτό το σχόλιο και βγάλαμε από πάνω μας την φιλανθρωπική μας ευαισθησία, και σεις που το διαβάσατε κι όλοι μας…

Αυτοκίνητο, ένα από τα πολλά, παρατημένο κάπου στον Αγιο Ανδρέα. Έπεται η απομάκρυνσή του μέσω της μεθόδου που ακολουθείται για τα εγκαταλελειμμένα οχήματα από τον Δήμο Πατρέων. Εκείνο που προξενεί εντύπωση είναι πως ναι μεν απομακρύνθηκαν οι πινακίδες, πλην όμως έμεινε ως έχει, με την ηλιοπροστασία να φαντάζει τόσο αταίριαστη για το μέλλον του.

Ίσα που αχνοφαίνεται το σκυλάκι πίσω από το τζάμι, στο πορτ - μπαγκάζ του μικρού αυτοκινήτου. Δύο ακόμα (όσοι προβλέπονται δηλαδή από τον κατασκευαστή) κάθονται στις μοναδικές θέσεις. Το smart έγινε τριθέσιο, ένα μεσημέρι έξω από λαϊκή αγορά στην Πάτρα. Εξάλλου, όλοι οι καλοί παντού χωράνε.

Έπαιξαν πολλά πράγματα ρόλο στο να αυξηθούν ραγδαία τα εγκαταλειμμένα σπίτια στην Πάτρα. Οικίες που έσφυζαν από ζωή, μα που τώρα πια δεν έχουν ενοίκους. Αδεια κουφάρια. Κάτι που παλιά ήταν αδιανόητο, σπίτι μια χαρά - και να μην υπάρχει άνθρωπος να μείνει. Από τη δεκαετία του ’50 βλέπαμε άδεια και σφραγισμένα σπίτια στα χωριά, που εγκαταλείφθηκαν «εν μία νυκτί» στο βωμό της αστυφιλίας και ενός καλύτερου αύριου. Μα όμως μέσα στην πόλη; Κι όμως το ζούμε αυτό, όπως με το σπίτι στην οδό Ιεροθέου. Ένα από τα δεκάδες εκατοντάδες ακατοίκητα στην Πάτρα. Πέθαναν άκληροι οι ιδιοκτήτες, κάποιοι προτίμησαν να μη μείνουν στο πατρικό τους, αλλά να πάνε σε άλλες γειτονιές και φυσικά η μείωση του πληθυσμού στην Πάτρα (και πανελλαδικά) είναι μερικά από τις αιτίες του φαινομένου. Θλίψη για το άδειο σπίτι, διπλή θλίψη επειδή -για λόγους προστασίας- έπρεπε να χτιστεί η πόρτα του…

Είναι το μοναδικό σημείο στην Πάτρα όπου θέλοντας και μη οι οδηγοί αυτοκινήτων παραβιάζουν έναν από τους πιο σημαντικούς κανόνες του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, αυτόν της απαγόρευσης παραβίασης διπλής διαχωριστικής γραμμής και εισόδου στο αντίθετο ρεύμα. Η οδός 25ης Μαρτίου, πιο γνωστή ως Αγίου Γεωργίου (από την πλατεία έως την οδό Αγίου Νικολάου), μετά την διαπλάτυνσή της έγινε δρόμος με τρεις λωρίδες κυκλοφορίας, εναλλάξ δύο ή μία, ανά κατεύθυνση. Όμως το ανατολικό της τμήμα είναι μόνιμα κατειλημμένο από παρανόμως σταθμευμένα Ι.Χ. Τα οποία καλύπτουν όλο το πλάτος του ρεύματος καθόδου. Μοιραία τα Ι.Χ. μπαίνουν στο αντίθετο ρεύμα, που σε κείνο το σημείο χωράει δύο Ι.Χ. Αλλά ποιος να τολμήσει να δώσει τέτοια κλήση; Θα πέσουν και με το δίκιο τους να τον φάνε.

Τα εντοπίσαμε σε ακάλυπτο χώρο πολυκατοικίας, κάπου στην οδό Ιεροθέου. Ένα ζευγάρι γόβες αφημένες με προσοχή σε ένα μικρό κηπάριο. Ωραίο λαμέ και απαστράπτον μαύρο χρώμα, βαθύ ερωτικό κόκκινο στην επένδυση, και μια μοντέρνα σταχτοπούτα που τις έχασε βιαστικά, πριν η ώρα πάει μεσάνυχτα. Ή πιο απλά και για να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, κάποια κακομαθημένη μανδάμ βαριόταν να πάει να τις πετάξει πιο κει στον κάδο!

Απόκοσμο θαρρείς τοπίο, σε κάθε περίπτωση λίγοι έχουμε αυτή την οπτική εικόνα της Πάτρας. Κατεβαίνοντας κανείς από …απέναντι και πριν φτάσει από τα βορειοανατολικά στη Ναύπακτο, είναι το πρώτο πλάνο με θάλασσα που βλέπει, μετά από ατέλειωτη εναλλαγή ορεινών όγκων. Το στενό Ρίου - Αντιρρίου, ο Πατραϊκός κόλπος που ξανοίγεται στο βάθος και το ορατό από πολύ μακριά, μεγαλύτερο ανθρώπινο έργο, η γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου.

Για πολλά χρόνια, σε άλλες εποχές, τα συγκεκριμένα μαγαζιά ήταν απαραίτητα, όπως και η επιδιόρθωση / μη πέταμα ενός παπουτσιού το οποίο σε κάθε περίπτωση ήταν ακριβό. Η αντικατάσταση της σόλας, το μπάσιμο ή φάρδεμα αλλά και η αλλαγή χρώματος ήταν μόνιμες εργασίες για τις οποίες απευθυνόμασταν στον τσαγκάρη. Τα χρόνια πέρασαν, το παπούτσι έγινε φτηνό και «ευκολοπροσβάσιμο» από όλους, οι τσαγκάρηδες χαθήκαν. Και τα μόνα μπασίματα που ξέρει η νεολαία είναι αυτά στο μπάσκετ. Στα χρόνια όμως της κρίσης, όλο και πιο πολλά παπούτσια πάνε για αλλαγή σόλας, χρώματος, για μπάσιμο… Και μαζί αυξήθηκαν και τα μαγαζιά, όπως αυτό.

Αυτό διαβάσαμε στο μικρό δημοτικό περίπτερο στην πλατεία Ολγας, αυτό σας μεταφέρουμε: «Πίνακας ανακοινώσεων πλατείας Ολγας». Τι ακριβώς σημαίνει; Η πλατεία Ολγας εκδίδει ανακοινώσεις; Είναι ανακοινώσεις που αφορούν την πλατεία; Την ίδια την πλατεία; Τους περιοίκους; Κι αν ναι, γιατί δεν έχει και η πλατεία Γεωργίου ή τα Ψηλαλώνια τους δικούς τους πίνακες; Προς τι το «προνόμιο» της Ολγας;

Άμα είναι νοικοκύρης ο άνθρωπος! Εις συμπολίτης εξ ημών έφτασε σπίτι του βράδυ μετά τη δουλειά του, άδειασε το τασάκι του αυτοκινήτου καταγής στο δρόμο, πήγε σπίτι του, έκανε το μπάνιο του κλπ. Όμορφα νοικοκυρεμένα πράγματα. Έτσι είναι, η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά! Δεν είμαστε όλοι βρομιάρηδες σε αυτή την πόλη…

Συμβαίνουν αυτά όταν τα νεκροταφεία είναι φτιαγμένα σε περιοχή με μεγάλη κατωφέρεια, όπως στην προκειμένη περίπτωση το Α’ νεκροταφείο της Πάτρας. Περπατάει κανείς στο πεζοδρόμιο, στην Πανεπιστημίου, σηκώνει το κεφάλι του και βλέπει από πάνω του έναν τάφο! Τελικά στα ψηλά είναι η θέα!

Μη δει κολονάκι και μάλιστα σε στροφή ο Πατρινός οδηγός, ερεθίζεται! Σαν τον ταύρο με το κόκκινο χρώμα. Ιδού μία ακόμα απόδειξη: Εξι - επτά πήρε παραμάζωμα ο -στο περίπου το στρίβω- οδηγός αυτοκινήτου. Μπίνγκο! Τον φουκαρά που θα πληρώσει για να ξανατοποθετηθούν, ποιος τον σκέφτεται;

Ανθρώπων έργα. Στο φρούριο του Ρίου λοιπόν, οι δύο πρώτες «γέφυρες», παλιές, πέτρινες, να ενώνουν τα δύο μέρη της τάφρου. Και στο βάθος η τρίτη γέφυρα, η μεγάλη, η σύγχρονη, η κανονική. Να ενώνει ολάκερο το Φρούριο με τ’ αδελφάκι του στο Αντίρριο…

Περίοδος με ελάχιστη, λόγω κρίσης, οικοδομική δραστηριότητα στην Πάτρα, ποιος να κτίσει, με τι λεφτά και γιατί; Ετσι κι αλλιώς τα τελευταία χρόνια, που ο πληθυσμός της πόλης βαίνει μειούμενος, τα σπίτια περισσεύουν. Κάποτε όμως, στην Πάτρα, δεκάδες σπίτια είχαν εγκαταλειφθεί. Ο ελληνοϊταλικός και ο ελληνογερμανικός πόλεμος είχαν στοιχίσει αρκετές υλικές ζημιές, που οφείλονταν στις αεροπορικές επιδρομές, τις οποίες αυτή είχε υποστεί επανειλημμένα. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία 335 σπίτια είχαν καταρρεύσει μέσα στην πόλη εξαιτίας των βομβαρδισμών ενώ άλλα 468 είχαν καταντήσει ακατοίκητα.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση το γιατί υπάρχουν λουλούδια στη βάση της κολόνας ηλεκτροφωτισμού στην οδό Ακτή Δυμαίων… Εύκολο να αντιληφθεί το γιατί κανείς. Εκείνο που χρειάζεται όμως ιδιαίτερη ανάλυση είναι το γιατί στην Πάτρα, σε σύγχρονους δρόμους, οι κολόνες τείνουν να γίνουν μνημεία θύμησης αδικοχαμένων συμπολιτών…

Ο Έλληνας και η ψησταριά τείνουν να γίνουν αναπόσπαστο τμήμα. Εξ ου και πληθαίνουν οι ψησταριές σε κάθε γειτονιά, κάποιες μάλιστα είναι μόνιμα στον εξωτερικό χώρο, όπως αυτή στα Προσφυγικά!

Νέα κατασκευή στην Τριών Ναυάρχων. Στα «συν» το ότι δεν «σηκώθηκε» παραπάνω από δύο ορόφους, βλέπουν ορίζοντα οι περίοικοι!

Κάπως έτσι φθείρονται οι κορύνες στους δρόμους ή καταστρέφονται τα πάσης φύσεως κολονάκια. Ευτυχώς που τα σύγχρονα αυτοκίνητα έχουν αισθητήρες, αλλά πάλι, μερικές φορές, δεν είναι αρκετοί. Σημασία έχει να χωρέσουμε στο παρκάρισμα.

Αν και βρίσκεται σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή και με βαρύ φορτίο διερχομένων (Γ. Παπανδρέου και Πόντου), εν τούτοις ελάχιστοι το παρατηρούν. Ένα τούβλινο μικρό σπιτάκι, πιο χαμηλά από το ύψος του δρόμου, παρατημένο στην τύχη του. Πιο δίπλα η πινακίδα «Πωλείται» προδιαθέτει για την τύχη που το περιμένει.

Εικόνα, σπάνια, στην περιοχή του Σκαγιοπουλείου. Φράκτης - θεριό ορθώθηκε ανάμεσα σε δυο μπαλκόνια. Ο φόβος φυλάει τα έρημα, που λέγανε οι παλαιότεροι…

Άγνωστος σε μας, προφανώς και σε σας, ο λόγος ύπαρξης ενός πιρουνιού στο πίσω μέρος ενός αγροτικού αυτοκινήτου. Λυγισμένο στη μέση, κρέμεται με σύρμα από την λαβή της πόρτας.

Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Λεφτά υπάρχουν! Στη γωνία της Γούναρη με την πλατεία Μαρούδα υπήρχε φωτεινός σηματοδότης. Μετά προέκυψε η ανάγκη να φτιαχτεί νέος, μεγαλύτερος. Το μικρό φανάρι δεν απομακρύνθηκε, ο στύλος παρέμεινε στη θέση του, δίπλα στον καινούριο. Το έργο, προφανώς θα έγινε με την ανακαίνιση της Γούναρη τότε με τους Ολυμπιακούς. Και τότε να μην ήταν, είναι έργο αθάνατο (τσαπατσουλιάς, προχειρότητας και σπατάλης).

Ετσι είναι, ή τον αγαπάς κάποιον ή όχι. Αυτή εδώ τον λατρεύει πάντως (οδός Παρθενάκου - πέντε χρόνια μετά!)

Ποια μοίρα έκανε τα σπίτια να σφαλίζονται, να μην μπορούν ν’ ανοίξουν τα παράθυρα (οδός Ιεροθέου);

Ουδείς γνωρίζει γιατί τα δύο αυτά κτίρια στην Αγίας Τριάδος απέχουν είκοσι εκατοστά το ένα από το άλλο. Για ποιο λόγο δεν εφάπτονται, γιατί θα έπρεπε να έχουν αυτή την άχρηστη απόσταση μεταξύ τους… Η ιστορία της μεσοτοιχίας στην Ελλάδα σηκώνει πολλή κουβέντα

Μόνο σε μερικές ελάχιστες γειτονιές λαϊκών συνοικιών, όπως εδώ στην οδό Εφέσσου στα Προσφυγικά, μπορεί να δει κανείς ασβεστωμένο το οδόστρωμα, όπως κάποτε οι αυλές στη Σμύρνη…

Κουμάντο στο σπίτι του κάνει μονάχα ο νοικοκύρης, εμάς δεν μας πέφτει λόγος. Δηλαδή λίγος λόγος μας πέφτει. Όπως και να το κάνουμε δεν συνηθίζεται κάθε μέρα να βλέπεις τέτοιες εξώπορτες. Πλουμιστές, ανθοστόλιστες, ανοιξιάτικες, πόρτες - υπερπαραγωγή, όπως αυτή στα Προσφυγικά!

Παιχνίδια του φακού, άλλωστε η θάλασσα είναι απέραντη, όλα τα σκάφη χωρούν! Το μικρό καραβάκι έχει ξεκινήσει από την ανατολική προβλήτα του Ρίου για το Αντίρριο. Και δείχνει πως θα παρασύρει στο διάβα του, το μικρό ιστιοφόρο που μόλις φαίνεται. Μα το "άσπρο πανί" δεν κινδυνεύει, είναι πολύ πιο πίσω κοντά στο Δρέπανο.

Κάποια στιγμή πριν από πολλές είχαμε την τελευταία διαμόρφωση της πλατείας Όλγας. Έκτοτε και παρά τις όποιες ανάγκες δημιουργήθηκαν δεν είχαμε καμία γενναία παρέμβαση. Με εξαίρεση το πλακόστρωτο μπροστά από το Ηρώο. Το οποίο δεν θα έπρεπε να ήταν με τις πλάκες, όπως όλοι η πλατεία, αλλά με λευκό μάρμαρο. Άγνωστο ποιος ο λόγος της συγκεκριμένης σπατάλης; Είναι ανοίκειο το πέτρινο δάπεδο και απαιτείται μάρμαρο; Δεν τονώνεται το εθνικό φρόνημα των περαστικών παρά μόνο αν πατάνε σε μάρμαρο; Ουδείς εξήγησε τους λόγους που το συγκεκριμένο τμήμα μαρμαροστρώθηκε. Το οποίο μάρμαρο, σε σύγκριση με το υπόλοιπο λιθόστρωτο, σπάει εύκολα. Και ιδού η εικόνα λίγα χρόνια μετά την τοποθέτησή του. Δεν υπάρχει κομμάτι που να μην έχει σπάσει… Τα μάρμαρα μας μάραναν…

Σε νεοαναγειρόμενη οικοδομή το συγκεκριμένο «κρεμαστάρι» στον 2ο όροφο. Μια σκελίδα σκόρδο κρέμεται, σε κόκκινο φόντο. Προφανώς, καθώς το σπίτι δεν κατοικείται ακόμα, δεν αφορά σε σκόρδα έτοιμα για φάγωμα, αλλά για το «κακό το μάτι». Καλότυχο νά’ναι λοιπόν το σπίτι, μαζί και οι νοικάρηδες!

Μεγάλη κατασκευή, πολυδάπανη, ξεπερνά σε ύψος την παρακείμενη εξαώροφη πολυκατοικία. Δεν είναι η απόληξη ενός δικού μας «Πύργου του Άιφελ» που στέκει στην οδό Κορίνθου, μα η καμινάδα από εστιατόριο της περιοχής. Κι όσο κι αν η μυρωδιά του σουβλακιού να θεωρείται γαργαλιστική, δεν παύει να είναι ενοχλητική. Και οι νόμοι να επιβάλουν όπως η καμινάδα υψωθεί πολύ ψηλά. Φουγάρα δεν είχε η Πάτρα μετά την αποβιομηχανοποίησή της και φουγάρα απέκτησε.

Λιγόστεψαν οι μονοκατοικίες, κι όσες χτίζονται πια, δεν έχουν ανάγκη από εξωτερική σκάλα για να ανέβει κανείς στην ταράτσα. Αυτό πια γίνεται από την εσωτερική ή με το ασανσέρ. Και μόνο σε προαστιακές γειτονιές της Πάτρας συναντά κανείς τέτοιες σκάλες. Μεταλλικές, χειροποίητες, φτιαγμένες με μεράκι πρόσφεραν -πέραν όλων των άλλων- και τη δυνατότητα για την πρώτη κοινωνική επαφή της ημέρας. Έβγαινες να ανέβεις στην πλάκα και καλημέριζες / σε καλημέριζε όλη η γειτονιά.

Δεν θέλει ιδιαίτερη ανάλυση το συνθηματάκι που «κοσμεί» κτίριο στον Αη-Διονύση. Σαμποτάζ στο μακιγιάζ λοιπόν, ειδικά όταν η χρήση του είναι αλόγιστη και παραποιεί τελείως την εικόνα του μακιγιαρισμένου, τον κάνει άλλο άνθρωπο. Γενικά, σαμποτάζ σε κάθε τι που ωραιοποιεί και φτιασιδιώνει. Και τελικά, σαμποτάζ και σε κάθε τι που αλλοιώνει, ακόμα και τους τοίχους!

«Δώσε μου λιγάκι ουρανό», τραγούδησε το 1999 ο Γιάννης Πάριος.

«Δώσε μου λιγάκι ουρανό,

πάρε με μαζί στο πέταγμά σου,

μάθε με και εμένα να πετώ,

να μην έχω ανάγκη τα φτερά σου»

Η συμμετρία της πλατείας Γεωργίου, οι αλλαγές στους κατά περίοδο πολεοδομικούς κανόνες, η έλλειψη οράματος για την «αρχιτεκτονική προστασία» συγκεκριμένου τμήματος της πόλης, έφεραν τέτοια παράδοξα…

Συμβαίνουν αυτά όταν το σπίτι έχει κεραμίδια και ο ηλιακός θερμοσίφωνας δεν χωράει πουθενά! Φτιάχνεται ειδική αιωρούμενη μπάρα / προέκταση του μπαλκονιού και τέλος καλό όλα καλά!

Δεν είναι η πρέπουσα σήμανση αυτή. Δεν γίνεται, όταν έχουμε εργασίες σε κάποια πολυκατοικία να απαγορεύουμε τελείως τη διάβαση των πεζών. Τουναντίον διαμορφώνεται, όπου είναι εφικτό, ειδικός προστατευόμενος χώρος ώστε να υπάρχει φυσιολογική ροή στην κυκλοφορία των πεζών, και δεν τους υποχρεώνουμε (επί μήνες ή και χρόνια πολλές φορές) να κατέβουν στο οδόστρωμα όπου κινούνται τα αυτοκίνητα.

Εικόνα της Πάτρας. Θα μπορούσε να ήταν πλάνο στα 1900, μα είναι σημερινό. Τμήμα της οδού Αγίου Ανδρέου στο ύψος με την Αράτου. Κάποια σπίτια στη «γειτονιά» σώθηκαν στο πέρασμα των δεκαετιών και δίνουν εξαιρετική εικόνα του τι έβλεπαν οι παππούδες μας στο ίδιο σημείο. Σπίτια που είχαν σοβατιστεί μόνο στην πρόσοψη επί της Αγίου Ανδρέου και στο πλάι παρέμειναν «άφτιαχτα», με τα τούβλα. Μόνο ο «Αστέρας» στο βάθος προδίδει πως η εικόνα είναι σημερινή!

Είναι ένα μικρό κομμάτι τσιμέντου, σε πεζοδρόμιο στην οδό Λύκωνος. Θα έλεγε κανείς ότι είναι σαν ράμπα για να ανεβαίνουν στο πεζοδρόμιο οι… Έλα ντε, ποιοι; Μα φυσικά τα μηχανάκια, που έτσι αποφεύγουν τη φθορά από το ανέβασμα στο πεζοδρόμιο. Και μην πει κανείς τι δουλειά έχουν τα μηχανάκια στο πεζοδρόμιο, στην Πάτρα ζούμε.

Πεζοδρόμιο κάπου στην οδό Γαμβέττα. Είναι στενό, είναι και ψηλό, και κάποια στιγμή βρίσκεσαι στο …κενό. Γενικά μια αποτυχία όπως μεγάλο μέρος των πεζοδρομίων της πόλης. Ειδικά αυτά που δεν έτυχαν της μέριμνας του Δήμου Πατρέων, τα παλαιότερα χρόνια στο πλαίσιο εκτεταμένου δικτύου ανακατασκευής τους.