«Αγαμέμνων» του Ρίτσου από ένα πραγματικά γοητευτικό ζευγάρι ηθοποιών, που επιχείρησε να ανανεώσει την παράδοση του δύσκολου αυτού έργου
Ένα πολύ -πολύ γοητευτικό ντουέτο ντόπιων ηθοποιών που επιβάλλεται αυτόματα σκηνικά, ανακαλύψαμε στην παράσταση «Αγαμέμνων» στο Λιθογραφείον. Γεράσιμος Σοφιανός και Μαρίνα Παντελάκη αποτελούν κομμάτι ενός έντονα στυλιζαρισμένου θεάματος, όπου η αισθητική δεσπόζει. Παίζουν λες και ποζάρουν, με ρούχα που σχεδίασε ο γνωστός και εκτός συνόρων designer Δημήτρης Ντάσιος (Dassios) θυμίζοντας ήρωες του Game of Thrones. Εναρμονίζονται εξαιρετικά στο σκοτεινό industrial style του Λιθογραφείον πλαισιωμένοι από αναμμένα κεριά, δυο πολυθρόνες, ένα τραπέζι με κρασί και στο βάθος το υποτιθέμενο λουτρό, όπου μυθικά δολοφονήθηκε ο αρχαίος ήρωας. Κάθε επιτηδευμένη κίνηση εμπεριέχει την αλληγορία της και είναι κομμάτι της εκσυγχρονιστικής ματιάς του επίσης πατρινού σκηνοθέτη Δημήτρη Γεωργαλά. Δεν πρόκειται βέβαια για έργο προσιτό και ενδέχεται να κουράσει. Μιλάμε για κείμενο δύσκολο που θέλει κόπο να αποδοθεί, να κατανοηθεί και να διατηρήσει την προσοχή. Πέρασαν πάνω από 50 χρόνια από όταν παρέδωσε αυτόν τον ποιητικά δραματικό μονόλογο ο Γιάννης Ρίτσος γκρεμίζοντας από το βάθρο του τον πανίσχυρο και ένδοξο βασιλιά. Ο Αγαμέμνων επιστρέφει από την Τροία σαν ζωντανός- νεκρός. Αναπτύσσει ένα εξομολογητικό παραλήρημα χωρίς αρχή και τέλος, ξεγυμνώνοντας σαν απλός, βασανισμένος άνθρωπος το υπαρξιακό του κενό. Η παραδοχή της ματαιότητας της εξουσίας και της δύναμης αλλά και η ψυχική του εξουθένωση κάνουν το τέλος του να φαντάζει αναπόφευκτο. Ο Αγαμέμνων αναφέρεται σε στιγμές με τους συμπολεμιστές του αλλά και στη συζυγική του σχέση, της οποίας ο ερωτισμός και η επικοινωνία έχουν αντικατασταθεί με σιωπή και αποξένωση. Χωρίς επιδιώξεις πλέον και κατάκοπος από τη φθορά του ίδιου του εαυτού του, φθάνει στο καταραμένο παλάτι λες και γνωρίζει τη μοίρα του.
«Πως αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων. Ούτε ένα δικό μας δευτερόλεπτο, μέσα σε τόσα μεγάλα καλοκαίρια, να δούμε τον ίσκιο ενός πουλιού πάνω στα στάχυα» λέει στη γυναίκα του μη αντέχοντας τους θορύβους της αυλής. «Ακόμη ως και την ώρα του θανάτου μου διακρίνω περίπου» ομολογεί.
Η Μαρίνα Παντελάκη επιβάλλεται στο θέαμα με το «καυτό», εύγλωττο βλέμμα της και την σκληρή, βαμπ κινησιολογία της μιλώντας ελάχιστα, αν και στην ουσία η Κλυταιμνήστρα είναι ένας ρόλος βουβός. Είναι μια σκληρή και συνειδητοποιημένη femme fatale που διαπερνά τους αιώνες. Ο Γεράσιμος Σοφιανός, σαφώς πολύ πιο νέος και ελκυστικός από τους ηθοποιούς που ενσαρκώνουν συνήθως τον βασικό ήρωα, εστιάζει την ερμηνεία του στην απέχθεια, τη δυσαρέσκεια και την πίεση που αισθάνεται. Δεν παίζει σαν αρχαιοπρεπής στρατηλάτης αλλά σαν σημερινός απόμαχος της σκληρής πραγματικότητας. (Η είσοδός του με τη στρατιωτική ρεντιγκότα μας «έμεινε» ασυζητητί σαν εικόνα). Στο φινάλε ξαπλώνει και το τσεκούρι τοποθετείται συμβολικά πάνω του.
*Η καλλιτεχνικά άρτια αυτή παράσταση είχε παραταθεί ως 23/1 προσελκύοντας αρκετό κόσμο, θεωρούμε ότι θα μπορούσε να παιχθεί κι άλλο.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
